طبیعی است وقتی معلم هنر در مدرسه، خودش توانایی نگارش خطی زیبا را ندارد و برای این کار هم آموزش لازم را ندیده است، بنابراین نباید انتظار داشت این معلم بتواند شاگردانی خوش خط بار بیاورد.

جام جم آنلاین: می‌شود پزشکی حاذق و متخصص بود ولی خطی بسیار بد داشت، می‌شود شاگرد اول مدرسه بود ولی بدترین خط کلاس را داشت، می‌شود به زنگ هنر اهمیت نداد ولی معدل بالا گرفت.

انگار جمع شدن همین «می شود»ها نیز دلیل محکمی شده است که خیلی از دانش آموزان در مدارس، آن گونه که باید و شاید به زنگ هنر اهمیت ندهند و البته بسیاری از معلمان هم به این درس به عنوان یک میان برنامه غیرجدی نگاه می کنند.

وقتی زنگ هنر در مدارس مقطع متوسطه اول به شوخی گرفته شود، بدیهی است نمی توان توقع داشت دانش آموزان این مقطع از خط خوشی برخوردار باشند و در این شرایط، خوشنویسی در مدارس به راهی برای پرکردن ساعت های درسی تبدیل می شود.

این اتفاق فقط امروزه رواج ندارد، بلکه در زمان های گذشته نیز که درس هنر در مقطع راهنمایی تدریس می شد، کمتر دانش آموزی بعد از پایان سال، خطی خوش از کلاس هنر به میراث می برد و در واقع، کسی از دل زنگ های هنر مدارس، خوشنویس بیرون نمی آمد.

آن گروه از دانش آموزان هم که خطی خوش داشتند، خط زیبایشان محصول کلاس های درس نبود. این مشکل قدیمی در نظام آموزش مدارس کشور باعث شده است خط تحریری بسیاری از دانش آموزان با استانداردهای خوشنویسی فاصله ای معنادار داشته باشد و این محدودیت نوشتاری تا پایان تحصیل و حتی تا پایان عمر با فرد باقی بماند.

چرا راه خوشنویسی در مدارس گم شده است؟

دلایل زیادی را می توان نام برد که چرا زنگ هنر و خوشنویسی در مدارس جدی گرفته نمی شود؛ آن هم در حالی که هنر خوشنویسی در ایران، قدمتی چند هزار ساله دارد.

یکی از عمده دلایل پیدایش این مشکل را باید در ضعف آموزش معلمان هنر در مدارس جستجو کرد. طبیعی است وقتی معلم هنر در مدرسه، خودش توانایی نگارش خطی زیبا را ندارد و برای این کار هم آموزش لازم را ندیده است، بنابراین نباید انتظار داشت این معلم بتواند شاگردانی خوش خط بار بیاورد.

افزون بر این، بودجه خاصی هم برای رواج خوشنویسی در وزارت آموزش و پرورش در نظر گرفته نشده است و از استادان مطرح و پیشکسوت این هنر نیز در مدارس استفاده نمی شود.همچنین سیستم تشویقی محکمی هم برای خوش خطی دانش آموزان وجود ندارد و معمولا برای برخی معلمان فرقی نمی کند دانش آموزشان خوش خط باشد یا بدخط.

به بیان دیگر، وقتی خط خوش به عنوان معیار و ملاکی برای سنجش دانش آموز خوب در نظر گرفته نشود، در این وضع نباید از دانش آموز توقع داشت برای فعالیتی که بود و نبودش تاثیری در بهبود نمراتش ندارد، وقت بگذارد و زحمت بکشد.زمانی می توان از دانش آموز توقع داشت به خوشنویسی بها بدهد که نظام آموزشی و حتی جامعه نیز برای خط خوش امتیاز قائل باشند و این امتیاز هنری را به دیگر دانش آموزان نیز تفهیم کنند.

آموزش و پرورش: هنر را احیا می کنیم

در حالی که یکی از متهمان اصلی بدخطی دانش آموزان، ضعف آموزش خوشنویسی در نظام آموزش و پرورش است، اما مسئولان فعلی وزارت آموزش و پرورش تاکید دارند در این دوره مدیریت، بهای بیشتری به زنگ هنر و خوشنویسی خواهند داد.

چندی قبل، معاون آموزش متوسطه وزارت آموزش و پرورش تاکید کرد: متاسفانه در برخی مدارس نگاه به درس هنر برای جورکردن ساعات تدریس معلمان است، در حالی که در ساعت آموزشی این درس قوه خلاقیت و تفکر دانش آموزان رشد می کند و ارتقا می یابد. بنابراین نگاه به این درس باید تغییر کند و در وهله اول باید دبیران این درس، متخصص آ ن باشند و در رشته های مختلف هنری حرفی برای گفتن داشته باشند.

در وهله دوم باید ساعت آموزشی این درس نیز کامل باشد و فقط در این صورت می توانیم ادعا کنیم زنگ هنر را احیا کردیم. اما با توجه به این که بسیاری از معلمان هنر در مدارس از آموزش کافی برخوردار نیستند و به اصطلاح، خودشان دستی در خوشنویسی ندارند، بعید است بتوان به این زودی ها، خوشنویسی را در مدارس کشور جا انداخت و به نظر می رسد این گونه اظهارنظرها نتواند در مقام عمل، گرهی را از مشکل بدخطی دانش آموزان باز کند.