در یک تصویر ماهواره‌ای سه دریاچه را می‌توان دید که هر کدام به لطف ترکیبی از عوامل از جمله عمق، شیمی آب و حیات‌وحش ساکن، رنگ متفاوتی دارند. به گفته رصدخانه زمین ناسا، این موضوع بسیار عجیب است، نه تنها به دلیل نزدیکی دریاچه‌ها، بلکه به این دلیل که در گذشته نه چندان دور (از نظر زمین‌شناسی)، آن‌ها زمانی بخشی از یک دریاچه باستانی بودند. ماره
به گزارش فرادید، این سه دریاچه عبارتند از: دریاچه شالا که آبی پررنگ است، دریاچه آبیاتا که سبز است و دریاچه لانگانو که رنگ زرد ماسه‌ای شبیه به چشم‌انداز اطراف دارد. این سه دریاچه در دره گسل بزرگ اتیوپی، در حدود ۲۰۰ کیلومتری جنوب پایتخت این کشور یعنی آدیس آبابا واقع شده‌اند.
دریاچه شالا حدود ۱۲ کیلومتر طول و ۲۸ کیلومتر عرض در عریض‌ترین نقطه خود دارد. شالا عمیق‌ترین این سه دریاچه است که حداکثر عمق آن ۲۶۶ متر است و به همین دلیل است که آب‌های آن از بالا به رنگ آبی تیره به نظر می‌رسند.
این دریاچه بسیار قلیایی است (PH بسیار بالایی دارد) و با وجود شرایط سخت، حاوی تعداد زیادی سخت‌پوست کوچک و ریزجاندارانی است که دسته‌های بزرگی از فلامینگوها و پلیکان‌ها را تغذیه می‌کنند.
در سطح زمین، رنگ های سبز متمایز دریاچه آبیاتا بسیار کمتر آشکار هستند.
دریاچه آبیاتا که حدود ۱۷ کیلومتر طول و ۱۵ کیلومتر عرض دارد، کم‌عمق‌ترین دریاچه در بین سه دریاچه است که حداکثر عمق آن ۱۴ متر است. در نتیجه، بسیار متغیر است و در طول ۵۰ سال گذشته حدود یک‌سوم مساحت خود را از دست داده است. رنگ سبز این دریاچه به احتمال زیاد به دلیل رشد فیتوپلانکتون‌ها در سطح آن است که تعداد زیادی از پرندگان را نیز جذب خود می‌کند.
دریاچه لانگانو حدود ۱۸ کیلومتر طول و ۱۶ کیلومترعرض دارد. این دریاچه بیشتر از طریق نهرهای شرق تغذیه می‌شود که رسوبات قهوه‌ای را از کوه‌های مجاور به آب می‌ریزند و به آن رنگ زرد می‌دهند. لانگانو مقصد محبوبی برای ساحل‌نشینان است چون تنها دریاچه این منطقه است که کرم‌های انگلی در آن زندگی نمی‌کنند. این کرم‌ها می‌توانند یک بیماری بالقوه کشنده به نام شیستوزومیازیس را منتقل کنند.
با این حال، تا حدود ۱۰۰۰۰ سال پیش، این سه دریاچه بخشی از یک توده آبی عظیم به نام دریاچه گالا بودند که پس از تغییر الگوهای بارندگی ناپدید شدند و حرکت تکتونیکی، چشم‌انداز اطراف را تغییر دادند.