عصرایران - روزنامه "السیاسه" کویت در میان رسانه های جهان عرب، به اتخاذ مواضع افراطی علیه ایران مشهور است. احمد جارالله مدیر این روزنامه است که در زمان حکومت صدام در عراق، از مریدان او به شمار می رفت و پس از سقوط صدام نام او در میان اسناد مالی کاخ ریاست جمهوری عراق یافت شد و معلوم گردید که جارالله در فهرست حقوق بگیران صدام بوده و با سفارش و هزینه وزارت اطلاع رسانی وقت عراق به مطلب نگاری علیه ایران می پرداخته است.

السیاسه کویت که پس از مرگ صدام عراقی با هماهنگی سعودی ها منتشر می شود، اخیرا در مطلبی با عنوان "منطق صدامی تهران" که در سطر سطر آن، حسادت نسبت به پیشرفت های نظامی و هسته ای ایران مشهود است، علیه کشورمان عقده گشایی کرده است.

جالب اینجاست روزنامه ای در نکوهش ایران، اقدامات اش را "صدامی" توصیف کرده که سالها از توبره صدام خورده است و اینک برای تخریب چهره ایران، حتی از نمک نشناسی نسبت به مولای سابق نیز ابایی ندارد!

السیاسه با انتقاد از پیشرفت های ایران در زمینه های هسته ای و صنایع نظامی، مدعی شده است که کشورهای عربی منطقه از نمایش ادوات جنگی ایران می ترسند!

این بخش از نوشته السیاسه، آدمی را به یاد حکایت مردی می اندازد که هیچ کس ،هیچ گاه، هیچ توجهی به او نمی کرد و آن بیچاره از این بابت دچار عقده شده بود و از هر فرصتی برای فرار از این عقده استفاده می کرد ، از جمله آنکه روزی بین دو نفر، دعوایی شد و پلیس هردوشان را جلب کرد و هنگامی که می خواست آنها را سوار خودرو کند و به کلانتری ببرد، مرد حکایت ما خود را به آنها رساند و خطاب به پلیس گفت: جناب سروان! ما "سه نفر" را کجا می برید؟!

حالا حکایت روزنامه "السیاسه کویت" است و دعوای "ایران" و "اسراییل- آمریکا" و تلاش برخی کشورهای عربی که خود را قاطی ماجرا می کنند و اصرار دارند که ما سه نفر را کجا می برید؟

مزید اطلاع آقای جارالله و دیگر شیوخی که با دیدن تسلیحات ایرانی دچار ضعف قلب می شوند، بد نیست تکرار شود که مردم ایران در طول تاریخ معاصر خود هرگز آغازگر هیچ جنگی علیه همسایه ها نبوده اند و تقویت توان تسلیحاتی کشورمان نیز متوجه تهدیداتی است که از سوی آمریکا و اسراییل علیه ایران مطرح می شود و ربطی به اعراب منطقه ندارد.

گذشته از این، اگر روزی روزگاری برخی کشورهای عربی بخواهند به ایران دست درازی کنند، برای تنبیه آنها اساسا نیازی به سلاح هایی مانند شهاب سه و نظایر آن نیست و آنها را می توان با امکانات کمتری سرجایشان نشاند. بنابراین بهتر است آنها نگران سلاح های جدید ایران نباشند و احساساتی نشوند.

از همه اینها گذشته، آیا شیوخ کویتی که حتی عرضه دفاع از وطن خود را در حمله عراق نداشتند - و در همان چند دقیقه اول جنگ سوار هواپیماهای اختصاصی شدند و مردم شان را تنها گذاشتند - انتظار دارند دیگر ملت های منطقه نیز از تجربیات گرانسنگ آنها (!) در عدم دفاع از وطن و ناموس شان بهره مند شوند و توان دفاعی شان را بالا نبرند؟!

به راستی اگر ملتی بتواند برای دفاع از خود، سلاح بسازد، آیا نباید بسازد؟ اگر کویتی ها قادر به طراحی و تولید نیستند، آیا ایرانی ها هم باید دست روی دست بگذارند؟
در ضمن اگر کویتی ها می توانند نیازهای دفاعی خود را با خریدهای کلان تسلیحاتی مرتفع کنند، ایران تحت تحریم آیا نباید از توانمندی های داخلی اش بهره گیرد؟

نکته دیگری که در مطلب السیاسه کویت وجود دارد، این است که این روزنامه که روزگاری وکیل مدافع صدام بود، اینک در قامت وکیل مدافع اسراییل و صهیونیست ها ظاهر شده و از شعارها و رویکرد ضد اسراییلی ایران، ابراز نارضایتی کرده است. البته ما معتقدیم که احمد جارالله برای رضای خدا از اسراییل دفاع کرده است همانگونه که قربه الی الله از صدام حمایت می کرد و دلار و دیناری هم از او نگرفت!

... و ای کاش مسلمانان به حدی از شعور جمعی برسند که از پیشرفت های یکدیگر خوشحال شوند و البته گویا درباره بعضی ها این آرزو چندان محقق شدنی نیست!