دستاوردهای بازی با برزیل

عصر ایران ورزشی؛ عباس خادم  الحسینی- تیم ملی فوتبال ایران در مقابل برزیل قرار گرفت؛ درست است که این بازی را با اختلاف 3 گل واگذار کرد، اما بی شک این بازی دستاوردهای ارزشمندی را هم برای ما ایرانی ها در پی داشت.

بازی با برزیل برای فوتبال بحران زده و بی جان ایران مثال روح  تازه ای بود و بار دیگر باعث شد که حس کنیم هنوز فوتبال در این مملکت باقی است و می شود به آینده اش امیدوار بود.



دستاوردهای بازی با برزیل برای کشور ایران:

1- فهمیدیم که ما پس از قرن ها تمدن، هنوز نمی توانیم یک بازی سطح بالا را برگزار کنیم؛ این را هم متوجه شدیم که فقط در این دیار از منابع طبیعی می شود کسب درآمد کرد؛ چرا که در این  کشور نمی شود اسپانسر آورد و حق پخش تلویزیونی گرفت و ...

شاید کشورهای عربی فقط باید لوکس باشند و در مسائل اقتصادی بر ما غلبه کنند و به قول معروف ایرانی ها را تلکه کنند؛ البته برای ما بد هم نشد، نام یک ورزشگاه را در ابوظبی یاد گرفتیم، ورزشگاه شیخ زائد ابوظبی، این هم دستاورد اطلاعات عمومی و جغرافیا، بد که نیست!

2- ایرانی جماعت علاقه ای ندارد که به راحتی پول دربیاورد و از  راه درست به آن برسد؛ این جا دلال بازی و واسطه گری حرف اول را می زند.

آری! ما می توانستیم با درایت بازی با برزیل را در ایران برگزار کنیم و باعث شادی دل مردم و بازگشت نشاط عمومی در بین جوانان و آخاد مردم باشیم.

حتماً باید این وسط اتفاقات عجیب و غریب رخ بدهد، نمونه اش هم همین آژانس های مسافرتی بود که با سرعت برق چنان میلیونی  پول به جیب زدند که نفهمیدیم که چه شد!

3- دستاورد دیگر این است که فهمیدیم که چقدر بی جنبه هستیم و ندید پدید! برزیل ئذ مقابل ایران تیم بسیار بزرگی نبود، ما خیلی کوچک بودیم.

از قدیم گفته اند، آدم را برق بگیرد ولی جو نگیرد!

چه شلوغ کاری هایی که نکردیم، در حالی تیم ملی جوانان ما لباس مناسب برای بازی در یک تورنمنت رسمی نداشت، همه ما( این ما مسئولین فوتبالی و غیر فوتبالی ایران را نیز شامل  می شود!) در فکر این بودیم که روبینیو را ببینیم، برزیل را دید بزنیم؛ به  طوری که هیچ کس حواسش به این نبود که تیم علی دوستی مهر دارد می بازد و حذف می شود.


 4 - دانستیم که خیلی راحت سرکار می رویم و حواسمان به چیز دیگری جلب می شود، گزافه  نیست اگر بگوییم که 90 دقیقه همه سرمان به این بازی گرم بود و فقط به این بازی  چشم دوخته بودیم،( البته بنده قبل  از بازی هم مدت ها  سرکار بودم  و اسیر  حاشیه های این بازی شده بودم، به طوری که برخی اوقات  یادم می رفت  که شام  چه خوردم و صبحانه چه باید بخورم!)

از این بحث بگذریم...!

5- متوجه شدیم  که چقدر تیم ملی ما در این دوره بی بضاعت شده است و هیچ جذابیتی ندارد، متوجه شدیم که تیم 1998 و 2006 ما بسیار ارزشمند بودند و حالا حالا ها باید حسرت خورد؛ فهمیدیم که هیچ کس در فوتبال ایران به فکر این نیست که پشتوانه سازی بکند؛ متوجه شدیم که  فقط بلدیم لب و دهان بیاییم و بلوف بزنیم؛ متوجه شدیم که در آسیا هم تیمی درجه 2 محسوب می شویم؛ متوجه شدیم ...!


6- این نکته را خوب فهمیدیم که یک نصرتی برای پیروزی یک تیم کافیست، البته برای پیروزی تیم حریف!، وی را شاید باید خوش شانس ترین فوتبالیست دنیا نامید، چرا که وی کلکسیون اشتباهات است و با این وجود مرد مورد اعتماد بسیاری از مربیان است، َشما اسم این را چه می گذارید؟ خدایی شانس نیست؟!


7- بی تعارف متوجه شدیم که مسعود شجاعی زیاد بازیکن بزرگی نیست، چرا که وی اصلاً نمی تواند نقش تاثیرگذاری در  تیم ایفا کند، کاش وی کیفیت بازیش را ارتقا بدهد، چون دشمنان در کمین هستند که زود بگویند که شحاعی را دلال ها به اوساسونا بردند؛ بلا به دور، زبانم لال، ما نمی گوییم، دشمنان حسود می گویند!


8- خسته شدم... بقیه اش را شما فکر کنید و بگویید!