آیت الله العظمی جعفر سبحانی تاکید کرد: میتوان به غیر از خدا نیز به موجوداتی قسم خورد در صورتی که وهابیون این عقیده را شرک میدانند که با کلام قرآن و قسمهای آن در تناقض و خلاف قرآن است. برخی قسمها مانند قسم به تین و زیتون نشانه اهمیت و عظمت آن ماده و یا شخص است و برخی قسمها نیز نشانه تقدس مکان و یا شی مانند قسم به بلد امین یا همان مکه است.
یکی از مراجع تقلید شیعیان تاکید کرد: میتوان به غیر از خدا نیز به موجوداتی قسم خورد در صورتی که وهابیون این عقیده را شرک میدانند که با کلام قرآن و قسمهای آن در تناقض و خلاف قرآن است.
به گزارش مهر، آیت الله العظمی جعفر سبحانی بعد از ظهر یک شنبه در جلسه تفسیر قرآن که در مدرسه حجتیه قم برگزار شد، در سخنانی به تفسیر سوره مبارکه تین پرداخت و اظهار داشت: خداوند در این سوره و در اولین آیه آن به انجیر(تین) قسم می خورد که بیانگر اهمیت این میوه و خاصیت زیاد آن است.
وی ادامه داد: برخی مفسران در تفسیر این دو کلمه آن را میوه نمیدانند و مراد خدا از قسم خوردن به تین و زیتون را دو کوه مقدس در صحرای سینا میدانند.
استاد حوزه علمیه قم با اشاره به قسم به طور سینا تصریح کرد: همچنین در این سوره به کوه مقدس طور قسم یاد می شود که در این کوه تورات بر موسی(ع) نازل شد.
وی با اشاره به قسمهای مختلف در آیات این سوره بیان داشت: این آیات نشان میدهد که میتوان به غیر از خدا نیز به موجوداتی قسم خورد در صورتی که وهابیون این عقیده را شرک میدانند که با کلام قرآن و قسمهای آن در تناقض و خلاف قرآن است.
آیتالله سبحانی با اشاره به اهداف قسم در سورههای قرآن اضافه کرد: برخی قسمها مانند قسم به تین و زیتون نشانه اهمیت و عظمت آن ماده و یا شخص است و برخی قسمها نیز نشانه تقدس مکان و یا شی مانند قسم به بلد امین یا همان مکه است.
این مفسر قرآن تاکید کرد: بلد امین یا مکه از جایگاههای مقدسی است که تقدس آن تشریعی و قانونی است و به همین دلیل حتی مجرمی که به این سرزمین پناه آورد نمی توان او را به قتل رساند.
وی اضافه کرد: امام حسین(ع) برای حفظ حرمت این مکان مقدس آنجا را ترک کردند زیرا ممکن بود که عمال بنی امیه او را در مکه شهید کنند و امام نمی خواست خونی در این سرزمین مقدس ریخته شود.
این مرجع تقلید با اشاره به قسمهای موجود در این سوره به تین، زیتون، طور سینین و بلد امین تصریح کرد: این قسمها نشانه توجه خداوند به هر دو بعد و وجه مادی و معنوی است اگرچه آنچه برای او باقی می ماند همان هویت روحی و معنوی اوست.