برزگر: من هم جای «بنا» بودم می‌رفتم

ایلنا - منصور برزگر با اشاره به نامه خداحافظی محمد بنا از کشتی فرنگی اظهار کرد: مطمئن باشید من هم امروز اگر جای «محمد بنا» بودم یقینا نمی‌ماندم. اصلا برای چه بماند. چه برایش کرده‌ایم که بماند؟ ما حتی خواسته‌های ناچیزش را فراهم نکردیم. وزارت ورزش که این روز‌ها دنبال دعوای خودش بر سر صندلی ریاست کمیته ملی المپیک است و کمیته نشینان هم که توانی برای کمک به کشتی ندارند.

وی ادامه داد: آقایان تیشه‌های خود را برداشته‌اند و ریشه‌های ورزش را با دست‌های خودشان می‌زنند. این یک ظلم است، ظلمی بزرگ در حق ورزش و کشتی به عنوان سردمدار ورزش. به محمد بنا حق بدهیم. ۶ ماه از المپیک گذشت. جایگاه او به عنوان کسی که سه طلای المپیک را به ارمغان آورد را چگونه پاس داشتیم. آقایان حتی حرف‌های او را نخواستند بشنوند. او چیز زیادی نمی‌خواهد و تازه دغدغه خودش را هم ندارد.

سرمربی اسبق تیم ملی کشتی آزاد با اشاره به اینکه محمد بنا نگران آینده کشتی فرنگی است، تصریح کرد: بنا نگران است و البته باید هم نگران باشد. او از آینده می‌ترسد. آینده‌ای که با گذشت ۶ ماه از المپیک کاری برایش نکرده‌ایم. دوباره از شما می‌پرسم، او چرا باید بنا بماند و گذشته‌اش را خراب کند؟ روس‌ها وقتی در کشتی المپیک شکست خوردند، آیا دست روی دست گذاشتند و به جان هم افتادند؟ آنها بعد از این مسابقات به این نتیجه رسیدند که برای رسیدن به موفقیت باید کشتی‌را برگردانند به‌‌ همان سیستم زمان کمونیستی‌.

وی تصریح کرد: ما که ورزشمان در لندن ۱۲ مدال گرفت آیا باید تلاش کنیم تعداد این مدال‌ها را در برزیل افزایش دهیم یا به جان هم بیفتیم. ورزش ما در این ۶ ماه چکار کرده؟ همه بلاتکلیف هستند. فدراسیون‌ها دچار روزمرگی شده‌ و نمی‌دانند باید چه کنند. همه دعوا‌ها بر سر صندلی ریاست کمیته است. از عباسی در راس ورزش تا علی‌آبادی و همه روسای فدراسیون‌ها. این ریشه زدن است. ریشه‌هایی که با دستان خودمان آن‌ها را قطع و به نابودی می‌کشانیم.

برزگر با اشاره به مشکلات متعدد فدراسیون کشتی گفت: امروز فدراسیون کشتی مقروض است. مقروض‌تر از همه فدراسیون‌ها. وضع اردو‌ها کاملا به هم ریخته و با اغلب اعزام‌ها مخالفت می‌شود. امکانات بسیار ضعیف و حتی غذای ملی‌پوشان را هم با پول قرضی فراهم می‌کنند. این البته گناه فدراسیون نیست چون فدراسیون بلاتکلیف کاری از دستش بر نمی‌آید. خطیب چه کند. او فرد با حیایی‌است که سرش را پایین انداخته و کارش را می‌کند. مسبب بروز این شرایط کیست. من یا کشتی‌گیران؛ شاید هم پرتقال فروش محل! همه این‌ها بر می‌گردد به وزارت ورزش. وزارتخانه‌ای که موضعی منفعلانه به همه وقایع گرفته و تمام هم و غمش رسیدن به صندلی ریاست کمیته است.

وی در پایان در پاسخ به این سوال که ارزیابی شما از انتخابات کمیته ملی المپیک چیست، گفت: ‌ از بعد انقلاب رسم شده هر کسی رئیس سازمان تربیت بدنی بوده، رئیس کمیته بین المللی المپیک هم شود. علی آبادی خودش در چنین شرایطی به ریاست کمیته رسیده اما حالا نمی‌خواهد اینجایگاه را از دست بدهد. همه ما اگر به این نتیجه برسیم که صندلی‌ها ارث پدریمان نیست همه چیز درست خواهد شد. هرچند که به نظر همه مسئولین ورزش این روز‌ها بی‌خیال همه چیز شده‌اند و فقط به دنبال صندلی‌های آینده خودشان هستند.