.png "عصر ایران")
۰۷ آذر ۱۴۰۳
به روز شده در: ۰۷ آذر ۱۴۰۳ - ۰۲:۵۴
نحوه درست کردن یک کیلو پنیر با یک لیتر شیر توسط آشپز آلمانی (فیلم) کد ۱۹۷۰۳۵
عجب آشفته بازار است اینجا...
عصرایران ورزشی، عباس خادم الحسینی- لیگ برتر ایران با 18 تیم برگزار می شود. در حالی که تجربه نشان داده است که توانایی برنامه ریزی و همچنین سازماندهی کردن لیگ بسیار کم است.
از سویی دیگر هم 90 درصد از تیم های حاضر در لیگ برتر دچار مشکلات مادی عدیده هستند و از ابتدای فصل تا انتهای فصل با حاشیه های بی پولی دست و پنجه نرم می کنند.
در همین زمینه رئيس سازمان ليگ فوتبال حرفه‌اي ايران از احتمال کاهش تيم‌هاي ليگ برتري در فصل آينده خبر داد.
اتفاقی که با توجه به آشفتگی ترازهای مالی باشگاه ها و همچنین امکانات سخت افزاری آنها به نظر نمی رسد که دردی از دردهای بیشمار لیگ ایران را دوا کند.
اما عزیز محمدی انگار طرح های دیگری در سر دارد:« برای آنکه لیگ حرفه ای داشته باشیم حداقل 12 باشگاه باید پروانه حرفه ای بگیرند. در سیستم امتیازدهی کنفدراسیون فوتبال آسیا و اهداف تعیین شده لیگ های حرفه ای در سال 2011 حداقل 10 تیمی و در سال 2012 باید 12 تیمی باشند. اگر لیگ ما بر فرض 12 تیمی باشد مشکل دیگری داریم و اینکه تیم ها باید سه دوره با هم بازی کنند و حداقل 33 هفته باید مسابقه داشته باشند. به عبارت دیگر ما چه 18 تیمی باشیم و چه 12 تیمی در تعداد مسابقات تفاوت چندانی ندارد.
در لیگ 18 تیمی 34 هفته مسابقه داریم و در لیگ 12 تیمی باید 33 هفته مسابقه برگزار شود. مگر اینکه لیگ ما 16 تیمی شود که 30 هفته مسابقه برگزار شود و بگوییم 4 دوره هم جام حذفی داریم و 34 هفته باشگاه هایمان بازی برگزار می کنند. در هر صورت کاهش تعداد تیم ها تاثیری در فشردگی مسابقات و برنامه ریزی لیگ نخواهد گذاشت و فقط باشگاه ها از نظر ساختاری حرفه ای می شوند. نباید مسابقات ما از 33 هفته مسابقات کمتر شود.»
با این اوصاف تفاوتی ماهوی در اصل قضیه رخ نخواهد داد. همان تعداد مسابقه و با همان کیفیت برگزاری. بدون تردید مشکل اصلی در فوتبال ایران ریشه ای تر از آن است که تصور می شود. لیگ های کشورهایی مثل ژاپن، کره جنوبی و حتی عربستان و قطر همگی از یک نظم خاصی تبعیت می کنند. نظمی که حاصل تزریق صحیح منابع مالی در باشگاه هایشان است. لیگ برتر ایران از ساده ترین امکانات هم بی بهره است. به عنوان نمونه تیم های بزرگی همچون استقلال و پرسپولیس که میلیون ها هوادار را در سراسر کشور دارند، هنوز زمین ثابت تمرین ندارند. از این گذشته هنوز ساز و کار مشخصی جهت جذب اسپانسر و تبلیغات دیگر در دستور کارشان قرار ندارد.
اصل خصوصی سازی در فوتبال هم با شکست مواجه گشت و نشان داد که حتی هنوز بستر سازی برای چنین طرح های بلندپروازانه ای انجام نگرفته است.
به هر روی باز هم مسئولان فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ عقیده شان بر این است که لیگ ایران لیگ خوبی است: « من فکر می کنم لیگ ما از لیگ کره جنوبی بهتر است. الان لیگ ژاپن در آسیا در رده اول آسیا قرار دارد. لیگ برتر ایران از نظر سازماندهی و برنامه ریزی و تعداد تیم ها در سطح بسیار خوبی قرار دارد و از این نظر از کنفدراسیون فوتبال آسیا نمره خوبی گرفته ایم.»
شاید پسندیده تر باشد که مدیران فوتبالی کشور به جای فرافکنی و جنگ برای تصاحب قدرت، به اعتلای فوتبال بیندیشند. ورزشی که نیازمند برنامه ریزی صحیح و بدون غرض است.
از سویی دیگر هم 90 درصد از تیم های حاضر در لیگ برتر دچار مشکلات مادی عدیده هستند و از ابتدای فصل تا انتهای فصل با حاشیه های بی پولی دست و پنجه نرم می کنند.
در همین زمینه رئيس سازمان ليگ فوتبال حرفه‌اي ايران از احتمال کاهش تيم‌هاي ليگ برتري در فصل آينده خبر داد.
اتفاقی که با توجه به آشفتگی ترازهای مالی باشگاه ها و همچنین امکانات سخت افزاری آنها به نظر نمی رسد که دردی از دردهای بیشمار لیگ ایران را دوا کند.
اما عزیز محمدی انگار طرح های دیگری در سر دارد:« برای آنکه لیگ حرفه ای داشته باشیم حداقل 12 باشگاه باید پروانه حرفه ای بگیرند. در سیستم امتیازدهی کنفدراسیون فوتبال آسیا و اهداف تعیین شده لیگ های حرفه ای در سال 2011 حداقل 10 تیمی و در سال 2012 باید 12 تیمی باشند. اگر لیگ ما بر فرض 12 تیمی باشد مشکل دیگری داریم و اینکه تیم ها باید سه دوره با هم بازی کنند و حداقل 33 هفته باید مسابقه داشته باشند. به عبارت دیگر ما چه 18 تیمی باشیم و چه 12 تیمی در تعداد مسابقات تفاوت چندانی ندارد.
در لیگ 18 تیمی 34 هفته مسابقه داریم و در لیگ 12 تیمی باید 33 هفته مسابقه برگزار شود. مگر اینکه لیگ ما 16 تیمی شود که 30 هفته مسابقه برگزار شود و بگوییم 4 دوره هم جام حذفی داریم و 34 هفته باشگاه هایمان بازی برگزار می کنند. در هر صورت کاهش تعداد تیم ها تاثیری در فشردگی مسابقات و برنامه ریزی لیگ نخواهد گذاشت و فقط باشگاه ها از نظر ساختاری حرفه ای می شوند. نباید مسابقات ما از 33 هفته مسابقات کمتر شود.»
با این اوصاف تفاوتی ماهوی در اصل قضیه رخ نخواهد داد. همان تعداد مسابقه و با همان کیفیت برگزاری. بدون تردید مشکل اصلی در فوتبال ایران ریشه ای تر از آن است که تصور می شود. لیگ های کشورهایی مثل ژاپن، کره جنوبی و حتی عربستان و قطر همگی از یک نظم خاصی تبعیت می کنند. نظمی که حاصل تزریق صحیح منابع مالی در باشگاه هایشان است. لیگ برتر ایران از ساده ترین امکانات هم بی بهره است. به عنوان نمونه تیم های بزرگی همچون استقلال و پرسپولیس که میلیون ها هوادار را در سراسر کشور دارند، هنوز زمین ثابت تمرین ندارند. از این گذشته هنوز ساز و کار مشخصی جهت جذب اسپانسر و تبلیغات دیگر در دستور کارشان قرار ندارد.
اصل خصوصی سازی در فوتبال هم با شکست مواجه گشت و نشان داد که حتی هنوز بستر سازی برای چنین طرح های بلندپروازانه ای انجام نگرفته است.
به هر روی باز هم مسئولان فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ عقیده شان بر این است که لیگ ایران لیگ خوبی است: « من فکر می کنم لیگ ما از لیگ کره جنوبی بهتر است. الان لیگ ژاپن در آسیا در رده اول آسیا قرار دارد. لیگ برتر ایران از نظر سازماندهی و برنامه ریزی و تعداد تیم ها در سطح بسیار خوبی قرار دارد و از این نظر از کنفدراسیون فوتبال آسیا نمره خوبی گرفته ایم.»
شاید پسندیده تر باشد که مدیران فوتبالی کشور به جای فرافکنی و جنگ برای تصاحب قدرت، به اعتلای فوتبال بیندیشند. ورزشی که نیازمند برنامه ریزی صحیح و بدون غرض است.
لینک کوتاه: کپی لینک
امين
۲۳:۱۲ - ۱۳۹۰/۱۰/۲۴
پاسخ
فوتبال خيلي وقته تعطيل شده....