شاغلام، تو دیگه چرا؟

عصر ایران ورزشی؛ عباس خادم الحسینی- "غلام پیروانی انسان شریفی است"، این جمله ای است که بدون شک بسیاری از اهالی فوتبال در مورد آن اتفاق نظر داشته و به آن معتقدند؛ اما این دلیل نمی شود که نخواهیم از اشتباهات وی به سادگی گذر کنیم و مقهور شخصیت دوست داشتنی این مرد خوش زبان و صادق فوتبال ایران شویم.

پیروانی از دادن قول قهرمانی در مسابقات آسیایی گوانگجو امتناع می کند، البته شاید در نظر اول تصمیم وی کاری حرفه ای و منطقی بنماید، ولی نباید فراموش کرد که شاغلام با اقدامی که دارد انجام می دهد انتظارات را از تیمش بالا می برد، به طوری حالا کمتر کسی پیدا می شود که از تیم امید انتظار قهرمانی نداشته باشد.

پیروانی سه بازیکن بزرگسال را همراه خود به گوانگجو می برد؛ در ابتدا قرار بود که رحمتی و حسینی از سپاهان و خلعتبری از ذوب آهن تیم امید را همراهی کنند، ولی با راهیابی ذوب آهن به فینال لیگ قهرمانان آسیا، تصمیم بر آن شد که به جای خلعتبری غلام رضا رضایی از پرسپولیس جایگزین شود.

این سه بازیکن از بازیکنان تیم بزرگسالان هستند و برای قطبی مهره های ارزشمندی به شمار می آیند، از طرفی تیم های باشگاهی این بازیکنان از ته دل راضی نیستند که بازیکنانشان را در اختیار تیم امید قرار دهند.

در همین جهت امير قلعه‌نويي و محمد مايلي كهن پس از توقف سپاهان و سايپا در هفته دوازدهم ليگ برتر از برنامه‌هاي تيم ملي اميد انتقاد كردند. اين در حالي است كه پيرواني قبلا از اين دو باشگاه به عنوان معدود تيم‌هايي كه همكاري لازم را با تيم ملي اميد داشته‌اند تشكر كرده بود.

 مايلي كهن كه تيمش بازي 5-2 برده مقابل فولاد خوزستان را 5-5 مساوي كرد پس از پايان بازي توپ را به زمين تيم ملي اميد انداخت:« نمي‌توانم بازيكني كه با دل و جان در تمرين شركت مي‌كند را ناديده بگيرم و به بازيكني كه تازه آخر هفته‌ها در تمرينات آفتابي مي‌شود بازي بدهم. از اين پس فقط در مسابقات رسمي به تيم‌هاي ملي بازيكن مي‌دهيم و براي هيچ اردوي ديگري بازيكن نخواهيم داد.»

امير قلعه‌نويي هم كه به تازگي به عضويت كميته فني فدراسيون فوتبال درآمده و به‌تبع اين اتفاق تا حدودي مواضع انتقادي‌اش را در قبال فدراسيون تعديل كرده است، نتوانست پس از از دست دادن دو امتياز در مصاف حيثيتي با تيم صمد مرفاوي بر اعصابش مسلط شود و سياست‌هاي فدراسيون را زير سوال برد:« حضور سه بازيكن سپاهان در اردوي تيم اميد كار ما را با مشكل مواجه كرده است. واقعا بلاتكليفيم. اگر بازي كنيم، در غياب نفرات اصلي ممكن است امتياز از دست بدهيم و اگر بازي نكنيم AFC ايراد مي‌گيرد كه جدول برگزاري بازي‌ها نامنظم است.‌اي كاش تيم اميد با نفرات اصلي‌اش بازي كند و نفرات بزرگسال را از تيم ما نگيرد.»

البته نباید از مخالفت های شدید علی دایی سرمربی پرسپولیس هم چشم پوشی کرد که سرانجام با شرط و شروط به این رضایت داد که رضایی همراه تیم امید به بازی های آسیایی اعزام شود.

درست است که فشار از سوی فدراسیون و کمیته المپیک بر روی پیروانی و تیمش زیاد است، ولی این قابل توجیه نیست که تیم ملی امید با وجود دروازه بانان جوان و آینده داری همچون علیرضا حقیقی، سید مهدی رحمتی را همراه خود به گوانگجو ببرد.

غلام پیروانی خسته شده است، از اینکه هیچ کس به تیم امید بها نمی دهد، از اینکه بازیکنان هنوز برای خروج مشکل سربازی دارند، از اینکه برای در اختیار داشتن بازیکنان مد نظرش باید منت تیم های لیگ را بکشد؛ شاید شاغلام بعد از گوانگجو از تیم امید برود، ولی همچنان انتظار داریم که وی بانی یک سیستم درست در تیم امید شود، یعنی فرصت کسب تجربه برای جوانان، چیزی که با نتیجه گرایی مدیران سال هاست که عملی نشده است.

این سوال را باید از فدراسیون پرسید که آیا منطقی است که با وجود این 3 بازیکن باز هم از قهرمان نشدن سخن گفت؟

از طرفی تا کی باید مسئولین فوتبال ایران نتیجه گرا باشند و به این فکر نکنند که باید برای فوتبال ملی این کشور پشتوانه سازی کنند؟

تا کی با این درمان های موقتی کاری کنیم که المپیک را از دست بدهیم؟ آیا این همه سال انتظار برای المپیک رفتن کافی نیست؟

باز هم می گوییم، کاش شاغلام و مسئولین فوتبال ایران به این بیندیشند که گوانگجو عرصه ای است برای تجربه اندوختن جوانان و روا نیست که میدان به آنان داده نشود و به جای آنان بزرگسالان بازی کنند.

کاش در این مدت کم باقی مانده نظرشان عوض شود و تصمیمی دیگر را اتخاذ کنند، کاش!