در این روزگار نیز کشور‌هایی با نفوذ فرهنگ فارسی مثل آذربایجان، افغانستان، قزاقستان، پاکستان و حتی کشور‌هایی در شرق آفریقا، این جشن را با آیین‌هایی گوناگون برپا می‌کنند.
به گزارش همشهری آنلاین، در نخستین روز‌های بهار و در شهر‌های مختلف افغانستان، آیین‌هایی خاصی میان افغان‌ها برپاست؛ مثلا در قندهار، زنان در نخستین چهارشنبه سال نو در منطقه سرسبز «ارغنداب» دور هم جمع می‌شوند و در کنار پخت غذا و شیرینی، شادی می‌کنند یا مردمان در بدخشان، روی دیوار‌های خانه همسایه، شال‌هایی رنگی آویزان می‌کنند و همسایگان، هدایایی را به شال‌ها می‌آویزند.
در بامیان، مردم بر این عقیده‌اند که اگر باران، در ۴۰روز اول بهار، بر آنان باران ببرد، سال پربرکتی پیش‌رو خواهند داشت. مردم هرات نیز در این ایام، به زیارت خواجه عبدالله انصاری و جامی می‌روند و حضور پرندگان مهاجر را در میان خود، پیام‌آور شادی می‌دانند. مردمان کابل نیز شب عید، مانند ما ایرانی‌ها، سبزی‌پلو با ماهی می‌خورند و معتقدند این غذا، باعث کسب روزی حلال در طول سال خواهد شد.
تاجیک‌ها در نوروز تا ۵روز، در مکان‌هایی مثل پارک «بوتَه‌نَکه» دور هم جمع می‌شوند و جشن‌های گروهی برپا می‌کنند؛ جشن‌هایی مثل اجرای موسیقی، کشتی‌گرفتن، جنگ کبک و خروس و ...
نان سمنو، شیرکدو واش پلو نیز ۳غذایی است که در سفره استقبال از بهار دیده می‌شود. در این کشور، معمولا زمستان زودتر به پایان می‌رسد و گل‌ها در نوروز، روییده‌اند. یکی از برنامه‌های نوروزی این کشور، گل‌گردانی است.
در سواحل شرق آفریقا به زبان سواحیلی، جشن نوروز را «سکو» یا «مواکو» به معنای سال نو می‌نامند. برخی از آداب نوروز در این مناطق، شبیه ما ایرانیان است؛ مثل خانه‌تکانی، برپا کردن آتش و...، اما برخی سنت‌ها هم منحصر به فرد است؛ مثلا مردمان سواحل تانزانیا و کنیا با طلوع خورشید در نخستین روز بهار، بدن‌های خود را در آب اقیانوس هند می‌شویند تا جسم و روحشان از هرگونه آلودگی پاک شود. همچنین در مکان‌هایی مشخص، بز قربانی و حین توزیع گوشت آن میان مردم، قرآن تلاوت می‌کنند. برگزاری جنگ‌های خنده‌دار و رقص‌هایی به نام «انگوما» از دیگر برنامه‌های آنهاست.