تلويزيون منت نگذارد

عصر ايران ورزشي؛ الهام اميري- با نگاهي به برنامه هاي ورزشي كه در طول برگزاري تورنمنتي بزرگ و جهاني مثل جام جهاني فوتبال پخش مي شود در مي يابيم كه اين برنامه ها از كيفيت مناسبي برخوردار نيست براي مثال در برنامه ويژه جام جهاني كه با نام يك جهان يك جام برگزار مي شود ، علي رغم اينكه بازي ها را به طور مستقيم براي تماشاگران پخش مي كند ، ولي به طور كلي در مقايسه با تلويزيون هاي عربي حاشيه خليج فارس حتي قابل رقابت هم نيست.

در خلال برنامه يك جهان يك جام بخشي را گنجانده اند كه به گزارشات مردمي و همچنين نظرخواهي از آنان اختصاص  دارد.

جالب اينجاست كه در نظر خواهي هاي متفاوت از قشر هاي مختلف همه از اين برنامه رضايت كامل دارند و آن را بسيار بي نقص عنوان مي كنند.

اين در حالي است كه در دل جامعه كساني هستند كه  ضعف ها را ببيند و بخواهند  مطرح كنند.

آيا هيچ كس از اين كه يك نفر در حين برنامه بيايد و اپراتورهاي تلفن همراه را به شكل كاملاً تجاري تبليغ كند نارضايتي ندارد و يا آيا كسي از رنگ نامناسب دكور اين برنامه گله اي ندارد؟

بايد از مسئولان اين برنامه پرسيد  كه آيا كسي در ميان  مصاحبه شوندگان نيست كه از گزارش بد و بسيار جانبدارانه برخي از گزارشگران انتقاد كند ؟

آيا كسي در اين جامعه آماري تلويزيون پيدا نمي شود كه بگويد برخي از كارشناساني كه به اين برنامه مي آيند اصلاً از فوتبال روز دنيا سر در نمي آورند.
آيا پخش زنده بزرگترين رويداد فوتبالي جهان براي مردم كشوري كه خود را از پيشگامان كشورهاي در حال توسعه مي نامند وداراي رشد بالاي اقتصادي اند ، توقع زيادي است ؟  

به حق مگر مردم ايران چه كم ازعرب ها دارند.

مگر نه اين كه همين جوانان فوتبال دوست وقتي يك نماينده از ايران در جام باشگاه هاي آسيا شركت مي كند ركورد حضور تماشاگران در استاديوم را مي شكنند.

در همان مقطع در ورزشگاه هاي كشور هاي عرب زبان شاهديم كه حتي نيمي از استاديوم هايشان هم پر نمي شود.

چرا  بايد در كشورهاي كوچكي همچون امارات و قطر كه حتي مساحت و جمعيت شان از يك محله تهران هم كمتر است ، برنامه هاي ويژه با كارشناساني مطرح براي جام جهاني  وجود داشته باشد ؛ ولي ما با در اختيار داشتن اين همه جوانان عشق فوتبال و پرشور با منت فوتبال ها را برايشان پخش كنيم.

بي شك  تمام جوانان اين سرزمين علاقه مند ند كه تيم ملي كشورشان در اين فستيوال بزرگ فوتبال حضور داشته باشد ، ولي حالا كه اين امر تحقق نيافته است مي توان طوري برايشان برنامه ريزي و برنامه سازي كنيم كه سرگرم شوند و از لحظات خود لذت ببرند اما دريغا....

در بخش هاي مختلف اخبار ورزشي هم شاهد عجول بودن اخبار گويان و همچنين مختصر بودن اين اخبار هستيم.

در خلال بخش هاي خبري غير ورزشي دقايق طولاني به تحليل اخبار سياسي و اقتصادي اختصاص مي يابد و خيلي با حوصله مسائل را موشكافي مي كنند ولي وقتي نوبت به اخبار ورزشي مي رسد نه تنها تمام اخبار گفته نمي شود ، بلكه همان تعداد كمي هم كه گفته مي شود با عجله و مختصر گفته مي شود.

حال سوال اساسي اينجاست  ، آيا   كشوري مانند ايران با اين جمعيت جوان به سهم خود براي اطلاع از  وقايع ورزشي دست يافته است ؟

آيا نياز پرداختن به اين موضوع در سطوح بالاي مديريتي رسانه در كشورمان  احساس نمي شود ؛ مگر چند برنامه ورزشي و سرگرم كننده براي جوانان در طول هفته پخش مي شود كه حالا بخواهيم سهم خبر ورزشي را هم فداي تحليل هاي سياسي روز كنيم؟

پس از پايان يافتن جام جهاني و آغاز ليگ برتر فوتبال ايران هم همين روند طي مي شود و شايد به جرات بتوان گفت كه تنها برنامه اي كه مي تواند تا حد زيادي رضايت مخاطبان را جلب كند برنامه 90 است ،زيرا باقي برنامه هاي ورزشي فاقد جذابيت هاي لازم هستند.

 براي مثال برنامه ورزش و مردم كه با گذر سال هاي طولاني از پخش تنها در روز پخش خود  از يك شنبه شب ها به صبح هاي جمعه تغيير حاصل نموده است ؛ يا در جايگاهي ديگر برنامه ورزش از نگاه دو كه با تمامي تلاش هايي كه از جانب مسئولانش براي رقابت با برنامه نود صورت مي گيرد ، باز هم از جهات مختلفي نمي تواند با آن برنامه رقابت كند.

همچنين برنامه هاي غير جذاب و بسيار سفارشي مانند توپ طلايي ، كه از فرط اخلاق گرا بودن بيننده را پس مي زند و  وي را تا مرز نفرت پيش مي برد.

از تمام اين حرف ها گذشته بايد گفت كه لزوم تاسيس يك شبكه مختص ورزش بسيار ضروري به نظر مي آيد چرا كه با اين كار نه تنها مي شود رضايت جوانان را جلب كرد بلكه شبكه ورزش مي تواند كمك شاياني به ورزش هايي كه كمتر بر روي آنها تبليغ شده است نمود و باعث پيشرفت آنها شد.

بايد ديد كه مسئولان ورزش چه وقت به فكر عملي كردن چنين ايده اي مي افتند؟