مدیر فوتبال آلمان در زندان، مدیران ما مدعی و طلبکار!

عصرایران؛ احسان محمدی- به تازگی تصویری از سلولی که اولی هوینس مدیرعامل بایرن‌مونیخ باید سه سال و نیم از عمرش را در آن بگذراند در فضای مجازی منتشر شده است.

سرنوشت ستاره پیشین تیم ملی فوتبال آلمان و بایرن‌مونیخ که به علت فرار مالیاتی از سوی دادگاه ایالتی مونیخ به چنین عاقبت تلخی گرفتار آمده است و حالا باید در این سلول که هیچ شباهتی به رختکن یا اتاق او در «آلینس آرنا» ندارد عبرت‌آموز است.

کاربرانی با مقایسه سرانجام هوینس و برخی مدیران عامل فوتبال ایران نتیجه گرفته‌اند که اجرای عدالت در سرزمین های کمتر مدعی بی‌اغماض است، تعارف ندارند و قانون است که حرف اول و آخر را می زند.

وقتی کسی تخلف می‌کند ماده‌های قانونی خاصیت ژلاتینی پیدا نمی‌کنند، سفارش «بچه های بالا» به کار نمی‌آید و افکار عمومی می‌خواهند همه چیز در خانه‌ای شیشه‌ای مورد بررسی قرار بگیرد. دوربین‌های تلویزیونی و رسانه‌ها در نقش وجدان عمومی به کمک مردم می‌آیند، قصه نمی‌سازند، افسانه جفت‌ و جور نمی‌کنند و اجازه می‌دهند قانون قضاوت کند.

در چنین فضایی قاضی با اطمینان و قدرت چکش اش را محکم روی میز می‌کوبد و حکم را صادر می‌کند. شاید همه چیز به این سادگی که برخی کاربران فکر می‌کنند نباشد، اما تخلفات مالی که در آن به حقوق مردم دست‌درازی شود معمولاً نابخشودنی است. کسی را به خاطر سابقه درخشان و گذشته افتخارآمیز و محبوبیت ملی و ... نمی‌بخشند.


در برخی از سرزمین‌هایی که احتمالاً کسی واژه «بیت المال» را حتی نمی‌تواند تلفظ کند چه رسد به اینکه معنایش را بداند اتفاقاً همه چیز حساب‌ و کتاب دارد.

برای هر پنی و سنت و یورو باید جواب پس داد. اگر به حساب یک کارمند خُرده پا ناگهان پول چربی واریز شود، دولت این حق را دارد که بپرسد کدام بابانوئل این هدیه را بخشیده است؟!

در چنین فضایی تخلف کردن و فرستادن پول‌های بی‌صاحب به حساب زن و فرزند یا قایم کردن در بالش و فرش آسان نیست، اگر هم رخ دهد و گرفتار شوند در بیشتر موارد مثل اولی هوینس سرشان را می‌اندازند پایین و می‌گویند عواقب خطا را می‌پذیرند.

کسی حق ندارد به خاطر رویاپردازی‌های شخصی و آرزوهای بزرگ برآورده نشده در دوران کودکی، دست در صندوق ببرد و هر عدد و رقمی را که دوست داشت به این و آن هبه کند و بعد رو به دوربین‌ها بگوید از او باید به عنوان «قهرمان ملی» که می خواسته کار خیر انجام بدهد تجلیل کنند نه اینکه بازخواست شود!

اگر برخی مدیران که با خامی و گاهی رندی با نان و جان و سایبان مردم بازی می‌کنند و به جای پاسخ گویی، طلبکار می‌شوند بدانند که به خاطر «حیف» یا خدای ناکرده «میل» ثروت یک ملت که «اشک دیده من و خون دل شماست» روزی بازخواست خواهند شد، آیا به همین اندازه گشاده دست و رویاپرداز پول خرج می‌کردند؟