یک روزنامه آمریکایی در سرمقاله خود با اشاره به سخنرانی رئیس جمهوری آمریکا در سازمان ملل گزارش کرد ایران در صدر دستورکار اوباما قرار داشت اما سخنرانی وی درباره تهران در سازمان ملل محتاطانه بود.
به گزارش فارس به نقل از روزنامه آمریکایی نیویورکتایمز، «باراک اوباما» رئیسجمهور آمریکا در سخنرانی خود در مجمع عمومی سازمان ملل یک انسجامی به دیدگاه سیاست خارجی خود داد و هم به نقش آمریکا در جهان و هم تواناییهای محدود این کشور برای تعیین رخدادهای کشورهای دیگر اشاره کرد.
اوباما همچنین برای باقیمانده دوران ریاستجمهوری خود اولویتبندی کرد. اوباما به دلیل سخنرانیهای خوبش معروف است اما مسئله اینجا است که آیا در عمل نیز میتواند یک راهبرد منسجم و موثر برای دستیابی به اهدافش اجرا کند یا خیر؟
جای شگفت نیست که ایران در صدر دستور کار اوباما قرار داشت. انتخاب اخیر یک رئیسجمهور میانهرو به نام «حسن روحانی» در ایران فرصتها برای دنبال کردن یک راهحل مورد توافق برای برنامه هستهای ایران را تقویت کرده است.
بر اساس این گزارش، در خصوص موضوع ایران، اوباما به طور مناسبی محتاط عمل کرد و به این مسئله اشاره کرد که بیش از سه دهه خصومت بین آمریکا و ایران به راحتی قابل غلبه نیست. حتی اوباما گفت که مسیر دیپلماتیک باید مورد آزمایش قرار گیرد و به «جان کری» وزیر خارجه آمریکا مأموریت داد تا با شرکای اروپایی آمریکا در خصوص ایران همکاری کند و این امید را داد که توافق هستهای میتواند گام بزرگی در جهت یک روابط متفاوت بر پایه منافع دو جانبه و احترام متقابل به حساب آید.
روزنامه آمریکایی نیویورکتایمز سپس ادامه داد که روحانی در سخنرانی خود در مجمع عمومی سازمان ملل همچنین درباره صبر و درک سخن به میان آورد و گفت که سلاحهای هستهای جایگاهی در آینده کشور ایران ندارد. اینکه دو کشور آمریکا و ایران واقعا بتوانند همکاری جدید را آغاز کنند، زمانی معلوم میشود که «محمد جواد ظریف» وزیر خارجه آمریکا در نشست برنامهریزی شده با «جان کری» وزیر خارجه آمریکا و دیگر وزرای خارجه 1+5 (آمریکا، انگلیس،روسیه، چین، فرانسه و آلمان) دیدار کند.
روزنامه آمریکایی نیویورکتایمز در پایان گزارش خود تأکید کرد که اوباما در سخنرانی خود در مجمع عمومی سازمان ملل بر قصد خود برای استفاده از تمامی قدرت از جمله نیروی نظامی برای تضمین منافع آمریکا همچون جلوگیری ایران از تولید سلاح اتمی تأکید کرد و در عین حال گفت که پس از یک دهه جنگ و پیشینه درگیری در خاورمیانه، آمریکا حقارت درباره تواناییاش برای تغییر مسیر کشورهای دیگر را به دست آورد. چالش آمریکا بین این دو ایده در توازن است.