زبان ایران با زبان یونان و لاتین و هند از یک اصل و بیخ بوده است و به این جهت بسا لغات که در هر دو زبان شبیه به یکدیگر موجود بوده و هنوز هم موجود است و در کتب فقه‌اللغه به تفصیل به آنها اشاره مى‌شود.
به گزارش دلگرم، لغات مشترک بین زبان فارسی و هندی از ریشه‌های مشترک تاریخی و فرهنگی بین ایران و هند نشأت می‌گیرند. دو زبان فارسی و هندی هر دو به یک گروه زبانی معروف به "زبان‌های هندواروپایی" تعلق دارند و بر اساس تحقیقات زبان‌شناسی، این زبان‌ها از یک منبع مشترک یا فامیل زبانی ناشی می‌شوند که به آن "زبان هندواروپایی" می‌گویند.
ریشه زبان فارسی به زبانی معروف پارسی منتسب است که در امپراتوری هخامنشیان (حدود ۵۵۰ تا ۳۳۰ قبل از میلاد) در منطقه ایران قدیم و آسیای میانه صحبت می‌شد. این زبان در طول زمان تکامل یافت و به زبان فارسی باستان تبدیل شد. زبان فارسی باستان به عنوان یکی از زبان‌های دوره هخامنشیان و ساسانیان (سلسله ساسانی) استفاده می‌شد و با تأسیس امپراتوری ایرانی ساسانی (۲۲۲ تا ۶۵۳ میلادی) رشد و توسعه یافت.
همچنین، زبان فارسی از تأثیر زبان عربی نیز بهره برده است. پس از اسلام و تأسیس امپراتوری خلافت عباسی (۷۵۰ تا ۱۲۵۸ میلادی)، زبان عربی به عنوان زبان ادبی و دینی در ایران مورد استفاده قرار گرفت و تأثیرات بسیاری بر زبان فارسی داشت. در نتیجه، زبان فارسی همچنان تأثیرات عربی در واژگان، نحو، و اصطلاحات خود دارد.
زبان هندی نیز یکی از زبان‌های هندواروپایی است و ریشه‌های خود را در زبان سانسکریت دارد. زبان سانسکریت، زبان مقدس هندوهاست و به عنوان زبان ادبی و دینی در هند برای صدور متون مقدس و متون دینی استفاده می‌شد.
هندی معاصر بر پایه زبان سانسکریت و با تأثیرات مناسب از زبان پراکریت (زبان‌های محاوره‌ای باستان هند)، فارسی، عربی و سایر زبان‌های منطقه شکل گرفته است.
بنابراین، هر دو زبان فارسی و هندی ریشه‌های مشترکی دارند و تأثیرات فرهنگی، اجتماعی و تاریخی مشابهی را نیز تجربه کرده‌اند.