آمارها نشان می‌دهند که از سال 1382 تا 1401 حدود 405 هزار نفر در حوادث رانندگی کشور جان خود را از دست داده‌اند که این عدد تقریباً 2 برابر کل شهدای هشت سال جنگ تحمیلی (213 هزار و 255 نفر) است! این آمار زمانی دردناک‌تر می‌شود که بدانیم حدود 20% از این حوادث مربوط به جاده‌های پرخطر هستند؛ یعنی در صورت نوسازی مناطق حادثه‌خیز، از مرگ حداقل 81 هزار نفر جلوگیری می‌شد!
شاید از خودتان بپرسید که با توجه به اهمیت این موضوع، چرا مسئله نوسازی و رفع نقاط حادثه‌خیز در اولویت امور قرار نمی‌گیرد؟
این مسئله وقتی ابعاد تاریک‌تری می‌گیرد که بدانیم در قانون برای تأمین بودجه نوسازی جاده‌ها چاره‌اندیشی شده است. طبق نص صریح ماده 5 قانون توسعۀ حمل‌ونقل و مدیریت مصرف سوخت، شرکت‌های بیمه‌گر موظف‌اند تا متناسب با ارزیابی دولت از عملکرد دستگاه‌های مؤثر در کاهش حوادث و تلفات حمل‌ونقل درون‌شهری و برون‌شهری، معادل پنجاه درصد (۵۰%) صرفه‌جویی حاصل از عدم پرداخت خسارات بیمه بدنه و شخص ثالث را برای آموزش و فرهنگ‌سازی ایمنی تردد، تأمین تجهیزات، اصلاح فیزیکی نقاط و مقاطع حادثه‌خیز پرداخت کنند.
سؤال این است که پول صندوق ذخیره کجا خرج می‌شود؟ چرا شرکت‌های بیمه‌گر از تأمین بودجه موردنیاز خودداری می‌کنند؟ چرا با وجود این‌که کماکان 475 نقطه حادثه‌خیز به نوسازی نیاز دارند، این پول برای خرید املاک و کالاهای مصرفی خرج می‌شود؟
امیدواریم شرکت‌های بیمه با کوتاه کردن دست افراد سودجو، با وزارت راه و شهرسازی همکاری کنند؛ زیرا تنها در این صورت است که می‌توانیم از پرپرشدن جان مردم و داغدارشدن شمار زیادی از خانواده‌‌های ایرانی جلوگیری کنیم.