عصر ایران- این «شبه ماهواره» که Kamo'oalewa نامیده شده، تا حدی به دلیل مدار عجیبش، دانشمندان را چندین دهه گیج کرده است.
به گزارش فرادید، این سنگ که بین ۱۲۰ تا ۳۰۰ فوت عرض دارد، از نظر فنی هر سال به دور خورشید می‌چرخد، اما در سفرهای خود، زمین را نیز همراهی می‌کند و به آرامی در اطراف سیاره ما در حال حرکت است.
حالا، محققان دانشگاه آریزونا شواهدی دارند که نشان می‌دهد احتمالاً این سنگ در اثر یک برخورد با ماه باستانی ایجاد شده است.
این کشف می‌تواند دانسته‌های ما را درباره سنگ‌های فضایی بالقوه خطرناک بیشتر کند و به محافظت بهتر سیاره ما در برابر حوادث آینده کمک کند.
پل چوداس، دانشمند اجسام نزدیک به زمین ناسا در آزمایشگاه پیش‌رانش جت، قبلاً در یک پست وبلاگی گفته بود: «این سیارک کوچک حین رقص دور زمین دیده شد. این سنگ فضایی از زمان کشفش تقریباً به مدت یک قرن شبه‌ماهوارۀ پایدار زمین بوده است و این الگو را به عنوان همراه زمین برای قرن‌های آینده نیز ادامه خواهد داد.»
این ویدئو شکل عجیب مدار «کومو اولوا» در اطراف زمین را نشان می‌دهد
مطالعه سال ۲۰۲۱ که نور ساطع‌شده از این سنگ را تجزیه و تحلیل کرد، نشان داد این سنگ از اجزایی ساخته شده که به شکل قابل‌توجهی شبیه مواد تشکیل‌دهنده‌ی سطح ماه هستند.
اما طبق بیانیه مطبوعاتی دانشگاه آریزونا، فیزیکدانان عقیده دارند اجرام ماه نباید مدارهای ثابت پیدا کنند، بلکه سنگ‌هایی که انرژی کافی برای فرار از کشش ماه دارند، باید توسط گرانش زمین جذب شوند.
اکنون به نظر میرسد مطالعه‌ی جدیدی که در مجله Communications Earth & Environment منتشر شده، این راز را کشف کرده است.
یک شبیه‌سازی رایانه‌ای پیشرفته، با در نظر گرفتن ویژگی‌های خورشید، ماه، زمین و تمام سیارات دیگر در منظومه شمسی، نشان داد که برخی از صخره‌های خوش‌شانس ماه می‌توانند از انفجار و دور شدن از سطح ماه جان سالم به در ببرند، به شرطی که قوانین بسیار خاصی را دنبال کنند.
پرتاب شدن از ماه با سرعت حدود ۱.۵ مایل در ثانیه یکی از این قوانین است و به این ایده اعتبار می‌بخشد که این ماهواره بر اثر برخورد یک شهاب‌سنگ ایجاد شده است.
این یافته جایی را که ما فکر می‌کنیم سنگ‌های فضایی بالقوه خطرناک از آنجا آمده‌اند، تغییر می‌دهد. دانشمندان مدام آسمان را برای یافتن سنگ‌های فضایی بالقوه خطرناک رصد می‌کنند، اما آن‌ها از محدودیت‌های آن‌ها بسیار آگاه هستند.
برای نمونه، برخی از سنگ‌های کوچکتر می‌توانند زیر رادار پرواز کنند. برخی دیگر توسط نور خورشید پوشش داده می‌شوند و این اتفاق تجهیزاتی را که ما از آن‌ها برای اسکن جهان از نظر تهدیدات احتمالی استفاده می‌کنیم، کور می‌کند.
از این رو، برای پیش‌بینی اینکه سنگ‌ها کجا ظاهر می‌شوند، دانشمندان محاسبه می‌کنند چگونه این سنگ‌ها از محتمل‌ترین مبداشان در فضا حرکت می‌کنند. معمولا تصور می‌شود اینها کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری یا در کمربند کویپر در منظومه شمسی بیرونی هستند.
خوزه دانیل کاسترو- سیسنروس، نویسنده این مطالعه و دانشجوی دکترای دانشگاه آریزونا، در یک پست وبلاگی گفته است: «این موضوع، نیاز به بررسی سناریوهای منشأ دیگر را نشان می‌دهد، به‌ویژه اینکه ممکن است این سنگ، به عنوان قطعه‌ای از ماه از برخورد شهاب‌سنگ به ماه نشات گرفته باشد.»
سنگ‌های فضایی همچنین مانند شواهد نادری از گذشته منظومه شمسی هستند. به گفته کاسترو سیسنروس، بنابراین برای درک بیشتر موضوع، بد نیست به ماموریت رفتن به Kamoʻoalewa نیز فکر کنیم.