فروید می‌گوید آن‌چه سبب می‌شود انسان بر طبل جنگ بکوید، شور و شوق طبیعی به ویرانگری است. نوعی میل بدوی به فروکاستن حیات به محتوایی بی‌روح و بی‌جان. زمانی که این غریزه‌ی مرگ بتواند هدفمند شود، مثل وقتی که جنگ برای حفظ خلوص نژاد آریایی به راه می‌افتد، تقریباً نمی‌توان در برابر میل به ارضای این دو غریزه‌ی درهم‌تنیده مقاومت کرد.