پشت صحنه «نود»

 11 شب، به ساختمان جام‌جم می‌رسیم. داخل اتاقک شیشه‌ای حراست، تلویزیون کوچکی دیده می‌شود، از همان جا می‌توان چهره‌ی عادل فردوسی‌پور را تشخیص داد؛ «90» شروع شده‌ است!

مجوز ورود به سازمان صداوسیما - با ماشین- صادر نشده است و باید طبق قوانین، تمام راه را تا ساختمان 11 طبقه‌ی تولید پیاده برویم؛ مسیری نسبتا طولانی که در شب، طولانی‌تر هم به نظر می‌رسد.

حراست حاضر می‌شود با عادل فردوسی‌پور صحبت کند؛ او که با شنیدن صدای مجری برنامه‌ی «90» لبخند به لبش می‌آید، با شوخی می‌گوید: آقای فردوسی‌پور خودتان هستید؟!

نگاهی به مونتیور اتاقش می‌اندازد که دیگر فردوسی‌پور را نشان نمی‌دهد و ادامه می‌دهد: صداتون تو تلفن چقدر شبیه تلویزیون است!

پس از صحبت با عادل فردوسی‌پور، بالاخره راضی می‌شوند که با ماشین وارد سازمان صداوسیما شویم، نفس راحتی می‌کشیم. ورود به سازمان صداوسیما همیشه تابع قوانین خاصی است و البته در آن ساعت شب به مراتب سخت‌تر هم می‌شود.

مقابل ساختمان 11 طبقه توقف می‌کنیم. پارکینگ روباز ساختمان، نسبت به ساعات کاری روز خالی است؛ فقط ماشین فردوسی‌پور و تک‌و‌توک چند ماشین دیگر پارک شده‌اند.

وارد ساختمان تولید می‌شویم و از حراست داخل ساختمان، سراغ استادیوی شماره 11 را می‌گیریم اما تازه متوجه می‌شویم که ورودمان به استادیو نیز به همین راحتی‌ها نیست و نامه‌نگاری‌های خاص خودش را دارد.

مسؤولان حراست از ما می‌پرسند که کجا می‌رویم و وقتی به آن‌ها توضیح می‌دهیم که خبرنگار هستیم و برای تهیه‌ی گزارش از پشت صحنه «90» آمده‌ایم، با تاکید اعلام می‌کنند که امکان ورود نیست. یکی از همین افراد هم با صحبت‌های ما یادش می‌آید که امروز دوشنبه است و می‌گوید: اِ .... شبکه سه امروز «90» دارد!

اصرارهایمان برای ورود به داخل استادیو ادامه دارد و تنها مدیر گروه ورزش شبکه سه سیماست که می‌تواند مسؤولان حراست را متقاعد می‌کند تا برای تهیه گزارش از میله‌های لابی عبور کرده و به داخل استادیوی شماره 11 برویم.

آخرین جمله‌ای که می‌شنویم این است: تنها نیم‌ساعت! برای تهیه گزارش وقت دارید.

با عجله وارد استادیوی شماره 11 می‌شویم؛ محلی که برنامه‌ی «90» دوشنبه‌ها از آنجا تولید و پخش می‌شود. اولین چیزی که توجهمان را جلب می‌کند، مونیتورهای بسیاری است که در اتاق فرمان قرار دارد. در همین حین عادل فردوسی‌پور که از مقابل دوربین کنار آمده، به اتاق فرمان می‌آید و با دیدن ما لبخندی از رضایت می‌زند.

در بدو ورود به اتاق فرمان با سه اتاق مختلف مواجه می‌شویم؛ اتاق سمت چپ به اتاق صدا معروف است که تمام تماس‌های تلفنی با مهمانان در این اتاق انجام می‌شود. اتاق میانی که از همه بزرگتر است و کارگردان تلویزیونی و منشی صحنه در آنجا مشغول کار هستند و سمت راست که به عنوان اتاق نودال (فنی) معرفی می‌شود و به پخش پلی‌بک‌های اختصاص دارد.

در گوشه‌ای از اتاق میانی هم یکی از عوامل با لب‌تابی مسؤولیت مسابقه‌ی پیامکی برنامه را عهده‌دار است. پرسش مسابقه‌ی پیامکی برنامه «90» در آخرین روزهای سال 91 به طرح پرسشی درباره‌ی خود این برنامه اختصاص دارد. عادل فردوسی‌پور این بار از مخاطبانش خواسته است که با اس‌ام‌اس‌هایشان اعلام کنند آیا از برنامه «90» در سال 91 رضایت دارند یا خیر.

در پشت صحنه «90» هم خیلی‌ها از مسابقه‌ی پیامکی می‌گویند و عادل فردوسی‌پور با خنده از همکارانش می‌پرسد که به کدام گزینه رأی داده‌اند.

خمیازه‌ای که برای «90» ثبت می‌شود
مونیتورهای اتاق میانی در این لحظه، تصاویری از عادل فردوسی‌پور را نشان می‌دهند که در آخرین برنامه‌اش در سال 91، در حال بیان صحبت‌هایی مبنی بر تشکر از عواملی است که در این یک سال برای ساخت برنامه با او همکاری کرده‌اند.

در این اتاق، حمیدرضا نامدار مرادی (کارگردان تلویزیونی 90) بر حسب نماهایی که گرفته شده، تصاویر را انتخاب می‌کند و نگاهش به هنگام شنیدن صحبت‌های تشکرآمیز فردوسی‌پور رنگی از احساسات می‌گیرد.

علی مهرگان، منشی صحنه نیز در کنار اوست و حسین حبیبی، ناظر پخش هم در همان اطراف و از نزدیک شاهد روند کار است.

نامدار مرادی، کارگردان تلویزیونی «90» از آن دست افرادی است که به نظر می‌رسد، در طول پخش برنامه هر لحظه‌اش درگیر است. فشردگی کار او در همان یک ساعتی که در اتاق فرمان هستیم، کاملا به چشم می‌آید، با این حال با مهربانی به درخواستمان برای مصاحبه‌ی کوتاه پاسخ مثبت می‌دهد و در حالی که مدام مراقب آنتن زنده است، بریده بریده سوال‌هایمان را هم جواب می‌دهد.

نامدار مرادی که از سال 82 با برنامه‌ی «90» همکاری دارد، همزمان با این برنامه‌ی ورزشی با برنامه‌های دیگر شبکه هم همکاری دارد. او می‌گوید: آخرین برنامه‌ای که کار کردم «پشت صحنه» احسان علیخانی بود.

نامدار مرادی، کارگردانی مسابقات فوتبال را هم عهده‌دار است. از او می‌پرسیم که کارگردانی مسابقات فوتبال تا چه اندازه به همکاری‌اش با «90» و شناسایی سوژه‌ها کمک می‌کند که می‌گوید: مسلما کارگردانی فوتبال‌ها به من کمک می‌کند که در کارگردانی «90» و شناسایی سوژه‌ها به این برنامه کمک کنم؛ مثلا این طور بوده که در حین کارگردانی تلویزیونی مسابقه‌ای، خمیازه‌ی بازیکنی را در نیمکت ذخیره‌ها دیده‌ایم و از همین صحنه به عنوان سوژه‌ای برای برنامه «90» استفاده کرده‌ایم.

از او درباره‌ی همکاری با عادل فردوسی‌پور که علاوه بر مجری، تهیه‌کننده‌ی برنامه «90» هم هست، می‌پرسیم و اینکه چقدر تصمیمات فردوسی‌پور در کارگردانی تلویزیونی «90» دخیل است؛ مرادی در این خصوص می‌گوید: ساخت «90» در سایه همکاری و همفکری شکل می‌گیرد؛ بنابراین اگر اتفاقی بیفتد عادل فردوسی‌پور پیشنهاد می‌دهد و ما استفاده می‌کنیم. برنامه متعلق به ایشان است.

کارگردان برنامه‌ی «90» سپس با این پرسش ما مواجه می‌شود که آیا فضای فعلی استودیو 11 به لحاظ زیبایی بصری برای ساخت برنامه‌ای چون «90» کافی است؟ که پاسخ می‌دهد: جا دارد بهتر از این باشد، اما متاسفانه یکسری از اتفاقات مانع از این می‌شود که دکوری که باید، زده شود.

با تغییر آیتم، نامدار مرادی به سرعت اهرمی را پایین می‌کشد و همزمان چند دکمه را فشار می‌دهد؛ مهارت و سرعت دست‌هایش شگفته‌زده‌ام‌ می‌کند!

او در این زمینه توضیح می‌دهد: مسلما حرکت دست و سرعت عمل در این کار خیلی مهم است. خصوصا در کارگردانی مسابقات تلویزیونی و بازی‌های مهمی مثل استقلال و پرسپولیس، این مساله حساس‌تر هم می‌شود.

کارمان در «90» از کارگر معدن هم سخت‌تر است
کارگردان تلویزیونی «90» به چهار دوربینی که این برنامه را پوشش می‌دهند، اشاره می‌کند و می‌گوید: تعداد چهار دوربین برای یک برنامه تلویزیونی زنده خوب است اما در برخی برنامه‌های زنده، مثل «پشت صحنه» احسان علیخانی، شش دوربین داشتیم.

نامدار مرادی در لابه‌لای صحبت‌هایش از سختی کار در برنامه‌های زنده می‌گوید و می‌افزاید: کار در چنین برنامه‌هایی حتی سخت‌تر از کار در معدن است. ما فقط می‌توانیم در تایم آگهی‌های بازرگانی استراحت کنیم.

به شوخی به او می‌گویم پس هیچکس به اندازه شما آگهی‌های بازرگانی را دوست ندارد که با لبخند سرش را به نشانه‌ی تایید تکان می‌دهد.

- کَمِرای 2 تصویر را بازتر کن.

خوب که نگاه می‌کنیم، حالا تصویر مهدی مهدوی‌کیا در مونیتورهای روبه‌روی کارگردان تلویزیونی از زوایای مختلف دیده می‌شود، نامدار مرادی را تنها می‌گذاریم؛ از این لحظه کار او جدی‌تر هم می‌شود، البته در این لحظه خود او هم نمی‌داند قرار است صحنه‌ی مربوط به اشک‌های یکی از مطرح‌ترین بازیکنان تیم ملی فوتبال را ثبت کند.

همکاری با «90» هر هفته‌اش خاطره است
حمید کویز یکی از صدابرداران برنامه «90» است که با همکارش، محسن احمدی، دیگر صدابردار برنامه، در اتاق صدا حضور دارند؛ وقتی از او درباره‌ی استرس همکاری با پرمخاطب‌ترین برنامه ورزشی تلویزیون می‌پرسیم، می‌گوید: برنامه‌ی زنده بیشتر از استرس‌، حساسیت دارد.

یکی از آنها هفت سال و دیگری دو سال است که با «90» همکاری دارند.

کویز درباره‌ی امکاناتی که برای صدابرداری این برنامه استفاده می‌شود، اینگونه می‌گوید: در این برنامه از جدیدترین دستگاه‌های دنیا استفاده می‌شود. همه دستگاه‌ها تجهیز دیجیتالی شده‌اند و از بهترین میکروفن‌ها استفاده شده است.

از کویز می‌خواهیم که از خاطراتش برای همکاری با «90» بگوید که او ادامه می‌دهد: هر هفته همکاری با این برنامه برای ما خاطره است. تمام چهار ساعت ساخت برنامه خاطره دارد.

او اضافه می‌کند: از شروع برنامه تا آخرین دقایق، هر لحظه امکان دارد یک اتفاق جدید بیفتد و اینکه ما باید بر حسب صحبت‌های عادل جلو برویم.

همزمان با صحبت‌های کویز، «90» در حال پخش سوتی‌های سال 91 این برنامه است.

کویز به آیتم در حال پخش اشاره می‌کند و در تشریح کارشان به عنوان مثال می‌گوید: صداهای این بخش، قبلا در مونتاژ توسط مونتورها گذاشته‌ شده‌ است او همزمان با این مصاحبه نیم نگاهی هم به مونیتور روبه‌رویش دارد و با دیدن سوتی‌های 90 در سال 91 به خنده می‌افتد.

کویز می‌گوید که ساخت همین آیتم مربوط به سوتی‌های برنامه «نود» حدود یک ماه زمان برده است.

او در ادامه از همکاری با «90» می‌گوید و اینکه بچه‌ها برای ساخت این برنامه‌ی چهار ساعته باید حسابی با هم مَچ باشند.

صدابردار «90» در پاسخ به اینکه آیا ساخت برنامه‌ای چهار ساعته خسته‌کننده نیست؟ می‌گوید: من و همکارم با هم در خلال پخش برنامه جابه‌جا می‌شویم، در خلال آیتم‌ها می‌گوییم و می‌خندیم و در عین حال حواسمان به برنامه است.

عادل خیلی باحال بود!
پخش سوتی‌های برنامه‌ی «90»، زنگ تفریحی برای سازندگان این برنامه محسوب می‌شود و خودشان بیش از همه به سوتی‌هایشان می‌خندند و برای دقایقی فضای شادی را در پشت صحنه «90» ایجاد می‌کند.

در این میان فردوسی‌پور بیش از همه در رفت و آمد است و فرصتی برای تماشای این صحنه‌ها ندارد؛ به نظر می‌رسد مجری «نود» به فکر آیتم بعدی است.

در حین گذشتن از اتاق رژی، حبیبی، ناظر پخش فردوسی‌پور را صدا می‌کند و با خنده می‌گوید: عادل خیلی باحال بود.

فردوسی‌پور در حالی که با خنده به مونیتورهای اتاق فرمان نگاه می‌کند، لبخندش را پاسخ می‌دهد و به سرعت وارد استودیو می‌شود تا خود را برای رفتن مقابل دوربین و آیتم بعدی آماده کند.

همراه با عادل فردوسی‌پور از راهرویی کوتاه عبور می‌کنیم تا به دکورهای «90» برسیم. همان دکوری که برای بینندگان «90» کاملا آشناست و ترکیبی از رنگ‌های سبز و نارنجی و سفید را شامل می‌شود.

میز و صندلی بلند آیتم «مهمان 90»، جلوی دکور قرار گرفته و قرار است تا دقایقی دیگر محلی باشد برای همان گفت‌وگوی خبرساز عادل فردوسی‌پور و مهدی مهدوی‌کیا که روزهای متمادی در رسانه‌ها غوغا به پا کرد.

اشتباه در «90» چقدر گران تمام می‌شود؟
مرتضی کوشایی، تصویربردار باسابقه‌ی برنامه‌ی «نود» است که در کنار دکور ایستاده؛ سراغ او می‌رویم و او با گرمی از گفت‌وگو با ایسنا استقبال می‌کند.

او توضیح می‌دهد که برنامه‌ی «90» با چهار دوربین تصویربرداری می‌شود و در پاسخ به اینکه آیا استودیو 11، فضای مناسبی برای ضبط برنامه «90» دارد؟ می‌گوید: بله؛ از زمانی که به استودیو 11 آمدیم فضای مناسبی برای ضبط «90» در اختیار داریم؛ البته در مقطعی تمام فضای استودیو متعلق به برنامه‌ی «90» نبود، اما با عنایت مسؤولان سازمان، مدتی است که دکور «90» ثابت مانده‌ است.

کوشایی سپس این پرسش را پاسخ می‌دهد که اشتباه در یک برنامه‌ی زنده چقدر گران تمام می‌شود؟

او می‌گوید: اشتباه در همه‌ی برنامه‌ها رخ می‌دهد، خصوصا برنامه‌های زنده؛ اما مسلما درصد اشتباهات در برنامه‌های زنده بالاتر می‌رود.

تصویربردار «90» که تجربه‌ی کارگردانی و نویسندگی هم دارد، در عین حال می‌گوید: در برنامه‌ی «90» از سوی دوربین، کمتر اشتباه اتفاق افتاده است و کمتر اشتباه دوربینی به لحاظ تیلت و پَن داشته‌ایم، اما اشتباهی سهوی که کسی از جلوی دوربین رد شود، بعضا پیش می‌آید. گاه اینگونه است که افراد به عجله می‌خواهند جمله‌ای را به عادل بگویند و حواسشان نیست و جلوی دوربین می‌آیند.

او در پاسخ به اینکه آیا پس از گذشته این همه سال از ساخت «90» آیا هنوز هم برای ساخت این برنامه استرس دارند؟ گفت: کمتر استرس داریم، خیلی سال است که این برنامه را تولید می‌کنیم و جمع با هم مَچ شده‌اند. مشکل اساسی ما چهار ساعت سرپا ایستادن است و حتی به ندرت می‌توانیم گوشی‌هایمان را برداریم.

کوشایی اینگونه ادامه می‌دهد: شاید بزرگترین استرسمان این است که مبادا خودمان اشتباه کنیم. خیلی وقت‌ها دیده‌ایم روی آنتن هستیم و سریع خودمان را به دوربین رسانده‌ایم. زمان طولانی «90» و آیتم‌های کوتاه این برنامه و ریتم تند، فرصت کافی برای استراحت به ما نمی‌دهد.

جای شکرش باقی است که «90» تیتراژ دارد
او درباره اینکه آیا هیچ وقت به این مساله فکر نکرده که در ساخت یکی از موفق‌ترین برنامه‌های تلویزیون همکاری دارد، اما کسی او را نمی‌شناسد؟ چنین می‌گوید: طبیعت هر برنامه‌ی موفق در تلویزیون این است که معمولا مجری بیش از دیگر افراد شناخته می‌شود. خیلی‌ها برای ساخت «90» زحمت می‌کشند و خوشبختانه ما تیتراژ پایانی هم داریم اما «90» آنقدر دیر تمام می‌شود که خیلی‌ها تیتراژ پایانی را نمی‌بیننند گاهی تا چهار صبح این برنامه به طول می‌انجامد.

کوشایی که با برنامه‌های زنده‌ی دیگر تلویزیون نیز همکاری دارد‌، ادامه می‌دهد: جای شکرش باقی است که حداقل «90» تیتراژ دارد و در آن عوامل معرفی می‌شوند؛ خیلی از برنامه‌ها اصلا تیتراژ ندارند و فقط مجری و مهمانان بُلد می‌شوند و این ویژگی تنها مختص برنامه «90» نیست.

او ادامه می‌دهد: «90» یکی از برنامه‌های پرمخاطب تلویزیون است و این مساله را به وضوح می‌توان از فیدبک‌های یک برنامه فهمید. از اس‌ ام اس‌هایی که به این برنامه ارسال می‌شود. حتی در روزی که روز تخصصی «90» نیست باز هم این برنامه مخاطب بسیار دارد. خوشحالیم که با کمک همه‌ی بچه‌ها توانستیم برنامه‌ای را روی آنتن بفرستیم که تا این حد پرمخاطب است و امیدواریم همان‌طور که تا الان از این برنامه حمایت شد و رضایت مردم به دست آمد، بتوانیم باز هم پرمخاطب باشیم.

کوشایی این جمله را می‌گوید و با چشمانی نگران به عکاسمان که در حین پخش برنامه‌ی زنده در چند قدمی عادل فردوسی‌پور مشغول عکس‌برداری است، نگاه می‌کند. شاید نگران است که به اشتباه جلوی یکی از دوربین‌ها قرار بگیرد.

از او می‌خواهم که اگر صدای شاتر دوربین و حضور عکاس در ضبط خللی ایجاد می‌کند بدون رودربایستی بگوید که لبخند مهربانش دلگرممان می‌کند و با صدایی آرام، می‌گوید: اگر صدا اذیت کند، صدابردار می‌گوید.

او توضیح می‌دهد: فضای استودیو 11 باز است؛ بنابراین لِوِل صدا را پایین می‌آورند تا بتوانند صداهای مزاحم را بگیرند.

ما دیگر ذهن عادل را می‌دانیم
همزمان با صحبت‌های ما و در حالی که عادل فردوسی‌پور مقابل دوربین با بینندگانش حرف می‌زند، کودکی 10‌، 11 ساله در حالی که لباس فوتبال به تن دارد، وارد استودیو می‌شود و روی یکی از مبل‌های مقابل دکور می‌نشیند.

با خنده تصویربردار را نگاه می‌کنم. او می‌گوید معمولا از این جور مهمانان‌ها هم در برنامه داریم که همراه مهمان اصلی برنامه می‌آیند.

کوشایی که تصویربرداری مسابقات ورزشی را نیز برعهده دارد، تاکید می‌کند که خیلی‌ وقت‌ها به هنگام تصویربرداری مسابقات فوتبال، تصاویری را می‌گیرند که بعدها بشود در «90» از آنها استفاده کرد. او می‌گوید ما دیگر ذهن عادل را می‌دانیم و می‌فهمیم چه تصاویری را باید شکار کنیم که سوژه‌ی «90» شود.

او درباره‌ی پرداختن برنامه‌ی «90» به مسابقات لیگ و نحوه انتخاب صحنه‌های حساس، توضیح می‌دهد: مسابقاتی را که خود عادل فردوسی‌پور گزارش می‌کند به آنها اشراف دارد و سوژه‌ها را به راحتی انتخاب می‌کند. اما در باقی موارد به علت علاقه‌ای که دارد اغلب خودش راش‌ها را بازبینی و صحنه‌ها را برای تدوین انتخاب می‌کند.

استرس را مهمانانی دارند که مقابل دوربین قرار می‌گیرند
صحبتمان با کوشایی رو به اتمام است که صحبت‌های عادل فردوسی‌پور روی آنتن زنده هم تمام می‌شود. از پله‌ی کوتاه دکور بالا می‌روم، تا با او گفت‌وگویی کوتاه داشته باشم. از همان اول می‌دانم پاسخش چیست اما درخواستم را مطرح می‌کنم. مثل اغلب موارد پاسخش منفی است و صحبت را به شوخی می‌کشاند. اصرار نمی‌کنم خصوصا در شرایطی که می‌دانم تمام فکرش آیتم بعدی است.

مهدی مهدوی‌کیا را کنار دکورهای «90» می‌بینیم که قدم می‌زند، او آماده‌ی رفتن مقابل دوربین است. در دقایق باقیمانده به شروع آیتم، در حال چک کردن موبایلش است. قرار است چند لحظه‌ی دیگر یکی از دیدنی‌ترین برنامه‌های «90» در سال 91 را رقم بزند.

کوشایی با خنده می‌گوید: درباره‌ی استرس از ما نپرسید، استرس را مهمانانی دارند که قرار است مقابل دوربین قرار بگیرند.

برخی از عوامل پشت صحنه‌ی «90» در فاصله‌ی رفتن مقابل دوربین، با مهدوی‌کیا عکس می‌گیرند؛ آنها با اینکه بارها بازیکنان مطرح فوتبال را دیده‌اند، اما باز هم به گرفتن عکس با آنها تمایل نشان می‌دهند. یکی از آنها می‌گوید: با خیلی از بازیکنان مطرح فوتبال عکس دارم و در همین حین عکسش با کریم باقری را به ما نشان می‌دهد.

مهدوی‌کیا: از این به بعد بیشتر «90» می‌بینم
در فاصله‌ی رفتن مهدی مهدوی‌کیا مقابل دوربین به سراغش می‌رویم و با او که خداحافظی‌اش از فوتبال این روزها به خبر داغ رسانه‌های ورزشی بدل شده است، گفت‌وگوی کوتاهی درباره‌ی برنامه «90» انجام می‌دهیم.

مهدوی‌کیا می‌گوید: «90» اولین برنامه‌ی ورزشی در ایران است که مخصوص فوتبال پخش می‌شود. 90 برنامه‌ی جذابی است و بیننده زیادی دارد. این برنامه سعی می‌کند به واقعیت‌های فوتبال و حواشی آن بپردازد که خوب برای مردم هم جذاب است.

او در پاسخ به اینکه آیا تا به حال شده از «90» و آنچه در این برنامه مطرح می‌شود، ناراحت باشد؟ کمی فکر می‌کند و در حالی که سعی می‌کند به آرامی صحبت کند تا صدایش مانع کار عادل فردوسی‌پور نشود که در آن لحظه مقابل دوربین زنده است، می‌گوید: بعضی اوقات اتفاقاتی افتاده اما انتقاد هم جزئی از فوتبال است؛ ضمن اینکه اگر نقدها سازنده بوده، آنها را پذیرفته‌ام.

مهدوی‌کیا در پاسخ به اینکه چقدر برنامه‌ی «90» را می‌بیند هم لبخند تلخی می‌زند و در حالی که به نظر می‌رسد به خداحافظی‌اش از فوتبال فکر می‌کند، می‌گوید: برنامه 90 دیروقت پخش می‌شود و نشستن پای این برنامه کمی برای فوتبالیست‌ها سخت است؛ البته از این به بعد فکر کنم بیشتر «90» ببینم.

مهدوی‌کیا همچنین ابراز امیدواری کند که بخش‌های کارشناسی 90 بیشتر شود.

از فوتبالیست محبوب کشورمان که قرار است دقایقی دیگر جلوی دوربین «90» قرار گیرد، خداحافظی می‌کنیم؛ شاید در این لحظه خود او هم نمی‌داند که قرار است در کنار عادل فردوسی‌پور حرف‌هایی را بگوید که حتی احساسات سرمریی پرسپولیس و رفیق دیرینه‌اش، یحیی گل محمدی را هم برمی‌انگیرد.

خود عادل موازین را می‌داند
در همین زمان یکی از عوامل پشت صحنه به ما اعلام می‌کند که حراست ساختمان تولید با ما کار دارد. یادمان می‌آید که برای ماندن در پشت صحنه «90» فقط نیم ساعت وقت داشتیم و با اصرار نیم ساعت دیگر هم وقت اضافه گرفتیم.

برغم باقیماندن سایر گفت‌وگوها، حسین حبیبی، ناظر پخش برنامه‌ی «90»، آخرین فردی است که می‌توانیم به سراغش برویم.

از او درباره‌ی وظیفه‌ی ناظر پخش در برنامه‌ای چون «90» می‌پرسیم که می‌گوید: ناظر پخش از لحاظ محتوایی بر پخش برنامه نظارت می‌کند. پلی‌بک‌های برنامه باید توسط ناظر پخش بررسی شوند تا اگر مشکلی دارند پیش از پخش اصلاح شوند. نظارت بر مهمانان برنامه، محتوای کلی برنامه و مسائل فنی از دیگر وظایف ناظر پخش است.

حبیبی درباره‌ی اینکه چقدر برنامه‌ی «90» با اصلاحات همراه است؟ می‌گوید: خوشبختانه «90» در این سال‌ها روال خودش را پیدا کرده است و همه با ضوابط پخش آشنا شده‌اند. فضای برنامه «90» نسبت به دیگر برنامه‌های ورزشی بازتر بوده و بحمدالله همین موضوع باعث جذب مخاطب بسیار شده است.

او درباره چالش‌های پیش آمده در «90» و نزاع‌های لفظی که گاه در این برنامه ایجاد می‌شود و اینکه آیا خط قرمزی برای اینگونه موضوعات وجود دارد؟ می‌گوید: خط قرمز چندانی وجود ندارد. ما می‌گذاریم تا جایی که احترام افراد و شخصیتشان زیر سوال نرود، در حوزه ورزش برنامه جلو برود؛ الحمدالله خود عادل هم آشناست و موازین را هم می‌داند و حقوق افراد را رعایت می‌کند و سعی می‌کند برنامه 90 به سمتی پیش برود که مشکل‌ساز نشود.

وقتی از ناظر پخش برنامه 90 درباره حضور مدیران تلویزیون در پشت صحنه 90 می‌پرسیم؟ می‌گوید: همه بحث‌ها قبل از آغاز پخش برنامه انجام می‌شود و در حقیقت اتاق فکری برای این برنامه وجود دارد که در آن همه موضوعات بررسی می‌شود و پس از آن در حین پخش اتفاقی نمی‌افتد.

پایان وقت اضافه
صحبت‌های عادل فردوسی‌پور و مهدی مهدوی‌کیا تازه شروع شده که زمانمان در وقت اضافه هم به پایان خود رسیده است؛ از راهروی طولانی طبقه‌ی هم‌کف ساختمان تولید به فضای بیرونی جام‌جم می‌آییم و نفسی به راحتی می‌کشیم.

به اتاقک شیشه‌ای حراست جام‌جم که می‌رسیم، صحبت‌های مهدوی‌کیا و فردوسی‌پور به اوج خودش رسیده است. لحظاتی بعد اشک در چشمان بازیکن محبوب کشورمان حلقه می‌زند. مهدوی‌کیا از فوتبال خداحافظی می‌کند. آخرین «90»، 91 به پایان می‌رسد و ما جام‌جم را ترک می‌کنیم.