غزل شماره 117 حافظ

دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد
که چو سرو پایبند است و چو لاله داغ دارد

سر ما فرونیاید به کمان ابروی کس
که درون گوشه گیران ز جهان فراغ دارد

ز بنفشه تاب دارم که ز زلف او زند دم
تو سیاه کم بها بین که چه در دماغ دارد

به چمن خرام و بنگر بر تخت گل که لاله
به ندیم شاه ماند که به کف ایاغ دارد

شب ظلمت و بیابان به کجا توان رسیدن
مگر آن که شمع رویت به رهم چراغ دارد

من و شمع صبحگاهی سزد ار به هم بگرییم
که بسوختیم و از ما بت ما فراغ دارد

سزدم چو ابر بهمن که بر این چمن بگریم
طرب آشیان بلبل بنگر که زاغ دارد

سر درس عشق دارد دل دردمند حافظ
که نه خاطر تماشا نه هوای باغ دارد

تفسیر :

مدتی است در عشق کسی می سوزید اما معشوق از عالم عشق و عاشقی بی خبر است. عشق یکطرفه چیزی جز درد و رنج نخواهد داشت، از این نیت صرف نظر کنید.

هیچ کس بدون مشکل نیست و سختی ها در زندگی همیشه وجود خواهد داشت، تنها راه عبور از آن صبر و ایمان و امیدواری است. از دوستان باوفا غافل نباشید که با کمک آن ها می توانید بر تمام سختی ها پیروز شوید.

در زندگی صبوری پیشه کنید. گاهی حسودان از راه نصیحت وارد می شوند اما در باطن قصد دشمنی و از راه به در کردن شما را دارند.