اخیراً فیلمی در فضای اینترنت منتشر شده كه در آن یك نفر در یك كلاس درس، دو كودك را مورد ضرب و شتم قرار می دهد و مدام به آنها می گوید چرا درس نخواندید...؟!

او سپس این دو كودك را مجبور می كند كه به یكدیگر سیلی بزنند و در حین سیلی خوردن كودكان به آنها تأكید می كند كه "حالا یادت ماند درس بخوانی...؟!"

این فیلم به دلایل منطقی مختلفی مشكوك است. این كلاس درس چرا خالیست و چرا فقط یك دانش آموز دیگر در آن دیده می شود؟

چه كسی از این واقعه در حال فیلمبرداری است؟ آیا یكی از دانش آموزان محروم! است كه با موبایل خود در حال تصویر برداری است؟ یا اینكه كس دیگری با هویت نامعلوم در حال فیلمبرداری از این ضرب و شتم است؟

چرا در تصاویر این فیلم، مدام تصویر امام و رهبری در دورنما نشان داده می شود بگونه ای كه عمد تصویر بردار برای این نشانه گذاری كاملا هویداست...؟!

و چند چرای دیگر كه جملگی این فرضیه را اثبات می كنند كه این فیلم غیر از یك توطئه هیچ چیز دیگری نیست.

و جالب آنكه این فیلم درست در وقتی در فضای اینترنت منتشر شده است كه چند وقتی بیشتر از برگزاری جلسه مشكوك مخالفان ایران در آمریكا نمی گذرد.

در این جلسه مخالفان نظام جمهوری اسلامی ایران با انتقاد از راهكارهای طی شده تا كنون برای تضعیف نظام، تأكید می كنند كه راهكار جدیدی كه از این به بعد در پیش خواهند گرفت، پر رنگ سازی مسائل حقوق بشر در ایران است.

و چند روز بعد این فیلم منتشر می شود.

نكته دیگر اینكه عمده دامن زنندگان به عمق فاجعه بار و البته شاید ساختگی این فیلم نیز، جدای از رسانه های وابسته به فتنه گران و ضد انقلاب، رسانه ها و خبرنگاران اصلاح طلب و در واقع همان هایی هستند كه همواره به راحتی دستاویز مطامع دشمن در جنگ نرم و اعمال قدرت هوشمند هستند. و به دیگر سخن در بسیاری از موارد كارهایی را از روی سهو انجام داده اند كه دشمن خواسته است.

البته تمام این مقولات ناقض ضعف های موجود در زمینه وجود تنبیه بدنی دانش آموزان نیست.

به هر حال وزیر آموزش و پرورش باید نسبت به این قضیه شفاف سازی و افكار عمومی را در رابطه با عملكرد خود متقاعد كند كه چرا مقوله زشت تنبیه بدنی دانش آموزان در برخی مدارس ایران اسلامی رخ می دهد؟

هیچكس نیست كه بخواهد مثلاً ماجرای تلخ نیكشهر را در سیستان و بلوچستان كه یك دانش آموز بر اثر ضربه ای كه معلم مدرسه به سر او وارد آورد، جان باخت را انكار كند و یا حوادث اینچنینی دیگر.

اما باید گفت كه از وزیر آموزش و پرورش انتظار می رود بتواند با مدیریتی مطلوب جلوی این اتفاقات را بگیرد نه اینكه خود نیز در یكی از صحبت هایش تصریح كند كه نمی توانیم با قاطعیت بگوییم وجود ندارد.

همچنین باید از نهاد روابط عمومی وزارت آموزش و پرورش نیز خواست تا در زمینه توطئه های موجود علیه كشور و حواشی پیرامونی این وزارتخانه حساس تر و دقیق تر عمل كند تا چنین مقولات مضحكی، به راحتی نتواند بخشی از افكار عمومی جامعه را به بازی بگیرد.