و اینک پرچم آلمان بالاست...

عصرایران؛ احسان محمدی -  یک سانتر بلند از شورله، کنترل ماریو گوتزه با سینه و ضربه ای که با پای چپ به قعر دروازه آرژانتین رفت. این تصویری است که هزاران بار از شبکه های مختلف تلویزیونی پخش شد و برای ابد در حافظه فینال های جام جهانی باقی می ماند.

آلمان تیمی که از آغاز جام نمایشی دلنشین تر داشت فاتح باارزش ترین جام دنیای فوتبال شد. کمتر کسی در شایستگی آنها تردید کرد گرچه گل قهرمانی شان را به دشواری در میانه وقت های دوم اضافه به ثمر رساندند.
 
تیمی که از آخرین نقطه زمین یعنی دروازه با مانوئل نویر که به او لقب مکعب یخی داده بودند تا نوک پیکان تیم یعنی مولر باکیفیت ترین بازیکن های جام را در اختیار داشتند.

موفقیت، اتفاقی نیست. می شود با یک جرقه به یک موفقیت لحظه ای دست یافت اما استمرار در به دست آوردن پیروزی نیازمند برنامه ریزی است، چیزی که آلمانی ها یکبار دیگر آن را به دنیا نشان دادند. کافی است به بوندس لیگا نگاه کنید و کارخانه ای که بازیکنان جوان و یکدستی را تولید می کند را یکبار دیگر در ذهن مرور کنید.
 
صورت خون آلود شواین اشتاینگر و جنگیدنش تا آخرین لحظه را یاد آورید.

  عدالت در فوتبال رعایت شدو «تیم» به معنای واقعی مسابقات فاتح جام جهانی شد.
 
لیونل مسی ستاره کم نظیر فوتبال دنیا در دیدار فینال مثل کودکی که وسط یک بازار بزرگ و شلوغ گم شده باشد همه تلاشش را به خرج داد اما فوتبال مدرن نشان داد که دیگر مثل گذشته یک ستاره نمی تواند توپ را از میانه زمین بردارد، همه را دریبل بزند و تیمش را به قهرمانی برساند.

مسی در دیدار با ایران، نیجریه، بوسنی و سوئیس تیم نامتوازن آرژانتین را به دندان گرفت و بالا کشید اما هرچه مسابقات به روزهای پایانی کشید ساق های او دیگر یاری اش نمی کرد. بازیکنان کناری اش بعد از مصدومیت دی ماریا هیچوقت نتوانستند کیفیت مناسبی از خود ارائه دهند. بازی تاسف بار آگوئرو و پالاسیو برای توصیف این شرایط کفایت می کند.
 
مسی نتوانست مارادونای 1986 باشد گرچه به عنوان بهترین بازیکن جام دست یافت.
 
حالا جام جهانی تمام شده است. تمام آن لحظه های اشتیاق و التهاب، شب نخوابیدن و کل کل ها، لذت دیدن بازی های مهیج، گل های فوق العاده و هیجانی که 32 شب طول کشید.

حالا همه چیز تمام شده است. چراغ ها را خاموش کرده اند و سکوهای ورزشگاه ماراکانا لبریز از اشک ها و لبخندهایی است که فینال جام جهانی 2014 آفرید.

 از بغض آن کودک عینکی برزیلی تا فریاد زدن پیرمرد آلمانی روی سکوهای گُر گرفته. از فریاد همه ما وقتی که رومرو ضربه سر اشکان دژاگه را از زیر طاق بیرون کشید تا وقتی که روبن شیرجه زد و مکزیکی ها را به خانه فرستاد؛ همه اینها تمام شد... !

فوتبال زبان خودش را دارد. اینکه تا به حال هر تیمی گل اول را زده است یا از سمت چپ بیشترین لگد را به توپ زده پیروز شده به افسانه ها تعلق دارد؛خرافه هایی که گاهی اوقات دوست داریم باورشان کنیم.
 
یا اینکه هیچ وقت هیچ تیم اروپایی در جام های جهانی به میزبانی آمریکای جنوبی قهرمان نشده است، برزیل تقریباً نیم قرن در خانه اش شکست نباخته است و ... اینهاهمه بر باد رفت؛ چون هر بازی فوتبال یک داستان تازه است.
 
داستان آلمان – آرژانتین در فینال 2014 برای آرژانتینی ها پر اشک و آه تمام شد و ژرمن ها با جنگندگی خاص خودشان میلیون ها هوادار فوتبال را در سراسر دنیا را شادمان کردند و اینک پرچم آلمان بالاست.
 
به این تیم شایسته احترام بگذاریم؛ به آلمان، به قهرمان جام جهانی.