از نمادهای بارز شناخت توسعه مدنی در یک جامعه وجود و برپایی جشنواره هاست ، جشنواره ها برای ارتقا سطح فرهنگ جامعه بوجود آمده اند، حال اگر گروهی این اتفاق فرهنگی را بخواهند به عرصه ای برای تاخت و تاز خود تبدیل کنند همانی می شود که در سالهای قبل شاهدش بودیم، مسئله ای از اختتامیه پارسال (ششمین دوره) هنوز در ذهنم مانده است که برایم غیر قابل هضم بودآنهم اینکه در مراسم اختتامیه جشنواره پارسال به طور ناگهانی واعلام نشده ای گفتند که یکی از اعضا هیئت داوری که مراکشی بودند می خواهند راجع به سینمای ایران و جشنواره حرف بزنند بعد ایشان روی سن آمده و مدیر عامل مرکزگسترش سینمای مستند و تجربی( دبیر جشنواره حقیقت) هم به همراهشان آمدند ، داور مراکشی فرمودند که من اولین بار است به ایران آمده ام و ایران کشور زیبایی است و جشنواره خوبی بود و ... از این حرفهایی که هرکس دیگری هم جای ایشان بود احتمالا همین حرفها را با کمی پس وپیش می گفتند ولی نکته جالب این اتفاق آنجاست که ایشان بیاناتشان را به زبان فرانسه می گفتند و مدیر مرکز یا دبیرجشنواره به فارسی ترجمه می کردند.
برایم عجیب بود چرا مدیری در چنین جایگاهی باید خود را در نقش
مترجم یکی از مهمانان جشنواره ظاهر کند ، هر چه فکر کردم اگر حرفهای آقای داور آنچنان مهم بود و باید شنیده
می شد هماهنگ کردن یک مترجم که کار بسیار ساده ای بود و اگر در لحظه این اتفاق شکل گرفته وفرصت چنین
هماهنگی های وجود نداشته ، باید نطقی که مهمان عزیز مراکشی ایراد فرمودند حاوی
نکات و مطالبی آنچنان پربار و با اهمیت می بود که من از عمل ناگهانی مترجمی دبیر
جشنواره نه تنها سر افکنده نمی شدم بلکه حتی تحسینش هم می کردم و از این که ایشان
به زبان فرانسه تسلط دارد بسیار خوشحال ، حالا فکر میکنم نکند آن اتفاق آنروز
برای همین نکته بوده که ما بدانیم ایشان فرانسه بلد است؟! امیدوارم چنین نباشد.
نکته قابل توجه دیگر این است که اکثریت قریب به اتفاق فیلمهای مستند سینمای ایران که در جشنواره امسال حضور داشتند در زمانی تولید شده اند که مدیریتهای دیگری پشت میز بودند و با مد نظر داشتن اینکه مکان برگزاری جشنواره همان مکان سال قبل است و اکثریت اعضای برگزار کننده هم همان پارسالیها هستند( البته باکت و شلوارهای یک رنگ و شکیل) سوال اینجاست که دلیل این رضایت نسبی از جشواره هفتم سینما حقیقت چیست؟ جوابش بسیار واضح است: تغییر مدیریت .
حقیقت پشت جشنواره حقیقت امسال این است که مدیر یا مدیران نهادهای فرهنگی – هنری می توانند با اتخاذ تصمیمات درست ، همفکری و تامل با هنرمندان ،شخصی نکردن مسائل ، نگاه کلان و دلسوزانه به قضایا ، احترام به مخاطبان و ... نقش تعیین کننده ای در خوشایند کردن جشنواره ای داشته باشند که چند دوره قبلش بسیار ناخوشایند بوده است .