عصر ایران - شبکه ای از تونل های زیرزمینی و خانه های غار مانند زیر سطح زمین در منطقه کاپادوکیه ترکیه قرار دارد که زمانی میزبان حدود 20 هزار نفر بود.
شهر باستانی درینکویو (Derinkuyu) برای دهه ها متروکه بود، تا اینکه مردی محلی در دهه 1960 متوجه شد که جوجه هایش از طریق شکافی در دیوار زیرزمین خانه اش ناپدید می شوند. پس از خراب کردن دیوار، وی تونلی پیدا کرد و به طور تصادفی شهری زیرزمینی و گسترده را دوباره کشف کرد.
درینکویو که اکنون به عنوان بخشی از میراث جهانی یونسکو ثبت شده است، پذیرای بازدیدکنندگان است، اگرچه آنها می توانند تنها هشت طبقه از 18 طبقه شهر را کاوش کنند. در ادامه با شهر باستانی زیرزمینی درینکویو بیشتر آشنا می شویم.
درینکویو یک شهر زیرزمینی 18 طبقه در کاپادوکیه، ترکیه است. این شهر در عمیق ترین نقطه خود به 85 متر زیر سطح زمین می رسد.
کاپادوکیه مکان مناسبی برای خانه های زیرزمینی است. چشم انداز آن از یک صخره خاکستر آتشفشانی به نام توف شکل گرفته است که انعطاف پذیر، خشک و به راحتی تراشیده می شود.
در سال 1963، مردی محلی حین بازسازی خانه خود متوجه شد جوجه هایش از طریق شکافی که در دیوار زیرزمین باز شده بود، ناپدید می شوند. پس از خراب کردن دیوار، وی تونلی را پیدا کرد که به شهر درینکویو منتهی می شد.
به گزارش بی بی سی، از آن زمان تاکنون بیش از 600 ورودی به این شهر باستانی در خانه های مردم پیدا شده است.
به گفته دپارتمان فرهنگ ترکیه، این شهر توسط فریگی ها در قرن هشتم تا هفتم پیش از میلاد ساخته شده است. برای اولین بار در یک متن مکتوب مربوط به سال 370 پیش از میلاد به آن اشاره شده بود.
درینکویو برای هزاران سال استفاده می شد. در ابتدا به عنوان مکانی برای ذخیره سازی و سپس جایی برای پنهان شدن مردم از تهاجمات و درگیری ها کاربرد داشت.
ساکنان این شهر می توانستند ماه ها در زیر زمین زنده بمانند. در زمان اوج خود، درینکویو میزبان 20 هزار نفر بود.
اما در دهه 1920، زمانی که یونانی های کاپادوکیه طی جنگ یونان و ترکیه به یونان گریختند، این شهر متروکه شد.
پس از کشف دوباره درینکویو در دهه 1960، حفاران اتاق هایی را که برای اهداف مختلف از جمله ذخیره سازی مواد غذایی، تولید روغن و غذاخوری استفاده می شدند را پیدا کردند.
آنها همچنین یک کلیسای کوچک و یک مدرسه مذهبی را در این شهر زیرزمینی کشف کردند.
زمانی که درینکویو مسکونی بود، دام ها در طبقات نزدیک به سطح زمین نگهداری می شدند تا بوها و گازها بر خانه های پایین تر تاثیر نگذارند.
یک چاه، آب تمیز مورد نیاز ساکنان را تامین می کرد و گردش هوای تازه بین اتاق ها و طبقات از طریق مسیرهای تهویه صورت می گرفت.
درهای سنگی بزرگ در هر طبقه برای جلوگیری از ورود مزاحمان به کار گرفته شده بودند.
زندگی زیرزمینی در درینکویو احتمالا دشوار بوده است. ساکنان زیر نور مشعل ها زندگی می کردند، خود را در کوزه های سفالی مهر و موم شده تسکین می دادند و اجساد را در مناطق تعیین شده دفن می کردند.
در سال 1985، این منطقه به فهرست میراث جهانی یونسکو اضافه شد.
امروزه، درینکویو، که در حال حاضر بزرگترین شهر زیرزمینی کاوش شده در ترکیه است، به روی بازدیدکنندگان باز است.