در دهه های اخیر بورس و بازارهای سهام به بخش لاینفکی از اقتصاد هر کشور و به تبع آن اقتصاد جهانی مبدل شده اند. از این رو گمان می رود که بتوان از آنها به عنوان شاخصی برای ارزیابی اقتصاد یک کشور استفاده کرد. اما باید پرسید آیا حقیقتا وضعیت بورس کشورها ، نمایانگر ثبات اقتصادی است؟ گروهی از اقتصاددانان دیدگاهی متفاوت در این زمینه دارند.

به دنبال گسترش بحران در اقتصاد جهانی بسیاری از بازارهای بورس نیز با کاهش و سقوط ارزش همراه بودند و در زمانی دیگر همزمان با رونق اقتصادی بازارهای بین المللی، بورس ها نیز از رونق برخوردار شدند. از این رو تفکر غالب بر این است که بهبود در وضعیت بازارهای بورس کشورها می تواند نشان دهنده بهبود اقتصادی باشد. اما گروهی از اقتصاد دانان دیدگاهی متفاوت در این زمینه دارند.
این دسته از کارشناسان علوم اقتصادی بر این باورند :حتی بورس های موفقی چون دویچه بورس آلمان و یا بازار بورس نیویورک نیز نمی توانند نماینده اقتصاد سالم کشورهای خود باشند. هر چند یک بازار بورس موفق در اقتصادی فعال و پویا موفق تر عمل می کند اما بسیاری از مسائل جانبی که چندان ربطی هم به اقتصاد ندارند موجب افزایش بازدهی بازارهای بورس مطرح شده است، همانند سابقه،مسائل سیاسی و ... .

پس با وجود چالش های فراوان در اقتصاد کشورهایی چون امریکا و حتی آلمان نمی توان رونق بورس های معروف این کشورها را نشانه موفقیت اقتصادی دانست. به عبارت دیگر باید گفت :این روزها داشتن یک بورس موفق به معنی داشتن یک اقتصاد سالم نیست.آیا آلمان با داشتن بورس مطرحی چون دویچه بورس و آمریکا با وجود بورس نیویورک از اقتصادی پویا برخوردار هستند؟
با نگاهی به درصد بالای بیکاری و اوضاع نابسامان بازار کار در کشورهای مذکور می توان پاسخی مشخص برای این پرسش یافت . سندیکای کارگری آمریکا سالها پیش شعار می داد : آنچه به نفع وال استریت است لزوما به سود ماین استریت ! (در اینجا منظور شهروند قشر متوسط است) نخواهد بود.

با این وجود بورس هنوز هم مساله مهمی است. اما دچار تغییراتی شده است که می تواند حتی تهدیدی برای اقتصاد یک کشور باشد.این تغییرات در کشورهائی که نظام سرمایه داری بر آنها حاکم است بیشتر نمود یافته اند. شرکت های آمریکایی که در فهرست بورس آمریکا قرار دارند ارزشی معادل 17 تریلیون دلار دارند و به نظر نمی رسد که در آینده نزدیک دچار مشکلات جدی شوند.

اما بدیهی است که دیگر تعداد شرکت های موجود در بورس تعیین کننده ثبات بورس های مطرح امریکا نخواهد بود زیرا تعداد شرکت های حاضر در بازارهای بورس آمریکا از 7000 در سال 1997 به 4000 در حال حاضر رسیده است و شمار آنها نیز هر روز رو به کاهش است. در حالی که بسیاری از مشاغل و حرفه های عمومی دچار رکود و شکست شده اند، قماربازی در بازارهای سهام همچنان ادامه دارد.

این بازارهای سهام متاسفانه هیچ کارکردی در جهت بهبود اوضاع عمومی ندارند. به عنوان مثال اپل یک شرکت بسیار بزرگ است که سرمایه بسیار زیادی در اختیار دارد اما به نظر نمی رسد که بخشی از نقدینگی خود را صرف خرید تجهیزات، املاک، دارایی های غیرنقدی و یا سایر اهداف عام المنفعه و عمومی نماید.

سهام شرکت هائی مانند اپل ،گوگل،فیس بوک و تویتر همواره در اختیار افراد خاصی است و عرضه سهام آنها در بازار بورس نیز بصورت خصوصی صورت می پذیرد.از این رو نوسان در بازار سهام شرکت های خصوصی چندان تحت تاثیر بازارهای مطرح بورس و یا وضعیت اقتصادی کشورها قرار ندارد و به همین دلیل ثبات دائمی این شرکت ها در بازارهای بورس آمریکا نمی تواند شاخصی برای بهبود اوضاع اقتصاد جهانی باشد.

بنابراین استراتژی اقتصادی کشورهائی نظیر آلمان،انگلیس و آمریکا دیگر از راهبردهایی موفق بویژه در حوزه بورس و مالکیت سهام ها برخوردار نمی باشد . هم اکنون مافیای اقتصادی بر بازار های بورس حکومت می کند و تنها عرضه سهام شرکت های معمولی را امکان پذیر می سازد.

در حقیقت کشورهای مورد اشاره در آنچه که خود طی سال ها ایجاد کرده اند ،گرفتار هستند به همین دلیل داشتن بازارهای بورس بین المللی با شاخص های نجومی را نمی توان نشانه موفقیت اقتصادی کشورها دانست.روزهایی که شهروندان مالکان شرکت ها و سرمایه های خود بودند دیگر به پایان رسیده است.