شاید برای شما هم سوال شده باشد که نخستین بار، مردم از کجا فهمیدند غذاهای محبوب امروزی را چگونه بخورند. برای مثال گیاه کاساوا اگر طی چند مرحله به دقت پردازش نشود سمی است یا ماست اساساً شیر مانده‌ای است که آلوده به باکتری شده، اما پاپ‌کورن چطور؟ نخستین بار چه کسی فهمید پاپ‌کورن می‌تواند به یک خوراکی خوشمزه و پرطرفدار تبدیل شود؟
به گزارش فرادید، حل این نوع اسرار غذایی بسیار سخت است. باستان‌شناسی به بقایای جامد بستگی دارد تا باستان‌شناسان بفهمند در گذشته چه اتفاقی افتاده است، به ویژه گذشته‌های بسیار دور که مردم از هیچ نوع نوشتاری استفاده نمی‌کردند.
متأسفانه، بیشتر چیزهایی که مردم به‌طور سنتی استفاده می‌کردند از چوب، مواد حیوانی یا پارچه ساخته میشد، موادی که خیلی سریع پوسیده می‌شوند و باستان‌شناسان دیگر نمی‌توانند آن‌ها را پیدا کنند.
ما شواهد زیادی از اجسام سخت، مانند ظروف سفالی و ابزار سنگی داریم، اما یافتن چیزهای نرم‌تر مانند باقیمانده غذاها بسیار سخت‌تر است. اما گاهی اوقات شانس به باستان‌شناسان روی می‌آورد و آن بقایای نرم را در مکان‌های بسیار خشکی پیدا می‌کنند که منجر به حفظ آن مواد شده است. همچنین، اگر مواد باستانی سوخته باشند، مدت زمان زیادی دوام می‌آورند.
خوشبختانه، ذرت دارای قسمت‌های سخت است، مانند پوسته هسته یا همان تکه‌های سفتی که ته ظرف ذرت باقی می‌ماند یا لابلای دندان‌های شما گیر می‌کند. از آنجا که برای قابل‌خوردن شدن ذرت، باید به آن حرارت بدهید، گاهی اوقات می‌سوزد و اینجاست که باستان‌شناسان می‌توانند شواهد وجود ذرت سوخته را پیدا کنند. جالبتر از همه، برخی گیاهان، از جمله ذرت، حاوی قطعات ریز سنگ‌مانندی به نام فیتولیت هستند که می‌توانند هزاران سال دوام بیاورند.
دانشمندان کاملاً اطمینان دارند که می‌دانند ذرت چند ساله است. ما می‌دانیم ذرت احتمالاً نخستین بار توسط بومیان آمریکایی در مکزیک امروزی پرورش داده شد. کشاورزان اولیه‌ی آنجا ذرت را از نوعی علف به نام تئوسینت اهلی کردند.
جد ذرت، علفی به نام تئوسینت بوده است
قبل از کشاورزی، مردم تئوسینت وحشی را جمع می‌کردند و دانه‌های آن را که حاوی مقدار زیادی نشاسته بود، می‌خوردند. آن‌ها تئوسینت‌هایی با بزرگترین دانه‌ها را می‌چیدند و سرانجام یاد گرفتند آن‌ها را وجین کنند و بکارند. به مرور زمان، این گیاه وحشی به چیزی تبدیل شد که امروزه به آن ذرت می‌گوییم.
شواهدی از کشت ذرت از غارهای خشک مکزیک در ۹۰۰۰ سال پیش وجود دارد. از آنجا بود که پرورش ذرت در سراسر آمریکای شمالی و جنوبی گسترش یافت.
فهمیدن اینکه مردم از چه زمانی شروع به درست کردن پاپ کورن کردند سخت‌تر است. انواع مختلفی از ذرت وجود دارد که بیشتر آن‌ها در صورت حرارت دیدن می‌ترکند، اما بهترین نوع پاپ‌کورن محصول یک نوع ذرت است که «پاپ کورن» نامیده می‌شود. دانشمندان فیتولیت‌هایی را از پرو و همچنین هسته‌های سوخته‌شده این نوع ذرت «قابل‌ترکیدن» را از ۶۷۰۰ سال پیش کشف کرده‌اند.
هر هسته ذرت بوداده یک دانه است که وقتی گرم شود آماده ترکیدن می‌شود
می‌توانید تصور کنید که شاید دانه‌های قابل‌ترکیدن ذرت ابتدا به طور تصادفی کشف شده باشند. احتمالاً تعدادی ذرت به طور تصادفی در آتش پخت و پز افتاده‌اند و هر کس که آن نزدیکی بوده، متوجه شده که این کار، یک روش جدید و مفید برای تهیه غذا است، چون ذرت ترکیده‌شده مدت زیادی دوام می‌آورد و به راحتی درست می‌شود.
پاپ‌کورن باستانی احتمالاً شباهت زیادی به پاپ‌کورنی که امروزه در سینما می‌خوریم نداشته و احتمالاً بدون نمک و کره آن را درست می‌کردند، چون آن زمان هنوز در قاره آمریکا گاوی برای شیردهی وجود نداشت و احتمالاً داغ خورده نمی‌شد و در مقایسه با پاپ‌کورن‌های امروی، احتمالاً به جویدن زیادی نیاز داشت.
غیرممکن است به طور دقیق بدانیم پاپ‌کورن چرا یا چگونه اختراع شد، اما ممکن است این کار روش هوشمندانه‌ای برای حفظ نشاسته خوراکی ذرت با خلاص شدن از شر آب کم درون هر هسته بوده که باعث میشده آن را بیشتر مستعد خراب شدن کند.
این آب گرم‌شده در هسته ذرت است که به صورت بخار خارج می‌شود و پاپ کورن را می‌ترکاند. پس از آن ذرت ترکیده می‌تواند مدت طولانی دوام بیاورد. چیزی که امروزه یک میان‌وعده‌ی خوشمزه در نظر می‌گیرید، احتمالاً به عنوان یک روش مفید برای حفظ و نگهداری غذا آغاز شده است.