اگرچه می‌توان اعتیاد را درمان کرد، اما نتیجه درمان آن اصلاً رضایت‌بخش نیست. شاید در طول یک سال بتوان از بین ۱۰۰ معتاد ۱۰ نفر را پاک نگه‌داشت و بقیه آنها عود می‌کنند پس درمان در بهترین شرایط هم منجر به بهبود بیماری نمی‌شود.
به گزارش ایسنا، اما پرسشی که مطرح می‌شود این است که پس افراد با چه جرأتی مواد مصرف می‌کنند که اگر روزی معتاد شد بتواند ترک کند؟ پاسخ این پرسش این است که مشکل در دو بخش است؛ اول آن که می‌گوید «من هیچوقت معتاد نمی‌شوم» و دوم اینکه می‌گوید «من آن قدر زورم زیاد است که کمر هرچی اعتیاد است می‌شکنم.»
هرچند که در دورانی هم در روزنامه‌ها درباره ترک اعتیاد ۳ ساعته تضمینی و فوری می‌نوشتند، حال پرسشی که مطرح می‌شود این است که یک بیماری که طی ۱۵ سال مصرف، روح و روانش تخریب شده آیا با ۳ ساعت بیهوشی درمان می‌شود؟ قطعاً امکان‌پذیر نیست. بیمارانی هستند که بعد از ۸ سال پاکی باز بیماری‌شان عود کرده و نتوانسته‌اند پاکی‌شان را ماندگار نگه‌دارند.
از سویی دیگر نیز برخی افراد سرشناس، بسیار قوی و با اراده، عمداً معتاد شده‌اند تا نشان دهند اگر معتاد شوند می‌توانند ترک کنند درحالیکه آنها نیز موفق به ترک نشده و شکست خورده‌اند.
در این میان اما باتوجه به اینکه گفته می‌شود اعتیاد ۹۰ درصد بیماری رفتاری محسوب می‌شود و سم‌زدایی به تنهایی کلید حل مشکل اعتیاد نیست، نباید جایگاه درمان فرد دارای اعتیاد از نظر روانی را نادیده گرفت، چراکه براساس اعلام دکتر حسن فلاح‌پور، عضو کمیته روانپزشکی اجتماعی و اعتیاد انجمن علمی روانپزشکان ایران، تحقیقات نشان می‌دهد درصد بالایی از افرادی که مبتلا به اعتیاد هستند یک اختلال روانپزشکی همراه نظیر افسردگی یا اختلالات شخصیت نیز دارند که این اختلالات می‌توانند همراه با اعتیاد باشند و یا زمینه‌ساز گرایش افراد به مصرف مواد اعتیادآور شده باشند.
از همین رو به گفته این متخصص اعصاب و روان باید درمان روانشناختی افراد درگیر اعتیاد در کنار درمان جسمی آنها پیش رود.
اگر ترک اعتیاد به صرف ترک مصرف مواد انجام شود و اختلالات روانپزشکی همراه فرد باقی بماند، ممکن است این فرد بارها بعد از ترک مصرف مواد، چند باره به مصرف بازگردد.
در واقع بهبود اعتیاد از دو بخش جسمی یا فیزیکی و بخش بهبودی روانی تشکیل می‌شود. بسیاری از افراد پس از ترک مجددا به مصرف روی می‌آورند چراکه در کنار درمان جسمی، اختلالات روانپزشکی آنها درمان نشده است که این امر باید مورد توجه خانواده‌ها و سیاستگذاران قرار گیرد.