نماینده مجلس: گاهی اوقات آنقدر به مردم سخت می گیریم که واکنش نشان می دهند

خبرآنلاین: محمد حسین مقیمی، رئیس رئیس فراکسیون مدیریت شهری و روستایی، عضو کمیسیون عمران مجلس شورای اسلامی و نماینده مردم خمین مجلس شورای اسلامی میهمان خبر بود. ارائه لایحه افزایش تعطیلی عید فطر و افزایش تعطیلات در سال، آلودگی هوا و آب در مناطق مختلف شهر و استان تهران و امکان اصلاح قانون افزایش زمان معاینه فنی خودرو ها ، بحران مسکن و اجاره بها در سطح شهر های بزرگی مانند تهران و وضعیت سرمایه گذاری در مترو و سرعت کند راه اندازی خطوط مختلف مترو تهران از جمله مباحثی بودند که محمد حسین مقیمی در باره آنها  سخن گفت.
 
طرح افزایش تعطیلی عید فطر به چه مرحله ای رسیده است.آیا امسال این افزایش تعطیلی را خواهیم داشت یاخیر؟

من با افزایش تعطیلی در طول سال موافق نیستم .زیرا معتقدم که به اندازه کافی در سال تعطیلی داریم.اما در صورت اولویت دار بودن تعطیلی برخی از روزها می توان آنها را  جابجا کرد.

اما آقای رئیس جمهور معتقد هستند که ما در کشور تعطیلی کم داریم؟

از آنجایی که کشور های اروپایی شنبه و یکشنبه و ما تنها جمعه را تعطیل هستیم.این برداشت ایجاد شده است اما به نظر من تعطیلات ما زیاد است.به همین دلیل من به جابجایی تعطیلات اعتقاد دارم.از آنجایی که امسال هم سال جهاد اقتصادی است بهتر است به سمت کار بیشتر حرکت کنیم تا تعطیلات بیشتر.

حالا به نظر شما افزایش تعطیلات برای عید فطر امسال به نتیجه خواهد رسید؟

اگر مجلس دو فوریت آن را تصویب کند به امسال خواهد رسید.در کل باید در اندیشه فعال کردن زمینه کار و تلاش در کشور باشیم

با این حساب شما چندان موافق به کاهش ساعت کاری ادارات و تعطیلات  در ماه رمضان نیستید.

از آنجایی که ما با مشکلات متعدد اقتصادی روبرو هستیم.باید با کار و تلاش بیشتر بر مشکلات مسلط شد. 

در چند روز گذشته صحبت های فراوانی در باره اتفاق هایی که در برخی از پارک های شهر رخ داده برسر زبان ها اقتاده بود. به عنوان مثال جشن آب بازی در پارک آب و آتش. شما به عنوان رئیس فراکسیون شهری معتقدید باید چه برنامه ریزی هایی هدف مندی در باره جشن ها و مراسم ها ی داشته باشیم. تا مردم بتوانند از آن استفاده کنند و حواشی نیز ایجاد نکند.

شهرداری ها امکانات خاصی را در شهرها ایجاد می کنند. ما در مجلس هم از توسعه فضاهایی اینگونه حمایت می کنیم. زیرا این موارد زمینه فعالیت های فرهنگی و اجتماعی را فراهم می کند.این محل ها می توانند مردم را از حالت روزمرگی و یک بعدی بودن زندگی هایشان خارج کنند.بسیاری از مردم در خانه هایشان امکان تفریح ندارند و باید از اماکن عمومی استفاده کنند. ما از توسعه این اماکن استقبال می کنیم.. مردم هم از این موضوع استقبال می کنند

اما در پاسخ به اینکه چگونه باید از این امکانات استفاده کنیم  باید گفت که کشور ما  کشوری اسلامی و مبتنی بر آرای مردم است.پس مردم هرکاری را که قصد انجام دارند چارچوب هایش را نیز وضع می کنند. نظام ما در جمهوری اسلامی ایران  نظامی مبتنی بر اخلاق است. یعنی تمام کارها باید در چارچوب اخلاق صورت گیرد..پس مسئولین اجرایی باید در برنامه ریزی هایشان دقت کنند و کارها را به نوعی ساماندهی و برنامه ریزی کنند که  دیگر شاهد این اتفاق ها نباشیم تا برخی از مردم  نیزازآن گله مند نشوند.

از سوی دیگر برخی هم این محدوده و عرصه را انقدر تنگ می کنند وآن قدرمحدودیت ایجاد می کنند که به نظرشان دیگران از مرزها و خط قرمز ها عبور کرده اند.مشکل اصلی در نبود تعریف مشخصی از موضوع است. کسانی که وارد پارک می شوند وقتی رفتار های مشابهی را در تلویزیون  و رسانه های دیگر می بینند به خودشان اجازه می دهند محدوده را بازتر کنند.در مواردی هم همین رسانه ها مواردی را مطرح می کنند که باعث بسته تر شدن این محدوده ها می شود.پس این مردم نیستند که هنجار شکنی می کنند.مشکل مسئولین هستند که نتوانستند هنجارها را تعیین کنند..به هر حال مردم این سرزمین هم در همین نظام زندگی می کنند..در طول سی سال است با تعلیم فرهنگی این نظام  آشنا هستند آنها می دانند که چه کارهایی باید در یک پارک انجام دهند که هنجار شکنی نباشد.گاهی اوقات آنقدر به این مردم سخت می گیریم و محدوده را برآنها تنگ می کنیم  که آنها نسبت به این کارها واکنش نشان می دهند.پس باید کمی مردم را راحت تر بگذاریم مردم ما به این نظام علاقه مند هستند و برای این نظام هزینه کرده اند و به اخلاق و رفتار های اجتماعی پایبند هستند.متاسفانه کمی بیش از اندازه به آنها سخت گرفته ایم و فکر می کنیم که  آنها از هیچ چیز مطلع نیستند و دائم می خواهیم راهنمائیشان کنیم..این راهنمایی ها باعث می شود که خودشان  به این فکر بیفتند که حالا که اینقدر از بیرون به ما فشار می آورند و کنترول و هدایتمان می کنند چرا ما برای خودمان محدودیت قایل شویم ما هم هرکاری دوست داریم انجام می دهیم .پس برگزار کنندگان این نوع مراسم ها و جشن ها باید برای خودشان چارچوب هایی را تعریف کنند.

به نظر شما در چه جاهایی به مردم سخت گرفته ایم  که امروز نتایجش را اینگونه می بینیم؟

در همه جا، فکر نمی کنم جایی بوده باشد که به آنها سخت نگرفته باشیم. بجز این سخت گیری ها بی توجهی هایی هم  نسبت به آنها داشته ایم . اینها همان مردمی هستند که در این انقلاب و نظام رشد کرده اند، جبهه رفته اند و شهید داده اند  و امروز در سازندگی کشور نقش دارند. اینها کسانی هستند که هرگاه ما از آنها استمداد طلبیدیم  به صحنه آمده اند.این افراد به مسایل فرهنگی کشورشان نیز آگاه هستند.خودشان به حد و مرزهای مسایل فرهنگیشان آگاه هستند. متاسفانه مسئولین آنقدر به  این مسئله ورود کرده اند که دیگر آنها احساس می کنند مسئولیتی بر عهده شان نیست.پس باید مسئولیت را به خودشان بدهیم .در چنین شرایطی حتماً نسبت به این موارد با حساسیت بیشتری ورود می کنند.زیرا جامعه ماپیش از انکه اسلامی باشد جامعه اخلاقی است. پس باید مردم را بحساب بیاوریم.

یعنی بهتر است تا نوع روابط و چگونگی فعالیت های اجتماعی را به خود مردم واگذار کنیم؟چرا که  خودشان بیش از دیگران به حد و مرزهایشان  آگاهیی دارند.

یکسری خط قرمز هایی ما توسط  نظام تعیین می شود و در اختیار مردم نیست که شامل خط قرمزهایی است که در قانون آمده و باید از طریق دولت ها اجرا شود. اما باید در برخی امور مردم را مشارکت دهیم. اگر آنها را در رعایت هنجار ها مشارکت دهیم فعالیت هایمان اثر بخش تر خواهد بود.

چند ماه پیش مجلس تصویب کرد تا معاینه فنی خودروها جدید از دوسال به پنج سال افزایش یابد. این افزایش حرف و حدیث های فراوانی را نیز در پی داشت گروهی معتقد بودند این اتفاق و تصمیم کارشناسی شده ای نبوده است و باعث افزایش آلودگی هوا تا 25% می شود. آیا برای بازگشت به شرایط قبل برنامه ای وجود دارد. اساساً شما با اینکه این طرح باعث افزایش 25% بر آلودگی هوای تهران شده موافقید.

کارشناسان  معتقدند با تصویب این قانون مانع کنترل وسایل نقلیه شده ایم..جمعی از دوستان ما در فراکسیون محیط زیست  و فراکسیون مدیریت شهری  همه معتقد هستند که باید نسبت به اصلاح این قانون اقدام شود

اساساً چرا این طرح تصویب شد؟ آیا پیش از این کارشناسی لازم انجام نشده بود؟

به هر حال کسانی هم که از این طرح دفاع کردند دلایل خاص خودشان را داشتند.امروز در عمل ما به اینجا رسیدیم که باید نظارت های فنی وجود داشته باشد.برخی این موارد را از دید مادی نگاه می کردند. در واقع آنها به کم کردن هزینه ها ورفت وآمد مردم و هدر رفتن وقت مردم استناد می کردند .از این منظرطرح ارائه شده قابل بررسی بود.

در جلسه ای که با موضوع معاینه فنی انجام شده بود و نمایندگانی از سازمان حفاظت از محیط زیست ،راهنمایی و رانندگی ،شهرداری تهران،استانداری تهران حضور داشتند.همگان مخالف این افزایش پنجسال بودند و همگان عنوان می کردند که در تصویب این رای کارخانه دارها تاثیر بسزایی داشتند. زیرا اعلام می کردند خودرو های صفر وجدید قابلیت تنظیم موتور به شکل خودکار دارند؟

بهر حال ما در پی آن هستیم تا کیفیت خودروهایمان را ارتقاء دهیم .این موضوع مورد توجه صنعت گرانمان است و نمایندگانی که در کمیسیون های مختلف هستند است.پس باید کیفیت خودرو های تولید داخل بالا برود تا حدی که بتواند با خودروهای خارجی رقابت کند.پس برای اینکه این اتفاق بیفتد هم باید به صنعت و هم  به بحث الودگی هوا توجه ویژه داشته باشیم.این دو باید در کنار یکدیگر مورد بررسی قرار گیرند. اگر صنعت ارتقاء پیدا کند و کیفیت خودروهای هم بهبود پیدا کند نگرانی ما نیز کاهش می یابد .شاید درآن مقطع زمانی در پی حمایت ازصنعت داخلی بودیم تا به این وسیله صنعت داخلی به ارتقاء کیفی برسد.اما الان این اتفاق نیفتاده و با در پی اصلاح آن باشیم.به هرحال اصلاح قوانین همیشه بوده است و به صورت طرح و لایحه ارائه می شود.ارائه این طرح به آن معنا نیست که حتماً تصویب خواهد شد.ولی ایم مباحثی بود که در یک یا دو ماه قبل مطرح شده بود و دوستان معتقد بودند که کاری نکنیم که آلودگی هوای تهران از این بیشتر شود.وهمگان بر لزوم کنترل هم عقیده بودند.

یکی از مصائب شهر های بزرگی مانند تهران بحث مسکن و اجاره بها است .این موضوعی است که بسیاری از مردم تهران با آن درگیر هستند.در سال های اخیر اجاره بها بالا رفته است تا حدی که دیگر در توان مردم نیست.شما در فراکسیون برای این مشکل چه تدابیری اندیشیده اید. و به چه راهکارهایی برای کنترل آن رسیده اید؟

بحث های مسکن و اجاره در مباحث اقتصادی می گنجد.اما بحث عرضه و تقاضا مسکن در حیطه فعالیت های شهری باز می گردد و باید به آن پرداخت. در شهر تهران برخی از خانواده ها فاقد مسکن هستند و از منازل استیجاری استفاده می کنند.عموم خانه هایی که در طرح مسکن مهر ساخته می شود در اطراف تهران است.برخی از این شهرها نیز مشکلات زیر ساختی مانند آب و برق وگاز و.. دارند.بسیاری از مردم هم به دلایل مختلف از جمله هزینه حمل و نقل حاضر نیستند تا از داخل شهر تهران به اطراف شهر بروند.در قانون برنامه پنجم تصویب شد که 50% از تسهیلات ساخت مسکن را به بافت های فرسوده بدهیم.اگر این موضوع اتفاق بیفتد ما شاهد آن هستیم که محله های قدیمی و جدید شهر که بافت های فرسوده  دارند احیا و بازسازی می شوند.به این ترتیب تحولی در سرمایه گذاری ساخت و ساز انجام می گیرد..به این ترتیب با افزایش و بالا رفتن عرضه قیمت ها اجاره متناسب خواهد شد.

مشکل دیگر اینجاست که پیش از این خانه ها به رهن و اجاره می رفت  و صاحب ملک با توجه به کارمزدهای مالی آن پول دریافتی را در بخش های مختلف هزینه می کردند و مطابق پول ماهینه کسب در آمد می کردند. اما امروز سود صاحب منزل به اجاره است. به همین جهت رهن منزل کمتر از اجاره مطرح  می شود.

یکی از مشکلاتی که در اقتصادمان با آن روبرو هستیم  وجود نقدینگی های سرگردان است. این نقدینگی سرگردان در هر دوره ای به یکی از بخش ها هجوم می آورد. گاهی خودش را در سکه ، طلا ،خودرو و مسکن نشان می دهد امروز این هجوم نقدینگی به سوی  اجاره مسکن آمده است.ما برای حل این مشکل باید چند کار انجام دهیم. مورد اول اینکه باید قانون برنامه بافت های فرسوده را تصویب کنیم و شورای پول و اعتبار در این بخش سرمایه گذاری کند.بخشی از این ماجرا به دلیل تورم است و طبیعی به نظر می رسد.مهمترین بخش افزایش سرمایه گذاری در بخش مسکن است.باید بکوشیم تا مشارکت مردم را به این بخش جذب کنیم.شورای اسلامی شهر و شهرداری ها می توانند مشوق های اصلی  در این میان باشند.و در آمد های شهر داری را بر روی عوارضی ببریم که ابعد از این فعالیت ها از مردم می گیریم.

شما از جمله کسانی بودید که اعتقا داشتین که شهر داری ها باید  مدیریت مترو را برعهده داشته باشند.اما هزینه های احداث مترو بالاست و سرعت آن نیز کنداست. بطوری که برخی از خطوط ساخته شده اما واگنی برای راه اندازی آن ندارند.

سرمایه گذاری مترو یک سرمایه گذاری کلان است.ما در سال 83 حدود چهار میلیارد دلار از مجلس اجازه فاینانس گرفتیم.اما هیچگاه  نتوانستیم مجوز آن را بگیریم.برای احداث خطوط 3 ، 4 ، 6و 7 در تهران نیازمند حجم سرمایه گذاری بالایی هستیم هرقدر زودتر تامین اعتبار شود زودتر به آن اهدافمان می رسیم .در قانون برنامه چهارم آمده بود که 75% از جابجایی های شهری توسط حمل و نقل عمومی انجام می گیرد. و سهم مترو باید 30% باشد. اما امروز این سهم برای مترو 8% است البته در سال جاری دو درصد به آن افزوده خواهد شد. اما امروز 22% عقب هستیم.ما باید این سرمایه گذاری را در حدی انجام دهیم تا این 22% یا به عبارتی 20% باقی مانده اجرایی شود.به همین دلیل طرحی را در مجلس تصویب کردیم تا 2 میلیارد دلار وام به شهرداری اعطا شود. تا یک میلیارد آن به تهران و یک میلیارد دیگر در شهرستانها هزینه شود.آن قانون هم تا کنون اجرایی نشده است.امسال سعی کرده ایم تا شهرداری ها بتوانند از محل اوراق مشارکت هزینه های مترو را تامین کنند.البته دولت هم اعلام کرده تا از طریق فاینانس  2 تا 4 میلیارد دلار بودجه لازمه  برای مترو اختصاص دهد.اگر این گفته اتفاق بیفتد قدم بسیار خوبی برای مترو برداشته خواهد شد..البته از محل فروش سهام کارخانجات نیز می شود مبالغی را به این کار اختصاص داد

البته بلحاظ اجرایی در مترو چندان دچار مشکل نیستیم و می توانیم به کارها سرعت دهیم. خوشبختانه سازو کار اجرایی آن فراهم است. زیرا شرکت های اجرایی و مشاوره و طراحی  قوی داریم که در امر تونل سازی خودکفا هستند. قطار آن را نیز طبق روال باید از چین وارد کنیم. با توجه به اینکه با چین قرارداد فاینانس داریم و دولت هم قول آن را به شهرداری داده به انجام خواهد رسید.

امروز وقت زیادی از مردم در حمل و نقل عمومی گرفته می شود. مردمی که پس پشت سر گذاشتن این ترافیک به محل کارشان می رسند خسته هستند.این خستگی در ادامه باعث کاهش راندمان کارشان می شود.با به سرانجام رساندن این پروزه های مترو،مردم با روحیه بهتری به محل کارشلن می رسند.پس در نتیجه راندمان و نتیجه کارشان نیز بیشتر و بهترخواهد شد.از مردمی که ساعت های زیادی از وقتشان را در ترافیک هستند چه توقعی می توانیم داشته باشیم.اصرار ما برای راه اندازی بخش ها و خط های مختلف مترو نیز به همین دلیل است..