امیدواری با چاشنی نگرانی

عصر ایران ورزشی؛ عباس خادم الحسینی- تیم ملی ایران در نخستین دیدار خود در مسابقات فوتبال غرب آسیا موفق شد بحرین را با نتیجه قاطع 3 بر صفر شکست دهد؛ این بازی از نقطه نظرات مختلف قابل بررسی است.

این صحبت که تیم بحرین تیم ضعیفی بود و آن بحرین مقدماتی جام جهانی نبود، سخنی است تکراری که بازگو کردن آن دردی را دوا نمی کند، چرا که پیش از این نیز این حرف ها برای بازی ایران مقابل چین و حتی کره جنوبی هم زده شده بود.

پس شاید از زاویه فنی تری به بازی تیم ملی پرداخته شود بهتر بتوان درباره تیمی که افشین قطبی ساخته و پرداخته است نظر داد.


نقط قوت و ضعف:

1- بی شک یکی از نقاط قوت تیم ملی در این چند بازی اخیری که انجام داده است، روند رو به رشدی است که در هر بازی داشته است، روحیه پیروزی خواهی بازیکنان تیم ملی که مسلماً از روی نیمکت تزریق می شود را نمی شود نادیده گرفت و به سادگی از آن عبور کرد.

افشین قطبی خوب می داند که بضاعت فعلی فوتبال ایران همین است و وی با زیرکی خاصی که می توان آن را ناشی از شناخت بهتر روحیات فوتبال ایران توسط او دانست، سعی بر بالا بردن اعتماد به نفس در تیم کرده است.

2- تیم ملی پس از سال ها که از خداحافظی احمدرضا عابدزاده می گذرد، صاحب یک دروازه بان مثل مهدی رحمتی شده است که هم از لحاظ فنی در سطح خوبی قرار دارد و هم اینکه در قامت یک لیدر دارای شخصیتی منحصر به فرد و قابل اعتناست.

درست است که در بازی با بحرین، رحمتی مجبور به واکنش آن چنانی نشد و به زحمت نیفتاد، ولی در بازی های قبلی به خوبی نشان داده است که نقطه اتکای بسیار خوبی برای خط دفاعی و همچنین افشین قطبی است.

3- بیشتر مدافعانی که در سطح اول فوتبال دنیا بازی می کنند، دارای خصوصیاتی نظیر سرزنی، پیروزی در نبرد تن به تن، هوش بالا در بازی سازی و ... می باشند، هادی عقیلی در بازی با بحرین نشان داد که مدافع قابلی است.

وی توانست با قدرت سرزنی بالایی که دارد دو گل از سه گل ایران وارد دروازه بحرین کند و از این جهت بازی قابل قبولی ارائه دهد.

اما خصوصیت مهمی که نمی توان در مدافعان ایران مشاهده کرد، قدرت بازی سازی است، مدافعان ما بیشتر از اینکه توپ ها را با دقت به هافبک ها برسانند، زیر توپ می زنند و با بی دقتی فرصت را برای ضد حمله و شروع حمله مناسب را از تیم می گیرند.

البته هادی عقیلی بسیار بهتر از زوج دفاعی خود یعنی سید جلال حسینی عمل می کند و این وظیفه را انجام می دهد.

سید جلال حسینی در خط دفاعی ایران بسیار کند عمل می کند و در هر بازی شاهد اشتباهات ریز و درشتی از وی هستیم، وی در دوران افول فوتبال خود فیکس تیم ملی است و از این حیث جای بسیاری از مدافعان خوب و آماده کشورمان را گرفته است.


سید جلال حتی در دادن یک پاس قطری صحیح در بازی با بحرین ناتوان نشان داد و بی شک شاید یکی از پاشنه های آشیل ایران در مقابل تیم های قدرتمند و سرعتی آسیا در جام ملت ها باشد.

4- ایران در خط هافبک خود در بازی با بحرین دو بازیکن به اصطلاح کارگر داشت، یکی پژمان نوری و دیگری آندو تیموریان که به حق در انجام وظایف خود بسیار خوب عمل کردند و توانستند با دوندگی و جنگندگی خود میانه میدان را از آن ایران کنند.

اما ضعف عمده ای ای که در بازی بحرین در خط هافبک بسیار خودنمایی می کرد، فقدان خلاقیت و بازی سازی بود، به طوری که پاس های رو به عقب که سبب بازی تاخیری می شود در تیم ملی بسیار خودنمایی می کرد.

تیم ملی در این شرایط نیاز به یک پلی میکر با هوش دارد که به بازی در میانه میدان نظم دهد، البته ایمان مبعلی در بازی مقابل بحرین تا حدودی توانست این وظیفه را انجام دهد، ولی ایمان پرستیژ یک لیدر را در این پست ندارد.

به طور حتم با آمدن جواد نکونام در این پست، این مشکل حل خواهد شد، در این صورت یکی از هافبک های کارگر ایران باید جایش را جواد بدهد که حضور آندو در زمین به نظر محتمل تر از پژمان به نظر می رسد.

5- در سیستم 1-3-2-4 ، هافبک های کناری و یا به اصطلاح وینگر های چپ و راست نقش بسیار اساسی را ایفا می کنند، تیم ملی ایران در بازی با بحرین در سمت چپ از میلاد زنید پور استفاده کرد و در سمت راست خسرو حیدری را قرار داد.

اینکه خسرو حیدری در این پست بازی کند زیاد مناسب نیست و این بازیکن علی رغم سانترهای خوبی که انجام می دهد ولی فاقد خصوصیات لازم برای این پست است.

شاید بهتر باشد که خسرو در پست دفاع راست و به جای نصرتی به بازی گرفته شود و به جای وی مسعود شجاعی در پست وینگر راست به بازی گرفته شود.

در سمت چپ هم زنید پور با وجود تلاشی که انجام داد، اما مهره ارزشمندی در این پست نشان نداد و بدون شک خلعتبری بهترین گزینه برای این پست است، چرا که هم بازیکن تکنیکی و گلزنی است و هم سرعت قابل توجهی دارد که این خصوصیات دقیقاً برای این پست مناسب می باشد.

شجاعی و خلعتبری می توانند در طول بازی جای خود را عوض کنند و موقعیت هایی را برای خود و تیم خلق کنند.


6- پس از خداحافظی علی دایی از تیم ملی، هنوز هیچ مهاجم هدفی همانند وی در تیم ملی پیدا نشده است.

مهرداد اولادی در بازی با بحرین نمایش بدی ارائه نداد و حتی گلزنی هم کرد، اما این سوال مطح می شود که آیا وی می تواند بازیکن قابل اعتمادی برای آینده تیم ملی و جام ملت های آسیا باشد؟

جواب این سوال منفی است، چرا که سابقه اولادی نشان داده است که بازیکنی پر فراز و نشیب است و به قول معروف بگیر و نگیر دارد، از سویی دیگر یک مهاجم هدف باید دارای خصوصیاتی نظیر سرزنی خوب، قدرت بدنی بالا و ...  غیره باشد که اولادی از این حیث بازیکن کاملی نیست.

بی شک اگر به جای قطبی یک مربی دیگر بر روی نیمکت تیم ملی حضور داشت، میلاد میداوودی بازیکن ثابت تیم ملی در پست تک مهاجم بود، اما شاید منافع شخصی قطبی به منافع تیم ملی ایران ارجعیت داشته باشد!

تنها بازیکنی که در تیم ملی می تواند در این پست دوای درد ایران باشد، میداوودی است که با خصوصیات مثبت بسیاری که دارد کمک شایانی می توانست به تیم ملی کند.

اما فعلاً که شخصیت دست به سینه و مودب در تیم ملی بیشتر از قدرت بازی خریدار دارد.