خانقاه که بر اساس اظهارات برخی کارشناسان، مولانا جلال‌الدین رومی بلخی در آنجا متولد شده است، در ولایت بلخ در شمال افغانستان قرار دارد.
به گزارش میزان، خانقاه که بر اساس اظهارات برخی کارشناسان، مولانا جلال‌الدین رومی بلخی در آنجا متولد شده است، اکنون با وجود وعده‌های بسیار برای بازسازی در وضع نامطلوبی به سر می‌برد.
این مکان تاریخی که برخی تاریخ‌نگاران افغانستان آن را خانقاه و برخی دیگر زادگاه مولانای بلخ که پس از چندی در ایام اقامتش در بلخ، مدرسه شد، در ولایت بلخ در شمال افغانستان قرار دارد.
این خانقاه از دیوارها و گنبدهای گِلی ساخته شده که قدمت آن به چند سال قبل از تولد «مولانا جلال‌الدین محمد بلخی» می‌رسد و به دلیل همین سابقه تاریخی، سالانه میزبان صدها و هزاران گردشگر افغانستانی و خارجی است.
با وجودی که دولت کابل در 14 سال گذشته درآمد خوبی از حضور گردشگران در مناطق امن داشته، اما توجهی به این بنای تاریخی نداشته است.
خانقاه مولانای بلخ که همخوانی با معماری آن زمان داشت، از گِل ساخته شده و به همین دلیل است که در برابر باران و گذر زمان مقاومت خود را زودتر از انتظار از دست می‌دهد.
با این وجود، منطقه سرسبز و دل‌انگیز بلخ توانسته بوی مولانا را در کوچه‌های خود نگهدارد.
به هر صورت، بر اساس اظهارات تاریخ‌نویسان افغانستان در این مکان صدها نفر در نزد پدران مولانای بلخ درس آموخته‌اند.
بر اساس اظهارات این آگاهان، شخصیت اولیه مولانای بلخ نیز در همین مکان شکل گرفته چون حضرت مولانا ایام کودکی و نوجوانی خود را در همین مکان و در نزد پدرش گذرانده و آموزش دیده و پس از آن عازم ترکیه شده است.
شاید هم به همین دلیل بود که ترکیه حدود 3 سال پیش به دولت کابل وعده داد که کار بازسازی آن را انجام داده و خانقا مولانا را از خطر نابودی نجات می‌دهد.
اما گذشت زمان نشان داد که ترکیه با وجود اینکه حتی خانقاه را مورد بررسی قرار داده و اعلام کرد که به زودی کارش را آغاز می‌کند، تاکنون هیچ اقدامی را انجام نداده و خانقاه مولانای بلخ همچنان در حال ویرانی است.
گفتنی است، پس از اینکه دولت ترکیه به وعده‌های خود عمل نکرد و خانقاه سلطان‌العلما را به حال خودش واگذار کرد، «نبی‌زاده» یکی از سرمایه‌گذاران افغانستانی وعده بازسازی آن را داد، اما تاکنون وی نیز در این خصوص کاری انجام نداده است.
ولایت بلخ افغانستان مهد ادیان مختلف و زیست‌گاه نامداران تاریخ و یکی از ولایت‌های است که بیشترین آثار و مکان‌های تاریخی را در خود جا داده است.
در طول 3 دهه جنگ‌های داخلی و اشغال نظامیان خارجی اکثر این بناها و آثار تاریخی در معرض نابودی قرار گرفت و تا حدی زیادی ویران شد.
اما بازهم، اکثر این بناها قابلیت ترمیم را دارد که تاکنون از سوی دولت کابل کاری صورت نگرفته و کشورهای خارجی نیز آنها را نادیده گرفته‌اند.