پلك های مجروح در عزای سیدالشهدا(ع)

ایرنا- آخرین ماه از ماه های حرام و اولین روز از ماه حزن و اندوه آل محمد(ع) از راه می رسد و دلسوختگان و عاشقان اهل بیت(ع) كه خود را آماده عزاداری عزیز فاطمه(س) كرده اند؛ لباس سیاه به تن كرده و از امام زمان(ع) اجازه می گیرند تا در این روزهای غم و ماتم، عزای حسینی را آنگونه كه شایسته است؛ به پا كنند.

شیعیان و رهروان حسینی از خدا می خواهند تا توفیق عزاداری حقیقی نصیبشان شده و در روز قیامت از شفاعت اهل بیت(ع) برخوردار شوند.

امام رضا(ع) در روز اول محرم به یكی از یاران خود به نام 'ریان بن شبیب' فرمود: اي پسر شبیب، مردم عرب در زمان جاهلیت جنگ را در ایام محرم حرام مي دانستند؛ ولي این امت احترام این ماه را از بین بردند و حرمت پیامبر(ص) را رعایت نكردند. در این ماه خون ما را حلال دانستند و هتك حرمت ما كردند و فرزندان و زنان ما را اسیر نمودند و سراپرده ما را آتش زدند و اموال ما را غارت كردند و رعایت احترام رسول خدا(ص) را درباره ما ننمودند.

سپس علی بن موسی الرضا(ع) افزودند: همانا روز شهادت حسین(ع)، پلك چشمان ما را مجروح كرد و اشك هاي ما را روان ساخت و دل ما را سوزاند و عزیزما را در زمین كربلا ذلیل كرد و نزد ما محنت و بلا را تا روز جزا به ارث گذارد. پس گریه كنندگان باید بر حسین(ع) بگریند، زیرا كه گریه بر او گناهان بزرگ را از بین مي برد.

اي پسر شبیب، اگر خواستي بر چیزي گریه كني بر حسین بن علي(ع) گریه كن. چه اینكه آن حضرت را كشتند چنانچه گوسفند را مي كشند، و با آن حضرت 18 نفر از اهل بیت او كشته شدند كه روي زمین شبیه و نظیري نداشتند.

آسمان هاي هفتگانه و زمین ها در شهادت آن حضرت گریستند. چهار هزار فرشته روز عاشورا براي نصرت آن حضرت آمده بودند و دیدند حضرت شهید شده است. لذا پریشان و غبار آلود به مجاورت آن قبر مطهر مامور شدند تا حضرت قائم(ع) ظهور كند و از یاران او باشند و شعارشان 'یالثارات الحسین' است.

امام رضا(ع) در پایان فرمودند: اي پسر شبیب، اگر دوست داري كه با ما در درجات عالي بهشت باشي؛ در حزن ما محزون باش و در شادي ما شاد باش؛ و بر تو باد به ولایت ما كه اگر كسي سنگي را دوست داشته باشد خداوند متعال او را با همان سنگ محشور مي كند.

اینك كه در آستانه ماه حزن و اندوه اهل بیت(ع) هستیم؛ سفارش‌های اخلاقی عارف وارسته آیت الله 'میرزا جواد ملكی تبریزی' به ارادتمندان سیدالشهدا(ع) را كه به عنوان مراقبات ماه محرم مطرح كردند؛ مرور می كنیم تا برای ورود به ماه محرم و عزاداری عارفانه و آگاهانه آمادگی بیشتری كسب كنیم. البته این دستورات اخلاقی این عارف وارسته، علاوه بر آنكه دستور اخلاقی و ذكر مصیبت اهل بیت(ع) است؛ معیاری به عزاداران حسینی می دهد تا درجه ایمان و اخلاص خود را به محك زنند.

ملكی تبریزی می گوید: سزاوار است حال دوستان ائمه اهل بیت(ع) به حكم دوستی، وفا و ایمان به خدا و پیامبر(ص) در دهه اول محرم تغییر نموده و در دل و سیمای خود، آثار اندوه و درد این مصیبت های بزرگ و دردناك را آشكار نمایند. باید مقداری از لذائذ زندگی مانند خوردن، نوشیدن و حتی خوابیدن و سخن گفتن (مگر درحد ضرورت) ترك نموده و مانند كسی باشند كه پدر یا فرزند خود را از دست داده است.

وی می افزاید: نباید احترام ناموس خدا و احترام پیامبر(ص) و احترام امامش(ع) كمتر از احترام خود و نزدیكانشان باشد و لازم است كه خدا و پیامبر(ص) و امامش(ع) را بیش از خود، فرزندان و نزدیكانش دوست داشته باشد.

استاد اخلاق حضرت امام خمینی(ع) با استناد به آیه 24 سوره توبه كه می فرماید 'بگو اگر پدران و پسران خود را بیش از خدا و رسولش و جهاد در راه او دوست دارید، منتظر باشید تا خداوند مطلب مورد نظر خود را انجام داده و شما پشیمان و زیانكار شوید'، داستانی جالب از فرزند خود نقل می كند و می گوید: یكی از فرزندان كوچكم در دهه اول محرم فقط نان خالی می خورد و تا جایی كه می دانم كسی به او نگفته بود كه این كار را انجام دهد و گمان می كنم سرچشمه این كار دوستی باطنی او بود.

ملكی تبریزی در ادامه می گوید: حال اگر كسی نتواند در تمام دهه اول این كار را انجام دهد باید در روز تاسوعا، عاشورا و شب یازدهم نان خالی بخورد و تا عصر روز عاشورا، مواردی همچون خوردن، آشامیدن و حتی دیدار با برادران دینی را رها كند و آن روز را روز گریه و اندوه خود قرار دهد.

وی زیارت امام حسین(ع) در دهه اول محرم با زیارت عاشورا را به عزاداران و دوستداران آن حضرت سفارش می كند و می گوید: اگر می تواند مراسم عزاداری آن حضرت را در منزل خود با نیتی خالص برپا نماید و اگر نمی تواند، در مساجد یا منازل دوستانش به برپایی این مراسم كمك كرده و این مطلب را از مردم بپوشاند تا به اخلاص نزدیك شده و از خودنمایی دور شود.

آیت الله ملكی تبریزی می گوید: مواسات با امام حسین(ع) و اهل بیت باید به خاطر صدمات ظاهری كه به آن حضرت وارد شد، باشد ولی از این مطلب هم نباید غافل شد كه صدمات ظاهری كه بر آن حضرت وارد شد در مورد هیچكدام از پیامبران و جانشینان آنان و حتی درمورد هیچیك از جهانیان شنیده نشده است.

وی می افزاید: بنابر این دوستانش باید كارهایی را كه مناسب این مصیبت بزرگ است به خاطر مواسات با آن حضرت در این مصیبت انجام دهند، به گونه ای كه گویا این مصیبت بر خود، عزیزان و فرزندان یا خویشان آنان وارد شده است. زیرا امام به فرموده جدش سزاوراتر از آنان نسبت به خودشان می باشد و به این جهت او این مصیبت را پذیرفت و وجود شریف خود را فدای پیروان خود نمود تا آنها را از عذاب دردناك رهایی بخشد.

این عارف وارسته در ادامه به بیان مصیبت های سیدالشهدا(ع) پرداخت و افزود: آن حضرت فرزندان و عزیزان خود را یتیم نمود، به اسارت حرم و زنان و حضرت زینب(س) رضایت داده و اصغر و اكبر و برادران و دودمان خود را سر برید تا پیروانش را از گمراهی و پیروی گمراه كنندگانی كه هلاك شده و دیگران را به هلاكت می كشانند؛ نجات داده و به این وسیله آنان را از گناهان بزرگ و آتش رهایی بخشد.

بنابر این به حكم وفا و مواسات كه از صفات عالی انسانی است، لازم است كه همان چیزی را كه امام حسین(ع) به آنان عنایت كرده، آنان نیز به امام تقدیم نموده و همانگونه كه امام خود را فدای آنها نمود، آنان نیز خود را فدای او نمایند و حتی اگر چنین كاری را نیز انجام بدهند باز هم به خوبی با او مواسات ننموده اند. زیرا وجود شریف او قابل مقایسه با دیگران نیست. چون سیدالشهدا(ع) مانند پیامبر(ص) علت آفرینش تمام موجودات و سرور تمام مخلوقات و پیامبران و فرشتگان نزدیك به خداوند بوده و محبوب خداوند و محبوب محبوب اوست.

وی در ادامه حال شیعیان حسینی را در دهه اول محرم این گونه تشریح می كند؛ با گفتاری صادقانه و با زبان حال به امام حسین (ع) بگوید:

- كاش به جای تو تمام این بلاها بر سر من آمده و فدای تو می شدم.

- كاش خویشان و فرزندان من به جای خویشان و فرزندان تو كشته و اسیر می شدند.

- كاش تیر حرمله كه لعنت خدا بر او باد سر شیرخوار مرا می برید.

- كاش فرزندم به جای فرزند تو قطعه قطعه می شد.

- كاش جگر من از شدت تشنگی تكه تكه می شد.

- كاش از شدت تشنگی دنیا بر چشمم تیره و تار می شد.

- كاش من درد این جراحت ها را تحمل می نمودم.

- كاش آن تیر به گلوی من می نشست و جان مرا می گرفت.

- كاش خانواده و خواهران و دختران من در ذلت اسارت افتاده و آنها را مانند كنیزان در شهرها گردانده بودند.

وی تاكید می كند: اگر این سخنان را صادقانه بگویی، تو را پذیرفته و به خاطر مواسات راستین با بزرگوارترین سادات، تو را در جایگاه راستگویان با آنان همنشین می گرداند. ولی به صورت جدی از فریبكاری با این سخنان بپرهیز. زیرا ممكن است وقتی می گویی حاضرم این بلاها را به جای امام(ع) تحمل نمایم، حال و دل تو به مقدار كمتر از یك صدم آن را هم تصدیق نكرده و در موقع امتحان جز مقدار كمی از این ادعاها قبول نشود و در این صورت به جای اینكه به جایگاه صدق و درجه صدیقین برسی به ذلت دروغ و پایین ترین درجات منافقین می رسی.

پس اگر می بینی كه نمی توانی این گونه با امام(ع) مواسات نمایی، ادعاهای دروغ را از خود دور كرده و خود را خوار نكن و فقط بگو كاش با تو بوده، در مقابل تو كشته شده و به سعادت بزرگی می رسیدم و اگر می بینی به این مقدار هم معتقد نیستی، مرض دل خود را كه همان دوستی این دنیای پست و میل و اعتماد به زندگی آن و فریب خوردن به زیبایی های آن است، معالجه كرده و این گفته خداوند را كه در قرآن آمده است بخوان كه 'ای یهود، اگر گمان می كنید فقط شما دوستان خدا هستید و اگر راست می گویید آرزوی مرگ كنید.'

هر یك از این دستورات اخلاقی و عرفانی حضرت آیت الله ملكی تبریزی برای هر عزادار حسینی و عاشق اهل بیت(ع)، درسی است كه می تواند در این ایام بر آن ممارست نموده و خود را بیازماید كه تا چه درجه از اخلاص و محبت در عزای سیدالشهدا(ع) برخوردار است.