خورشیدی که بی آتیه شد

بهزاد خاکی نژاد در سایت عصر خبر نوشت: خاموشی های فرهنگی دولت عدالت محورآقاي احمدي نژاد  مشمول غروب روزنامه ی نوزاد "خورشید" هم شده است ؛ نشریه ای که بیش از یک و نیم دهه ریشه در تخصص و تابندگی داشت و سرانجام پس از چند طلوع و غروب به كما رفت و در دولت تدبير و اميد ناباورانه از طلوع افتاد.

خورشید که زخم های بسیاری بر تن ناتوان یک سال پایانی زندگی خود داشت حتی با تدبیر مدیران فرهنگی پایه گذارش نیز نتوانست به امید روزنامه نگاران اجتماعی و مزدبگیران تامین اجتماعی در دولت تدبیر و امید جانی تازه بدمد چراکه هر جا سخن از اعتبار بوده پای بی اعتباری هشت سال گذشته در میان است و طبیعی است که سازمانی با دارایی شستا (شرکت سرمایه گزاری تامین اجتماعی) و مدیریت پرتنش ماههای پایانی و اختلاف سازمانی و وزارتی ، بیش از همه دچار تنگدستی می شود.

روزنامه خورشید زیرمجموعه موسسه فرهنگی هنری آهنگ آتیه سازمان تامین اجتماعی با هدف خدمت رسانی به خانواده بزرگ کارکنان و بیمه شدگان و کارگران هویت گرفت، اما در دولت دهم به یکی از نشریه های تبلیغاتی آقای احمدی نژاد نام گرفت.

سازمان تامین اجتماعی که با نان و نام شرکت سرمایه گزاری اش روزگار خوشی سپری می کرد در دولت عدالت محور چنان نامتعادل شد که اعتدال دولت جدید هم نتوانست حتی اندوخته های فرهنگی چونان روزنامه خورشید و موسسه فرهنگی آتیه را از خاک به تاک رساند.

این موسسه پیشینه ای پررنگ در فرهنگ و کار و اجتماع دارد و سربرگ های نورس روزنامه خورشیدش را مدیون ریشه های پرتوان هفته نامه 15 ساله ی "آتیه" است که جملگی( به همراه روزنامه نگارانش ) چونان بسیاری از سویه های فرهنگ و هنر در دو دولت گذشته به داس تباهی سپرده شدند.

با روی کار آمدن دولت یازدهم و باز شدن قفلهای زنگ زده با کلید ارغوانی حسن روحانی ، بی درنگ مدیران پایه گذار موسسه آتیه از جا برخاستند تا بدن نیمه جان خورشید را در نیمه های سال 92 با همان عزم هفته نامه آتیه در سال 1372 به اتاق احیا روانه سازند، اما آشفتگی ها به اندازه ای نبود که ابراهیم رستمیان و همکارانش در مقام مدیر و سردبیر نخستین و آخرین نشریات تامین اجتماعی بتوانند از پس آن برآيند.

روزنامه خورشید در ماههای ابتدایی دولت جدید پس از چندین شوک و بازگشت به گردونه چاپ و چندین شماره ایستادگی در فضای مجازی سرانجام از بهمن ماه سال گذشته به کما رفت.شاید این کما برای موسسه آتیه و سرمایه گذارانش (بیمه شدگان) خواستنی باشد چراکه مرگ زودهنگام روزنامه ای تبلیغاتی با پول یک ملت از همان سال 1384 و روی کار آمدن دولت نهم با شعار عدالت پیش بینی می شد؛ عدالتی که اقتصاد کشور را با خاک تورم یکسان کرد.


اما چگونه خورشید بی آتیه شد؟!

زایش وزارت رفاه و تامین اجتماعی که آخرین دستاورد رفاهی دولت اصلاحات در سال 1383 بود ، می رفت تا خرداد84 به یافته های اقتصادی و اجتماعی علمی و عملی ارزشمند درون و برون مرزی دست یابد که احمدی نژاد و اتوبوس نیروهای تازه کار و ناآشنا از گرد راه رسیدند.

وزارت رفاه عدالت محور که از همان ابتدا به دنبال خواسته های مادی بیشتر و به عبارتی رفاه دولت بود تا ملت ، هفته نامه 13 ساله آتیه را در سیبل خواسته های تبلیغاتی اش قرار داد و این چالش را تا یکی دو سال با وزرای پرشمارش در کار و رفاه مزمزه کرد و هر مدیری با دخالت در روند تولید نشریه حضور خود را به رخ کشید.در سال 1386 یعنی یک دهه پس از آغاز اصلاحات فرهنگی و پس از چیدمان روزنامه وار هفته نامه آتیه و تعدیل گسترده نیرو در موسسه آتیه و کناره گیری خودخواسته ی برخی روزنامه نگاران ، تحریریه ای مستقل در طبقه زیرین ساختمان شماره دو سازمان تامین اجتماعی در بلوار کشاورز شکل گرفت و نیروهای پی جوی عدالت را در آغوش گرفت.

روزنامه خورشید با شخم زدن روزنامه نگاران و کارکنان ته مانده اصلاح طلب در سال 1387 و تعطیلی همیشگی پرطرفدارترین و قدیمی ترین هفته نامه رفاه اجتماعی به عرصه جلوه گری و آگهی رسانی رئیس جمهور و عدالت نوظهورش پرداخت؛ چراکه نشریه یک سازمان مردم نهاد نمی تواند در اختیار وزارتخانه ای دولتی باشد و صندوق این سازمان کارگری در جیب مدیران میلیاردر دولت!

سرانجام عدالت محوری دولت نهم و دهم در امور کشورداری شامل حال روزنامه ی نوزاد خورشید و هفته نامه نوجوان آتیه نیز شد و هر دو را به ورطه ی نابودی کشاند.هرچند خورشید در ماههای پایانی دولت گذشته بارها دست به کمر شد و بارها پوست انداخت و نیرو گرفت و بودجه سوزاند تا دست به عصا شود اما هر بار سکندری خورد و در 6 ماهه ی پایانی عمرش به روزنامه ای برای نخواندن هویت گرفت.آن روزها خورشید نفس می کشید تا تنها آماری باشد بر عدم تعطیلی یک رسانه فرهنگی دیگر در دولت احمدی نژاد.

روزنامه خورشید یا هفته نامه آتیه نیازی است فرهنگی

روزنامه خورشید یا هفته نامه آتیه بیرون از هر بگومگوی سیاسی ، نیازی است فرهنگی بر فرهنگ سرزمینی که اقتصاد و رفاه و اجتماع آن در سالهای گذشته شخم خورده و عدالت اجتماعی بیش از همه گریبانگیر کارگران – جامعه ی هدف این دو نشریه – بوده است.گذار از سال نخست دولت تدبیر و امید و پس از روشن شدن آمارهای تباهی و یافتن میزان خرابی و شناسایی خرابکار و ...امروز بر ابراهیم رستمیان – پیشکسوت عرصه قلم – و مدیران فرهنگی تامین اجتماعی است که همچون دوران معاونت فرهنگی سازمان تامین اجتماعی و پایه گذاری موسسه آتیه و فعالیتهای فرهنگی و هنری اش ... رسالت فرهنگی خود رابه کار بندند و با همتی دیگر پربارترین روزنامه یا هفته نامه رفاه را در زمانه ای که واژه ی رفاه بیش از گذشته بر سبد کالا رخ نمایی می کند ، به کارزار نبرد و عدالت خواهی مزدبگیران زیر خط فقر بازگردانند.

موسسه آتیه و سازمان تامین اجتماعی می توانند با ندیده انگاشتن کارنامه هشت سال گذشته ، از پایان یک و نیم دهه پایمردی در عرصه ی رفاه اجتماعی آغاز کنند تا در رنگین کمان نشریات امروز سهم کارگران دستکم از سهام عدالت مطبوعاتی به ایشان بازگردد.