وقتی عصاره طعم اصل نمی دهد!

 عصر ایران؛ مهرداد خدیر- در گرماگرم انتظار و التهاب برای اعلام نتیجه آخرین دور مذاکرات هسته ای یک نماینده اصول گرای مجلس شورای اسلامی دهان خود را گشود و هر چه خواست و توانست به شخص رییس جمهوری و دولت نسبت داد.

هرچند این خشم و غیظ نشان می دهد که راهی که دولت اعتدال برگزیده درست است اما اشاره به چند بخش از سخنان آقای عطاء الله حکیمی نماینده رودبار خالی از لطف نیست.

او می گوید: «آقای رییس‌جمهور، ژنرال‌هایی با خود آورده‌اید که یا بیماری جسمی دارند یا بیماری اقتصادی و هر روز برای نظام حاشیه درست می‌کنند.» 

کابینه رییس جمهوری شامل وزیران و معاونان و مشاوران است. اگر ایشان به وزیران انتقاد دارند چرا از ابزار استیضاح استفاده نمی کنند و رییس جمهوری را سرزنش می کنند؟ همان گونه که بیش از سه ماه است وزارت علوم را بی سرپرست گذاشته اند با دیگر وزارتخانه ها نیز چنین کنند! اگر منظورشان معاونان و مشاوران است آیا انتظار دارند معاونان و مشاوران خود را از دوستان ایشان برگزینند؟

ضمن این که تشخیص بیماری جسمی با پزشک است و بهتر است ایشان گواهی پزشک ارایه دهد که کدام یک بیماری جسمی دارد که ایشان تشخیص داده اند و دیگران نه. منظور از بیماری اقتصادی هم روشن نیست. آیا فساد مالی دارند؟ چرا افشا نمی کنند و چرا در همین رای عدم اعتماد های اخیر یک مورد هم ارایه نشد و تنها به سال 88 می پردازند؟ «بیماری اقتصادی» اصطلاحی است که برای یک مجموعه یا یک ساختار به کار می رود. شخص می تواند مبتلا به «فساد اقتصادی» باشد و در این صورت باید اتهام خود را ثابت کنند.  

او می گوید: «شما در تبلیغات انتخاباتی خود به مردم اعلام کردید برنامه هسته‌ای‌تان طوری است که هم چرخ هسته‌ای بچرخد و هم چرخ زندگی، اما حدود یک سال و نیم است که چرخ هسته‌ای متوقف شده و از طرف دیگر با رکود شدید فعلی، چرخ زندگی مردم نیز متوقف گردیده است.»

پاسخ این ادعا نیز روشن است: نگفته بودند عصای موسوی دارند و معجزه می کنند. قرار بود مسیر پرونده هسته ای را تغییر دهند که دادند و مذاکرات نیز همین هدف را تعقیب می کند. تثبیت حقوق هسته ای و آزاد سازی اموال بلوکه شده و رفع تحریم ها. چرخ هسته ای و چرخ اقتصاد این گونه می چرخد. اگر چرخ  دیگری سراغ دارند مضایقه نفرمایند. 
 
 گفته اند: «آیا کاخ‌های سفید، کرملین، پادشاه عمان، صهیونیسم غاصب، آلمانی‌ها،‌ فرانسوی‌ها و وزیر خارجه امارات محرم‌تر از ملت و مجلس برای شما هستند؟ ممکن است بگویید سه چهار نفر در مجلس از جزئیات خبر دارند و ما در پاسخ به شما می‌گوییم آنها یا عصاره ملت نیستند یا از ما بهترانند.»

احتمالا ایشان انتظار دارند جزییات مذاکرات قبل از توافق نهایی در مجلس افشا شود و کافی است یک یا دو نفر آنها را به بیرون انتقال دهند! درباره یکایک موارد مذکور نیز می توان توضیخ داد:

--کاخ سفید؛ دولت آمریکا یکی از کشورهای طرف مذاکره است و در ذیل همان 5 قرار می گیرد که به اضافه یک (آلمان)  طرف مذاکره اند.البته به اعتقاد رییس جدید و محترم سازمان صدا و سیما که در مراسم اختتامیه نمایشگاه مطبوعات ابراز شد 5 به علاوه یک در واقع یک و نیم است. یک، آمریکاست و نیم 5 کشور دیگر.
 
  -کرملین؛ روسیه نیز یکی از طرف هاست که بعد از قضیه اوکراین بیشتر به سمت ما آمده است.

  - پادشاه عمان؛ واسطه است.

 - صهیونیسم غاصب؛  اسراییل از 1+5 خواسته است بر صفر شدن تعداد ساتریفیوژها تاکید و بر سر موشک های دوربرد هم مذاکره کنند. ایران زیر بار هیچ یک نرفته است. اتفاقا اسراییل هم نگران هر گونه توافق است.

   -آلمانی ها و فرانسوی ها نیز طرف گفت و گویند و وزیر خارجه امارات را هم نمی دانیم از کجا آورده اند؟ مهم تر از همه اینها مگر محمد جواد ظریف از همین مجلس رای اعتماد نگرفته است؟

 نمایندگان باید عصاره ملت باشد . تعبیری که یادگار امام است. اما چگونه است که منتخب ملت افردی را برای وزارت معرفی می کند و نخبگان هم مهر تایید می زنند اما نمایندگانی که باید عصاره ملت باشند به گونه ای دیگر عمل می کنند؟

عصاره حاصل «عصر» است یعنی فشار دادن یک میوه. از فشردن پرتقال، عصیر و عصاره آن به دست می آید که آب پرتقال است. آیا بهتر نیست عصاره طعم اصل را بدهد؟ آیا تنها همفکران عصاره اند و دیگران نیستند؟

ایشان پرسیده است:«مگر می‌خواهید به همراه دانش هسته‌ای موجودیت نظام را هم به دشمنان نظام، انقلاب و اسلام هدیه کنید که ما را محرم نمی‌دانید؟».

پاسخ روشن است. نه چنین چیزی نمی خواهند.  باز پرسیده اند: «مگر نمی‌دانید که بعد از متوقف کردن چرخ‌های هسته‌ای نوبت به موشک‌های بالستیک، حقوق بشر و بهانه‌های واهی دیگر خواهد رسید؟» 

پاسخ این پرسش هم بسیار روشن است: قرار نیست چرخ های هسته ای متوقف شود تا بدانند یا ندانند. بر سر موشک ها هم گفت و گو در نمی گیرد و درباره حقوق بشر هم باید بر اساس آموزه های دینی و ملی رعایت کنیم . فارغ از این که دیگران چه می گویند. یک نماینده مجلس باید در همه حال خواهان اجرای تام و تمام فصل حقوق ملت در قانون اساسی باشد. از عصاره ملت این انتظار هرگز گزاف نیست.

بخش دیگری از سخنان وی هم جالب است: «آقای روحانی نه تنها فرزندان شما و حتی ژنرال‌های بازنشسته دولت شما در هشت سال دفاع مقدس حضور نداشتند؛ بلکه در همان زمان در خارج از کشور مشغول تحصیل یا تفریح بوده‌اند.»

حسن روحانی در سال های جنگ رییس کمیسیون دفاع مجلس شورای اسلامی، فرمانده پدافند و همواره همراه جانشین فرمانده کل قوا بوده و خاطرات او از سال های جنگ آماده شده که انتشار و مطالعه آن شاید ابهامات آقای حکیمی را رفع کند. البته سطح فعالیت قطعا متفاوت بوده است.
 
 برای اطلاع از به روز بودن میزان اطلاعات این عضو کمیسیون اقتصادی مجلس این بخش جالب است: «محرومین را در خیابان‌ها برای چند عدد تخم‌مرغ و روغن تاریخ گذشته و برنج آلوده هندی به صف کشاندید؟»

اشاره ایشان ظاهرا به ماجرای سبد کالاست. حال آن که در سال 93 اساسا توزیع نشده تا برنج آن هندی باشد یا نه. آیا این مثال قدری دیر و نامرتبط نیست؟!
 
برای این که هجمه کامل باشد اضافه و افاضه فرموده اند: «روضه‌خوانی بس است، ما روضه‌خوان قهارتر از شما هم داریم و چون سابقه اجرایی کلان نداشته‌اید فقط برای ملت روضه می‌خوانید.»

اگر روضه خوان قهارتر دارید چرا به میدان نفرستادید؟ ضمن این که حسن روحانی به رغم سابقه 40 سال تبلیغ مذهبی و با آن که روحانی است و در اسناد ساواک نیز شغل او «واعظ» ذکر شده ممر اقتصادی و معیشتی دیگری داشته و دارد و می کوشد از ادبیات سیاسی و حقوقی بهره گیرد. به همین خاطر گاه متهم  می شود که در سخنان خاتمیِ اصلاح طلب مضامین درون دینی بیشری یافت می شد تا روحانی که به باور آنان، مواضع او گاه خاستگاه لیبرالی دارد.

ماجرای روضه هم منحصر به همان عاشورا بود که دستمایه شبکه های ماهواره ای هم شد و اتفاقا آن روضه خوانی مناسبت داشت؛اگر یک روحانی و در روز عاشورا ذکر مصیبت نکند کی و کِی این کار را انجام دهد؟
 
با این همه ظاهرا همه این اتهامات مقدمه ای بوده تا به توجیه و توضیح «طرح دو فوریتی مبنی بر این که دولت ملزم می‌شود با اجرای اصل 77 قانون اساسی هرگونه توافق هسته‌ای قبل از امضای نهایی با هر کشوری مصوبه مجلس را اخذ کند» برسند، اما امیدواریم توافق چنان رخ دهد که ایشان و همفکران شان به زحمت تدوین آن نیفتند.

چرا که زحمتی که اکثریت یک ملت سال ها از این نوع ادبیات و استدلال و انتقاد تحمل کرده اند، کفایت می کند.