بنابر ادعای دانشمندان، روند تکامل می تواند سریع باشد، اما نه به اندازه‌ای که توانایی سازگاری با آهنگ سریع تغییرات آب و هوایی حاصل از فعالیت‌های انسان را داشته باشد.

به گزارش گروه بین الملل زیست نیوز، بنابر ادعای دانشمندان، روند تکامل می تواند سریع باشد، اما نه به اندازه‌ای که توانایی سازگاری با آهنگ سریع تغییرات آب و هوایی حاصل از فعالیت‌های انسان را داشته باشد. به گفته "جان وینز"، استاد زیست شناسی تکاملی و محیط زیست در دانشگاه آریزونا، اکثر مهره‌داران باید سرعت تکامل خود را 10 هزار برابر افزایش دهند تا قادر به سازگاری با سرعت گرمایش جهانی باشند.

جان وینز و همکارانش به بررسی 17 گروه از حیوانات شامل 540 گونه مختلف از دوزیستان، پرندگان، خزندگان و پستانداران پرداخته تا میزان سازگاری آنها با تغییرات آب و هوایی را تعیین کنند. پژوهشگران به طور ویژه زمانی را که این گونه‌ها بر اساس داده‌های ژنتیکی به گونه‌های جدید تقسیم شده‌اند را مورد بررسی قرار داده که معیاری از سرعت تکامل آنها محسوب می شود. سپس آن را با تغییرات آب و هوایی در مکان زندگی حیوانات در زمان‌هایی مشابه طی تاریخ زمین شناسی مقایسه کرده‌اند. بر همین اساس، دانشمندان دریافته‌اند گونه‌ها تنها قادر هستند تغییر دمای جهانی به میزان حدود یک درجه سانتیگراد در هر میلیون سال را تحمل کنند.

مشکلی که وجود دارد مصرف سوخت‌های فسیلی غنی از کربن توسط انسان و انتشار گازهای با قابلیت حفظ گرما در اتمسفر به میزانی است که احتمالا موجب افزایش چهار درجه سانتیگرادی دمای جهان تا سال 2100 خواهد شد. از این رو، اگر گونه‌ها قادر به مهاجرت به زیستگاه‌های خنک‌تر نباشند، رهایی از این مخمصه و ادامه حیات آنها بعید خواهد بود.

به گفته "رابرت هولت"، استاد زیست شناسی تکاملی در دانشگاه فلوریدا، روندهای تکامل سریع بسیاری در جهان همانند بسیاری از حیواناتی که گمان می کنید شامل آنها می شوند، اما این گونه نیستند، وجود دارند. به عنوان مثال، خرچنگ نعل اسبی طی 300 میلیون سال تغییر چندانی نداشته، اما نقش اکولوژیکی آن نیز تغییر قابل توجهی نکرده است. از این رو، "سکون" تکاملی کلید بقای این حیوان بوده است.

اما این شرایط یکسان نبوده و ویژگی مشابه برای برای گونه‌هایی مانند پرندگان، خزندگان یا دو زیستان که به صورت مستقیم تحت تاثیر تغییرات آب و هوایی سریع قرار می گیرند می تواند شرایط وخیمی را ایجاد کند. گونه‌هایی که توانایی بیشتری برای تغییر دارند همیشه موفق نبوده و حتی تنوع ژنتیکی ممکن است برای نجات آنها کافی نباشد. سرعت کاهش جمعیت در میان آنها می تواند چنان بالا باشد که امکان جلوگیری از انقراض وجود نداشته باشد.