مازیار دانیالی - همانند اکثر خودروسازان ایتالیایی، مازراتی نیز یک کسب و کار خانوادگی بوده که با شور و اشتیاق خالص به خودروها و رانندگی شکل گرفته است. گفته می شود لوگو معروف نیزه سه شاخه مازراتی توسط ماریو شکل گرفته که به عنوان یک هنرمند در خانواده مازراتی شناخته می شد. وی برخلاف برادرانش به نقاشی می پرداخت.

همانند اکثر خودروسازان ایتالیایی، مازراتی نیز یک کسب و کار خانوادگی بوده که با شور و اشتیاق خالص به خودروها و رانندگی شکل گرفته است. برادران مازراتی به نام های آلفیری، بیندو، کارلو، اتوره، ارنستو و ماریو همگی به نوعی با خودرو و مسابقات اتومبیلرانی در ارتباط بوده و در دسامبر 1914 شرکت مازراتی را در شهر بولونیا، ایتالیا تاسیس کردند.

اندکی پس از تاسیس شرکت ساخت انواع مختلف خودروهای مسابقه ای آغاز شد. تا پیش از آن برادران مازراتی در شرکت های ایزوتا فرانچینی و دیاتو مشغول به کار بودند، اما در سال 1926، آنها تصمیم گرفتند تا مدل های خود را روانه بازار کنند و تیپو 26 نخستین خودرو مازراتی بود. برادران مازراتی به خوبی نشان دادند که از دانش لازم برای ساخت خودروهای مسابقه ای برخوردار بوده زیرا نخستین محصول تولیدی آنها موفق شد در مسابقه "تارگا فلوریو" به پیروزی دست یابد.

خودروهای مازراتی به سرعت شاهد افزایش نیروی خود بوده و موتورهای 4 سیلندر ابتدا با نمونه های 6 و 8 سیلندر تعویض شده و در نهایت موتور 16 سیلندر که ترکیبی از دو موتور 8 سیلندر که به صورت موازی نصب شده بودند، معرفی شد. مازراتی V4 در سال 1929 مجهز به موتور 16 سیلندر بود و در سال 1931 نیز مازراتی 8C 2500 آخرین خودرویی که آلفیری پیش از مرگ خود طراحی کرد تولید شدند. گفته می شود لوگو معروف نیزه سه شاخه مازراتی توسط ماریو شکل گرفته که به عنوان یک هنرمند در خانواده مازراتی شناخته می شد. وی برخلاف برادرانش به نقاشی می پرداخت.

پس از مرگ آلفیری مازراتی در سال 1932، برادران وی کسب و کار خانوادگی خود را ادامه داده و پنج سال بعد یعنی در سال 1937، سهام خود را به خانواده "آدولفو اورسی" فروختند. اما آنها همچنان به فعالیت خود در شرکت مازراتی ادامه دادند. یکی از تغییرات مهمی که در زمان مدیریت اورسی انجام شد جایجایی مقر اصلی شرکت به شهر مودنا، ایتالیا بود که امروزه نیز همچنان در این مکان قرار دارد.

تا آن زمان، خودروهای مازراتی ارزش خود را به اثبات رسانده و در کنار شرکت هایی همچون مرسدس بنز نامی مطرح در مسابقات اتومبیلرانی محسوب می شدند. در سال 1939، مازراتی پیروز مسابقه ایندیاناپولیس 500 شده و سال بعد نیز از عنوان خود دفاع کرد. با این وجود، به واسطه آغاز جنگ، فعالیت های مازراتی دچار اختلال و توقف شد. چشمگیرترین فعالیت مازراتی در آن دوران طرح تولید یک خودرو شهری V16 برای "بنیتو موسولینی" سریعتر از تولید نمونه ای برای "آدولف هیتلر" توسط پورشه بود.

پس از جنگ، فعالیت های مازراتی با تولید مدل A6 1500 که بار دیگر برای مسابقات اتوموبیلرانی طراحی شده بود از سر گرفته شد. گام بعدی مازراتی تشکیل تیمی برای ساخت خودروهایی برای رقابت با فراری و آلفارومئو بود. برای تحقق این هدف موتورها و شاسی هایی جدید نیاز بودند که این روند در نهایت به تولید یکی از موفق ترین خودروهای این شرکت به نام مازراتی A6GCM منجر شد.

مازراتی که از رانندگان مطرحی مانند "خوان میگل فانجیو" بهره می برد موفق شد در سال 1957 با خودرو 250F برنده مسابقات گرند پری آرژانتین شود. در سال بعد و به واسطه تصادف "گویدیتزولو"، مازراتی از شرکت در مسابقات اتومبیلرانی کناره گیری کرد، اما همچنان به تولید خودروهای مسابقه ای، موتورهای فرمول 1 و مدل های اولیه برای مشتری های خود ادامه داد. از آن زمان بود که مازراتی توجه خود را به سوی تولید خودروهای خیابانی معطوف کرد.

نخستین مدل از دامنه جدید فعالیت های این شرکت مازراتی 3500 کوپه بود که از بدنه آلومینیومی و شاسی مشابه با مازراتی 5000 سود می برد. طی دهه 1960، مدل های اندکی روانه بازار شدند که شامل ویگنال (1962)، میسترال کوپه (1963)، اسپایدر (1964) و گیبلی کوپه (1967) می شدند. همچنین در سال 1963 مازراتی کواتروپورته معرفی شد که نخستین خودرو سدان چهار در این شرکت بود.

در سال 1968، مازراتی بار دیگر تغییر مالکیت خود را تجربه کرد و این بار سیتروئن فرانسه بود که هدایت آن را در اختیار گرفت. در مجموع، معامله ای خوب صورت گرفته بود زیرا سیتروئن از فناوری موتورهای مازراتی سود می برد و مازراتی نیز از فناوری هیدرولیک سیتروئن استفاده می کرد. از مدل های دهه 1970 می توان به بورا، مراک و خمسین اشاره کرد.

هنگامی که بحران سوخت در دهه 1970 شکل گرفت، مازراتی و سیتروئن با کاهش چشمگیر تقاضا مواجه شده و سیتروئن اعلام ورشکستگی کرد. پس از آن، مدیریت مازراتی در اختیار گروه جدید پژوسیتروئن قرار گرفت اما مازراتی در شرایط خوبی به سر نمی برد. در سال 1975، بار دیگر این شرکت توسط "آلخاندرو دی توماسو" راننده آرژانتینی فرمول 1 که هدایت گروه موتورسیکلت سازی بنلی را نیز بر عهده داشت به زندگی بازگشت. طی دوران مدیریت وی، مدل های مازراتی از نمونه های موتور میانی به موتور جلو و دیفرانسیل عقب مبدل شدند.

بازگشت واقعی مازراتی به دوران پرشکوه گذشته خود تا سال 1993 یعنی زمانی که مالکیت آن به فیات رسید، طول کشید. فیات پس از خرید مازراتی سرمایه گذاری سنگینی در این شرکت انجام داد اما در سال 1997 آن را به فراری فروخت. در سال 1999 مدل 3200GT توسط مازراتی معرفی شد که یک کوپه مجهز به موتور 3.2 لیتری توربوشارژ دوقلو بود. سامانه انتقال نیرو این خودرو توسط فراری طراحی و تولید شده بود. فراری تصمیم گرفت تا مازراتی را به برندی لوکس مبدل کند.

در سال 2005، فیات بار دیگر مازراتی را از فراری خریداری کرد. پس از این انتقال، مازراتی سرانجام پس از 17 سال نخستین فصل سودآور خود را در سال 2007 تجربه کرد. از مدل های مطرح امروز مازراتی می توان به گرن توریسمو، گرن کابریو و کواتروپورته اشاره کرد.