در دنیای هوانوردی، یونیفرم خلبانان فراتر از یک پوشش رسمی، نمایانگر سطح تجربه و مقام آنهاست. نوارهای روی آستین و سرشانه‌های خلبانان، داستانی از مهارت و پیشرفت حرفه‌ای را روایت می‌کند.
به گزارش روزیاتو، این سنت که از دهه ۱۹۳۰ آغاز شد، امروزه به استانداردی جهانی در صنعت هوانوردی تبدیل شده است. در ادامه، به بررسی تاریخچه و معنای این نوارها می‌پردازیم.
قبل از دهه ۱۹۳۰، خلبانی هواپیما با آنچه امروز می‌شناسیم تفاوت زیادی داشت. خلبانان در کابین‌های باز پرواز می‌کردند و نیاز به پوششی داشتند که آنها را در برابر سرمای شدید محافظت کند.
لباس سنتی خلبانان شامل کت چرمی گوسفندی، ژاکت خلبانی، چکمه، دستکش، شال گردن، کلاه و عینک محافظ بود. این پوشش برای محافظت در برابر شرایط جوی سخت طراحی شده بود و هیچ نشانی از رتبه یا مقام نداشت.
در اواخر دهه ۱۹۳۰، شرکت هواپیمایی پان امریکن، تصمیم گرفت خدمه هواپیما را با لباس‌هایی شبیه به نیروی دریایی ملبس کند. این انتخاب مناسبی بود، زیرا هواپیماهای بوئینگ با کشتی‌های اقیانوس‌پیمایی مانند نورماندی و کوئین مری رقابت می‌کردند. یونیفرم اولیه خلبانان پان امریکن شامل کت، دو ردیف دکمه سرمه‌ای با نشان رتبه روی آستین و کلاه بود. سایر خطوط هوایی به سرعت از این الگو پیروی کردند.
از زمان معرفی یونیفرم‌های اولیه توسط پان امریکن، تغییرات اندکی در طراحی آنها صورت گرفته است (به استثنای دوران همه‌گیری کرونا که ماسک به اجزای یونیفرم اضافه شد). اگرچه امروزه هر خط هوایی یونیفرم مخصوص به خود را دارد، اما اصول کلی همچنان مشابه طرح اولیه پان امریکن است. استفاده از نشان یا نوار برای نشان دادن رتبه و جایگاه افراد، سنتی است که از قرن ۱۷ در یونیفرم‌های نظامی رایج بوده و به صنعت هوانوردی نیز راه یافته است.
این نوارها روی آستین کت و سرشانه‌های پیراهن خلبانان دیده می‌شود. علاوه بر نوارها، اکثر خلبانان کلاهی دارند که نشان شرکت هواپیمایی را دارد، اما رتبه خلبان را نشان نمی‌دهد. این سیستم رتبه‌بندی نه تنها نشان‌دهنده سطح تجربه و مهارت خلبانان است، بلکه در شرایط اضطراری نیز مشخص می‌کند چه کسی باید تصمیم نهایی را اتخاذ کند.