شاید زمان آن فرا رسیده باشد که بار دیگر رژیم غذایی خود را مورد توجه قرار دهید: مطالعه جدیدی نشان میدهد دو سوم مردم چهار ویتامین و ماده معدنی کلیدی مورد نیاز خود را ازطریق غذا و نوشیدنی دریافت نمیکنند.
به گزارش زومیت، پژوهشگران با استفاده از ترکیبی از دادههای جمعآوریشده از پایگاه دادههای جهانی رژیم غذایی و مدلهای آماری ویژه، سطوح ریزمغذیها در رژیم غذایی را برای ۹۹٫۳ درصد جمعیت جهان در ۱۸۵ کشور تخمین زدند. نتایج نگرانکننده بود.
بهگفتهی نویسندگان، بیشتر مردم از هر منطقه و با هم سطح درآمدی، مقدار کافی از چند ریزمغذی ضروری را دریافت نمیکنند. این امر بر سلامتی تاثیر منفی دارد و پتانسیل انسانی را در مقیاس جهانی محدود میکند.
اولین ریزمغذی که کمبود آن قابل توجهتر بود، ید است. ید برای تولید هورمون تیروکسین که به حفظ عملکرد طبیعی سلولها کمک میکند، برای سلامت قلب، وزن بدن و رشد مغز و موارد دیگر ضروری است. ید در غذاهای دریایی و لبنیات یافت میشود و ۶۸ درصد ما مقدار کافی از آن را دریافت نمیکنیم.
ویتامین E ماده بعدی است که ۶۷ درصد مردم دچار کمبود آن هستند. این ویتامین در غذاهایی مانند مغزهای گیاهی، دانهها و تخممرغ یافت میشود، به بازیافت مواد زائد در بدن کمک میکند و برای پیامرسانی سلولی و دفاع از بدن در برابر عفونت نیز مهم است.
مورد بعد کلسیم است که بدن برای استحکام استخوانها و دندانها و همچنین عملکرد مناسب قلب، عضلات و اعصاب به آن اتکا دارد. کلسیم در غذاهایی همچون شیر، پنیر و سبزیجات برگ سبز موجود است و رژیم غذایی ۶۶ درصد از ما حاوی مقدار کافی کلسیم نیست.
آهن در جایگاه چهارم قرار دارد؛ بهطوری که ۶۵ درصد از رژیمهای غذایی مردم دارای کمبود آن بودند. آهن برای تولید هموگلوبین مورد نیاز برای حمل اکسیژن در بدن حیاتی است و آن را میتوان در غذاهایی ازقبیل جگر، گوشت قرمز و لوبیا یافت. کمبود آهن میتواند به خستگی و سردرد و مشکلات سلامتی دیگر منجر شود.
درحالیکه مطالعه جدید محدودیتهایی دارد (برای مثال مصرف مکملها و غذاهای غنیشده را درنظر نمیگیرد و شامل تخمین میشود) تفکیکی جامع از کمبودهای احتمالی رژیمهای غذایی در میان مردم ارائه میدهد.
پژوهشگران امیدوارند یافتههای آنها به ایجاد نگرش بهتر نسبتبه رژیمهایی غذایی متعادل برای جمعیتهای انسانی کمک کند و از این راه از بروز مشکلات سلامتی که ناشی از کمبود اساسیترین مواد مغذی مورد نیاز بدن ما است، بکاهد.
پژوهش در مجلهی The Lancet Global Health منتشر شده است.