درباره تعقیب قضایی استادِ نجیبِ ایران دوستِ توسعه پژوه: "رنانی" ها را قدر بدانید

جامعه از پیگرد قضایی افرادی چون رنانی که نه وابسته خارج اند و نه دلبسته پست های داخل و تنها به توسعه ایران می اندیشند، سیگنال های خوبی دریافت نمی کند

عصر ایران ؛ جعفر محمدی - ادمین سایت و کانال تلگرامی دکتر محسن رنانی خبر داده که تعدادی از نوشته های این استاد دانشگاه، از نظر مرجع قضایی مجرمانه تلقی و دستور حذف شان صادر شده است. همچنین فعالیت این دو درگاه مجازی تا پایان مراحل رسیدگی قضایی به اتهامات مطروحه علیه او، تعلیق می‌‌شود.

این خبر بسیار تلخی برای همه کسانی است که هنوز دغدغه ایران را دارند. دکتر محسن رنانی، استاد دانشگاه است و عمری را در باب توسعه پژوهش کرده و آنجه از نوشته ها و گفتارهایش بر می آید این است که می کوشد کاری برای التیام دردهای سرزمین مادری کند.

رنانی، نه پست دولتی گرفته و نه دندان طمع به کرسی های مجلس و شورای شهر و امثال آنها دوخته است؛ هر چند که به زعم من، از همه یا بسیاری از دولتمردان و مجلسیان شایسته تر و داناتر و ایران دوست تر است.

رنانی، در عین نجابت و متانت کلام، صریح و بی تعارف و در عین حال، مستظهر به علم می نویسد و می گوید و این، رک گویی و بی پرده نویسی، ای بسا به ذائقه کسانی خوش نیاید - که گویا نیامده است - ولی این اختلاف سلیقه در "دیدگاه" یا "نحوه بیان دیدگاه" نباید منجر بدان شود که یکی از اصیل ترین و باسوادترین و میهن دوست ترین استادان دانشگاه را به محکمه بکشند، نوشته هایش را حذف کنند و فعالیت سایت و کانالش را متوقف کنند. واقعاً اگر کسی در حد رنانی نتواند آزادانه بگوید و بنویسد دیگر چه باید گفت؟!

نمی شود که از یک سو، سخن از آزادی بیان و کرسی های آزاد اندیشی به میان آورد و از دیگر سو، استاد دانشگاهی چون محسن رنانی را به اتهام ابراز نظراتش تحت تعقیب قضایی قرار داد. جامعه از پیگرد قضایی افرادی چون رنانی که نه وابسته خارج اند و نه دلبسته پست های داخل و تنها به توسعه ایران می اندیشند، سیگنال های خوبی دریافت نمی کند ولو آن که رفتارهای این چنینی، نه سیاست کلان دستگاه قضایی که ناشی از سلائق فردی در دستگاه های امنیتی و قضایی باشد.

رنانی می توانست همانند بسیاری دیگر، کنج عافیت گزیند و خود را با کلاس و درس و پایان نامه دانشجویانش مشغول کند یا دانش و ارتباطات خود را نردبان ترقی سیاسی کند اما همه کسانی که او را می شناسند، شهادت می دهند که تمام همّ و غم او یک کلمه است: "ایران".

چنین استادی را باید قدر دانست و نشتر نقد او را به جان خرید و در کلام و بیانش، هر چند به ذائقه خوش نیاید، به جست و جوی راه پرداخت. کسی را که درد را فریاد می زند، باید در آغوش گرفت و کسی را که درمان عرضه می کند باید روی سر گذاشت و رنانی، این هر دو را در تمام این سال ها در طبق اخلاص نهاده است؛ دردا و دریغا از انکار دردها و شکستن جام دواها.

سخن را با توصیه ای درخشان از یکی از مطالب حذف شده دکتر محسن رنانی به پایان می برم: "به زخم های ایران سلام کنید، شاید عفونت‌ها التیام یابد."