به گفته وی، برای ایجاد مه به صورت مصنوعی جهت شستشوی گرد و غبار حدود 5 میلیمتر بارندگی نیاز است که در شهری به وسعت تهران این میزان بارندگی حداقل نیازمند 20 میلیون متر مکعب آب است.

معاون توسعه و پیش بینی سازمان هواشناسی با بیان اینکه برای شستشوی گرد و غبار در شهری به وسعت تهران 20 میلیون متر مکعب آب نیاز است، گفت:‌ امکان اجرای این طرح وجود ندارد و در صورت اجرا خطر تولید باران اسیدی وجود دارد.

محمد تقی زمانیان در گفتگو با مهر با بیان این مطلب افزود: برای تولید مه در سطح زمین دو شرط اشباع بودن جو از رطوبت و سرد شدن سطح زمین برای میعان هسته‌های بخار الزامی است.

زمانیان با تاکید بر اینکه این میزان آب تقریباً معادل یک سوم مصرف ماهانه آب شرب در تهران است اظهار داشت: اولاً‌ مهیا کردن چنین مقدار آبی غیرممکن است ضمن اینکه با توجه به وجود آلاینده‌هایی مانند منواکسید کربن، دی اکسید نیتروژن و گوگرد در هوا در صورتی که این آب تامین شود خطر ایجاد باران اسیدی وجود دارد.

معاون توسعه و پیش بینی سازمان هواشناسی تصریح کرد: اجرای طرح مه پاش به صورت موضعی و برای ترسیب ریزگردها تاثیری ندارد زیرا مناطقی که آلاینده به صورت موضعی در آنها بالاست محیط‌های سربسته نیستند و در معرض دایمی نسیم قرار دارند که موجب می‌شود ریزدگردهایی برای لحظاتی در اثر مه مرطوب شده و رسوب کرده‌اند مجدداً به هوا بازگردند بنابراین این روش تنها تلفن کردن وقت و انرژی است.

وی با اشاره به ادعاهای معاون عمرانی استانداری تهران مبنی بر تاثیر مه پاش و کاهش شرایط اینورژن در فصل زمستان تاکید کرد:‌ اتفاقاً از آنجایی که علت ایجاد پدیده اینورژن و یا وارونگی هوا، دمای پایین و شب‌های طولانی تر در فصل زمستان و در نتیجه سرد شدن سطح زمین و هوای اطراف سطح زمین تا ارتقاء حدود 20 متر است بنابراین مه پاشی با خنک تر کردن سطح زمین و هوای اطراف آن شرایط اینورژن را مضاعف می‌کند.

زمانیان با انتقاد از عدم مشاوره مسئولان و متخصصان هواشناسی و تصمیم گیری در اجرای چنین طرح‌هایی اظهار داشت: غالباً این گونه طرح‌ها به هیچگونه مبنای علمی ندارد و همچون طرح‌های آبپاشی و ایجاد باد مصنوعی برای کاهش آلودگی هوا در مراحل طرح و اجرا با شکست مواجه می‌شود.

به اعتقاد وی، مشاوره با متخصصان هم از نظر اقتصادی مقرون به صرفه است و هم از نظر علمی مسئولان علمی را معتبرتر می‌کند.