او با اشاره به اين‌که طبق بررسي‌هاي انجام شده تنها در 14 درصد موارد و پس از بازگشت فرزندان، خانواده، رفتار مناسبي با دختر فراري داشته است، افزود: نکته مهم تر اين است که بسياري از اين افراد براي اولين بار از سوي نزديکان خود مورد تعرض قرار مي گيرند.

يك استاد دانشگاه معتقد است: طلاق، فقر، بيکاري والدين و خشونت‌هاي خانوادگي از مهمترين عللي است که زمينه را براي بروز پديده فرار از خانه فراهم مي‌کند.

مهدي زاير در گفت‌وگو با ايسنا با اشاره به اين‌که، خانواده گرمترين و مطمئن ترين کانون براي زندگي جوانان و نوجوانان است و تعامل با والدين نيز از شيرين ترين و دلنشين ترين تعاملات براي نوجوانان است، توضيح داد: امروز در بيشتر کشورهاي جهان، فرار از خانه به يک معضل اجتماعي تبديل شده است و در ايران نيز تحقيقات انجام شده در اين زمينه رشد روزافزون اين آسيب اجتماعي را نشان مي‌دهد.

اين استاد جامعه شناسي با اشاره به اين‌كه بررسي‌هاي انجام شده نشان مي‌دهد 90 درصد از دختران فراري اعتياد دارند، افزود: طلاق ، فقر و بيکار ي والدين و خشونت هاي خانوادگي نيز از مهمترين علت هايي است که زمينه را براي بروز پديده فرار از خانه فراهم مي کند.

وي عنوان كرد: گرفتار شدن در باندهاي قاچاق مواد مخدر، سرقت و فحشا، بيماري‌هاي مهلک نظير ايدز، امکان کشته شدن به دلايل مختلف، از دست دادن آينده و بي هويتي از پيامدهاي فرار دختران از خانه است.

اين استاد دانشگاه عنوان كرد: محيط نامناسب خانواده، تناسب نداشتن فرهنگي، اجتماعي و اقتصادي والدين و شيوه‌هاي تربيتي متفاوت آنها و برخوردهاي ضد و نقيضي که ممكن است با فرزندان شان داشته باشند، نوجوانان را دچار تضاد مي‌کند؛ ممكن است در اين شرايط، بهترين راه را براي برون رفت و خلاصي از اين محيط، فرار از خانه ببينند.

زايرتصريح کرد: فرار دختران عمدتا در سنين نوجواني رخ مي‌دهد چرا که آنها به دنبال هويت خودشان هستند و از آنجا كه راه درست را نمي‌دانند سردر گم مي‌شوند.

وي با بيان اين‌كه هر اتفاقي که در پيرامون اين نوجوانان رخ بدهد، فکر مي‌کنند مقصر، آنها هستند، افزود: اين افراد در چنين شرايطي ممكن است تحمل مشکلات را نداشته و احساس ناامني کنند و چون فضاي خانه نيز نمي‌تواند به آنها آرامش بدهد، بنابراين خانه را ترک مي کنند.

اين جامعه شناس با بيان اين‌كه يكي از مهمترين علل فرار دختران از خانه، ناسازگاري با والدين است، اظهار داشت: طبق بررسي‌هاي انجام شده 58.9 درصد ناسازگاري با والدين، 16 درصد اغفال، 13 درصد احساس امنيت نكردن در خانواده، 15 درصد وضعيت اقتصادي ،5.12 درصد طلاق والدين، 7 درصد گرايش به مسايل انحرافي، 5.12 درصد ازدواج‌هاي ناموفق، 5.12 درصد اعتياد، و 0.5 درصد مشکلات رواني عامل فرار دختران بوده است.

او با اشاره به اين‌که طبق بررسي‌هاي انجام شده تنها در 14 درصد موارد و پس از بازگشت فرزندان، خانواده، رفتار مناسبي با دختر فراري داشته است، افزود: نکته مهم تر اين است که بسياري از اين افراد براي اولين بار از سوي نزديکان خود مورد تعرض قرار مي گيرند.

وي تصريح كرد: طبق آمار ارايه شده 36 درصد دختراني كه براي بار دوم از خانه فرار مي کنند از سوي اعضا خانواده مورد سوء استفاده قرار مي گيرند؛ 33 درصد تنبيه، 6 درصد به گدايي و 13 درصد به خريد و فروش مواد مخدر وارد مي‌شوند.

وي با اشاره به اين‌كه سن فرار دختران از 16 سال به 14 سال کاهش يافته است، عنوان كرد: با وجود آن‌که مسوولان سعي دارند با اين معضل برخورد نمايند، اما آمار نشان مي‌دهد که پديده اي به نام فرار دختران رو به افزايش است به طوري که هر ساله 15 تا 20 درصد به آمار قبلي اضافه مي‌شود.

مهدي زاير خاطرنشان کرد: برخوردهاي جبري، انتظامي و محدود کردن، ازجمله شيوه هاي سنتي برخورد با اين پديده است که تجربه نشان مي‌دهد درصد زيادي از دختران تحت اين شيوه ها پس از بازگشت دوباره اقدام به فرار مي‌کنند، اما شيوه‌هاي جديد، آموزش مهارت‌هاي زندگي به خانواده‌ها و نوجوانان، آموزش راه‌هاي تربيت نوجوانان و تربيت فرزند که منجر به هويت يابي صحيح اين دختران مي‌شود، اثرات مناسب تري دارد.