مردی که هفت دهه داخل یک ریه آهنی ۲۷۰ کیلوگرمی زندگی کرده است، همچنان قصد ندارد از دستگاهی جدیدتر و پیشرفته‌تر استفاده کند.
پل الکساندر در سال ۱۹۵۲، وقتی ۶ ساله بود، به فلج اطفال مبتلا شد. در ماه مارس سال جاری، رکورد جهانی گینس در زمینه طولانی‌ترین مدت زندگی در ریه آهنی به نام این مرد ۷۷ ساله ثبت شد.
در سال ۱۹۵۲، سه سال پیش از تایید و تزریق سراسری واکسن فلج اطفال، بدترین شیوع این بیماری در تاریخ آمریکا رخ داد و حدود ۵۸ هزار مورد ابتلا گزارش شد.
فلج اطفال به عصب‌های حرکتی در نخاع حمله می‌کند، ارتباط میان سیستم عصبی مرکزی و ماهیچه‌ها را مختل می‌کند، و سرانجام ماهیچه‌ها به حدی ضعیف می‌شوند که بیمار دیگر نمی‌تواند بدون کمک دستگاه نفس بکشد.
پل الکساندر پس از ابتلا به فلج اطفال، تحت عمل فوری تراکستومی قرار گرفت که شکافی در نای او ایجاد کردند و او را در ریه‌ای آهنی قرار دادند که نوعی ونتیلاتور یا دستگاه تنفس مصنوعی است که بدنش را از گردن به پایین می‌پوشاند.
این دستگاه در سال ۱۹۲۸ اختراع شد و از اواخر دهه ۱۹۶۰، به‌دلیل پیشرفت فناوری، دیگر تولید نشد.
ریه آهنی یک محفظه بسته و نفوذناپذیر است که اکسیژن را از طریق فشار منفی به داخل می‌کشد و ریه را وادار به انبساط می‌کند تا بیمار بتواند نفس بکشد. این دستگاه بزرگ و سنگین است و بیمار را باید به داخلش بست.
به‌رغم اختراع دستگاه‌های جدیدتر، الکساندر ترجیح می‌دهد داخل این ریه آهنی به زندگی‌اش ادامه بدهد.
او در سال ۲۰۲۰، در مصاحبه‌ای به نشریه گاردین گفت تا وقتی دستگاه‌های جدیدتر ساخته شوند، دیگر به «اسب آهنی قدیمی‌اش» عادت کرده بود. این مرد ۷۷ ساله مایل نیست شکاف دیگری در گلویش برای دستگاه جدیدتر ایجاد شود.
الکساندر به‌رغم محکومیت به زندگی داخل ریه آهنی، دوره دبیرستان را تمام کرد، در رشته حقوق از دانشگاه فارغ‌التحصیل شد و ده‌ها سال به کار وکالت مشغول بود و زندگی‌نامه‌اش را در کتابی با عنوان «سه دقیقه برای سگ: زندگی من در ریه آهنی» نوشت.
او در مصاحبه‌ای تصویری در سال ۲۰۲۱ گفت: «من هرگز تسلیم نشدم، و هنوز قصد ندارم چنین کاری کنم.»
منبع:عصرترکیه