توجه: بخش تعاملی عصرایران ، پذیرای عکس ، فیلم و یادداشت های مخاطبان است. بدیهی است که آنچه به نقل از کاربران محترم منتشر می شود ، الزاماً دیدگاه رسمی سایت نیست و تنها در راستای تضارب آرا و اندیشه ها منتشر می شود. کاربران عزیز می توانند تصاویر و مطالب شان را به karbar@asriran.com ارسال فرمایند.

نویسنده:علی علی زاده

نویسنده ورزشی صبح ساحل

فوتبال،نامی پر طرفدار در سرزمین ما،نامی که برخی از مردمان را آنقدر محو خود کرده است که گاهی اشک ها و لبخندهایشان بوی تعصب میگیرد.اما شاید سکوهای خالی از تماشاگر ماه های گذشته گویای چیزهای جدیدی در دنیای مستطیل سبز کشورمان باشد.شاید تلنگری است بر مدیران ورزش کشور که جدی تر به این فوتبال نگاه کنید و قوانینی وضع نکنید که هرساله دست خوش تغییرات شود.امسال هم لیگ برتر و دسته های پایین تر به پایان رسید و تکلیف بالا نشینان و فانوس به دستان مشخص شد.نکاتی به عنوان قوت بود که باید یادآور آن بود و فدراسیون فوتبال و عوامل زیر مجموعه را ستود که بارزترین آنها منظم بودن برنامه لیگ و خوب اجرا شدن مراسم پایانی در تبریز بود.اما دردهایی در این فوتبال وجود دارد که مرحمی را برای درمان نیازمند است.نیم نگاهی به فصل گذشته که بیاندازیم شاید هیچ چیز مثل امکانات ورزشی تیم های لیگ و رای های متزلزل کمیته های تصمیم گیرنده انضباطی فوتبال دوستان را نگران نکند.اینکه ورزشگاه هایمان اصلا هیچ رنگ و بویی از استاندارد بین المللی ندارند و اگر هم بگوییم که مثلا به فلان معیار رسیده ایم داریم خودمان را گول میزنیم و کسانی که در راس وزارت نوپای ورزش نشسته اند باید فکری به حال این معضل بزرگ بکنند.وقتی میگوییم فکری بکنند به این خاطر است که وقتی سپ بلاتر به کشور عزیزمان می آید و پیشنهاد میزبانی را به عالی ترین مقام فوتبالی دنیا می دهیم به ما نخندد و فوتبالی که سرشار از استعداد است زمین های بد بازی چوب لای چرخ پیشرفتشان نباشد و یا خبرنگارهایمان مجبور نباشند برای گرفتن یک عکس یا مصاحبه دار بست پیمایی کنند یا لگد بخورند.در هر حال ورزشگاه هایمان اصلا در شان لیگ حرفه ای کشوری که ادعای ام الفوتبال آسیا را دارد نیست.مشکل دیگر ما رای کمیته انضباطی است.مثلا یک بازیکن محروم است و درست شب بازی بخشیده می شود یا بازیکن دیگر چند بازی بعد رایش صادر میشود و یا در مواردی رای صادر شده اجرا نمی شود.این مسائل مزید بر علت شده تا هم ابهت کمیته انضباطی زیر سوال برود هم اینکه کسی ارزشی برای رعایت کردن انضباط قائل نباشد.اگر نگاهی به رای های صادر شده کشورهای صاحب فوتبال بیاندازیم متوجه میشویم که چقدر قاطعانه رای صادر می شود و در اجرای آن هیچ بیمی نیست،حتی اگر علیه تیم بزرگی مثل یوونتوس صادر شده باشد.ما هم باید در نگاه داشتن حرمت ها در ورزش بیشتر تلاش کنیم و رای هایمان را قاطع صادر کرده و از آن دفاع کنیم، حتی اگر شخص مورد نظر با نبودش دوازه یک تیم بزرگ در حساس ترین مقطع بدون دروازه بان مطمئن بماند.چون اخلاق و فرهنگ سازی در ورزش قهرمانی مهمتر از رسیدن به سطر جدول است.شاید مساله دیگری که قابل تامل است و نباید به آن دامن بزنیم وضع قوانین عجیب و غریبی است که فوتبال بین المللی با آن بیگانه است.ما از این دست قوانین را زیاد وضع کرده ایم و سریع به اشتباهاتمان پی برده و دوباره لغو کردیم.مثلا زمانی استفاده از دروازه بان خارجی در لیگ ممنوع بود یا تیم ها راخیلی راحت از شهری به شهر دیگر روانه میکردیم.کاری که باعث ضعیف شدن تیم های ریشه دار شد و اصلا به سود فوتبال کشورمان نشد.بعد ها هم قانون مورد دار سقف قرارداد را وضع کردیم که اوضاع قراردادها بهتر که نشد هیچ بلکه الان نیز با دیدن قرارداد های بازیکنان لیگ برتری وحشتناک سرمان سوت می کشد. حالا هم سازمان لیگ در نظر دارد شرایط سنی برای تیم ها بگذارد که اصلا با فوتبال حرفه ای سنخیت ندارد.اگر سن فوتبالیست ها ما را عذاب می دهد و جوانگرایی در تیم های بزرگ جای ندارد ما نباید کوتاه ترین راه را اتنخاب کنیم بلکه باید بدنبال بهترین راه باشیم.مثلا تیم ها رو اجبار به داشتن آکادمی فوتبال و تیم های پایه کنیم نه اینکه دست کادر فنی یک تیم در انتخاب بازیکن را ببندیم.این هم به نظر میرسد از آن قوانینی باشد که زیاد دوام ندارد و باید به یاد داشته باشیم تجربه رو تجربه کردن خطاست.

شاید مهمترین مساله ای که عاشقان فوتبال در ایران را بیش از همه چیز دلنگران کرده وضعیت تیم ملی است.تیمی که بازی های کمی رو انجام داده و برای آمادگی جهت شرکت در جام جهانی خیلی دست و پا نمی زند.آمار نشان می دهد زمانی که در اسفند ماه 92 تیم ما مقابل گینه بازی های اولیه تدارکاتی برای آمادگی جام جهانی را انجام می داد، کره جنوبی در آن زامان در حال برگزاری بازی چهاردهم خود بوده و نشان می دهد دیگر کشورها بیشر و شدیدتر در راه آمادگی گام برداشته اند.حتی ناهماهنگی باشگاه ها و تیم ملی در قضیه آزاد کردن بازیکن ها هم برای ما معضل شده است.معضلی که در آن حق با باشگاه هاست و فدراسیون فوتبال نباید قبل از اتمام لیگ ها برای تیم ملی اردوی تدارکاتی برنامه ریزی می کرد، کاری که در هیچ جای دنیا صورت نمی گیرد و کی روش هم حق دارد گله مند باشد زیرا این بنده خدا هم روی حرف فدراسیونی ها حساب باز کرده بود و حالا هم نتیجه این ناهماهنگی اعزام تیم به اردوی بین المللی آفریقای جنوبی با یازده بازیکن و بدون دروازبان است که مثل توپ کل دنیا دارند از ما خورده می گیرند.نوشته های این ستون بخشی از مشکلات فوتبال ما بود و مدیرانی که دستی اندر کار دارند باید این مسائل را جدی بگیرند تا نتیجه این مشکلات افت فوتبال مملکت عزیزمان نباشد.