آقایان! مرگ ۷۰ نفر ارزش یک عذرخواهی را نداشت؟

هفتادنفر، یعنی هفتاد خانواده؛ مادر و پدر و همسر و فرزند؛ هفتاد سوگ؛ یعنی چندهفتاد پیامد؛…و هفته‌ها همچنان خواهند آمد و خواهند رفت؛ و بی‌خبری و بی‌حسّی روی حسّمُردگی‌های قبلی خواهد نشست و همچنان در انتظار هفته‌ها و هفت‌ها و هفتادها؛ آیا این چرخه‌های معیوب را فرجام تدبیری خواهد آمد؟

روزنامه اطلاعات نوشت: فوت هفتاد بیمار دیالیزی بر اثر تزریق با سرنگ آلوده، اگر همچنان وجدانی را برنمی‌آشوبد، باید هم به مسئولیت‌پذیری حضرات دارویی فاتحه خواند و هم به بی‌اثرشدن وجدان عمومی تأسف خورد.

بیمار دیالیزی، خود آن‌چنان درگیر و مبتلای رنج و درد است که سربار کردن رنجی مضاعف که به مرگش بینجامد- آن‌هم در این حد از سهل‌انگاری و تعهدناپذیری- نوبری تلخ و ناز شستی دل‌آشوب است.تا کنون نه عذرخواهی و پوزشی درخور شنیده شده و نه وعده‌ای به جبران این فاجعه داده شده؛ استعفای اهمال‌کاران که دیگر یک فانتزی فضایی و یک رؤیای تعبیرناشدنی است.

راستی را؛ اگر در یک جامعه‌ی بدوی- که آمارها یا شعارها در حوزه‌ی بهداشت و درمان، در حد ما نیست- این اتفاق افتاده بود، چه میزان تلاطم در بررسی و رسیدگی و مؤاخده و معاتبه‌ی اهمال‌کاران رخ می‌داد؟ مبادا ما در روزمرّگی‌های عادت‌شده، از ریزش و سایش و فرونشست زمین تا پویش و جوشش و فرسایش در تجمعات برای فرعیات زندگی، آن قدر بی حسّ یا مأیوس شده‌ایم، که فرقیمان نمی‌کند، هفت یا هفتاد یا بیشتر!؟ اصلا عدد و رقم می‌شناسیم؟

به نظر می‌رسد که ورق‌زدن گذشته‌هایی از این دست نیز دیگر حساسیت‌زایی‌اش را از دست داده باشد؛ چرا که، قاعدتاً با وعده‌هایی در پیگیری‌های ناسرانجام و مؤاخذه‌هایی بی‌فرجام، این بار هم این بار سنگین را به منزل‌نرسیده زمین خواهیم گذاشت؛ خدا کند بار دیگر زیر بار نخوابیم؛ که ترجمه‌ی ضرب‌المثلی انگلیسی می‌گوید: گاه بار شتر بدان پایه می‌رسد که دیگر یک پر کاه، شتر را می‌خوابانَد!

بیشتر بخوانید:

پشت‌پرده مسمومیت آلومینیومی بیماران دیالیزی

پاسخ شرکت سازنده سرم های آلوده دیالیز : اجازه صحبت در این‌باره را نداریم

تماشاخانه