عصر ایران - امروزه هدفون ها محصولات ویژه ای محسوب نمی شوند. زمانی که قصد داریم آهنگ یا پادکست مورد علاقه خود را گوش دهیم، به طور معمول از آنها استفاده می کنیم. تقریبا همه دوست دارند از هدفون ها استفاده کنند، اما بیشتر مردم به این فکر نمی کنند که این فناوری از کجا سرچشمه گرفته یا چگونه طی سال ها تکامل یافته است.
هدفون ها سابقه ای طولانی دارند که به دهه ها پیش از آن که نخستین دستگاه های واکمن روانه بازار شوند، باز می گردد. در ادامه تاریخچه کوتاهی از این وسیله محبوب در دوران های مختلف ارائه شده است.
بدون در نظر گرفتن نوع هدفون (با سیم، یو اس بی یا بلوتوث) همه آنها از اصول یکسانی برای تولید صدا پیروی می کنند. اگر صدا از یک دستگاه دیجیتال سرچشمه بگیرد، سیگنال دیجیتال باید توسط یک مبدل آنالوگ دیجیتال (دی ای سی) به جریان الکتریکی خام تبدیل شود.
بلندگوی هدفون از بخش های مختلفی تشکیل شده است، اما اصلی ترین آنها شامل آهنربا، سیم پیچ صدا و مخروط می شوند. دی ای سی جریان را به طور مستقیم از طریق سیم پیچ صدا ارسال می کند. هنگامی که جریان از سیم پیچ صدا عبور می کند، یک میدان الکترومغناطیسی ایجاد می شود. میدان الکترومغناطیسی با آهنربایی که سیم پیچ را احاطه کرده است، تعامل دارد.
تعامل میدان ها موجب حرکت سیم پیچ می شود. سیم پیچ با توجه به قدرت جریان کم و بیش حرکت می کند. سیم پیچ صدا به مخروط متصل است، از این رو، حرکت موجب حرکت مخروط نیز می شود. حرکت مخروط هوا را به حرکت در می آورد و موجب تشکیل امواج فشار می شود. این امواج فشار، امواج صوتی هستند که وارد گوش ما می شوند.
یکی از نخستین پیشینیان هدفون در اوایل دهه 1880 شکل گرفت. اپراتورهای تلفن به بلندگویی نیاز داشتند که بتوان بدون دخالت دست هنگام برقراری و انتقال تماس از آن استفاده کرد. راه حل به شکل بلندگویی که روی شانه قرار می گرفت، ارائه شد. این بلندگوهای بزرگ وزنی برابر با 10 پوند (4.5 کیلوگرم) داشتند!
در سال 1891، زمانی که مهندس فرانسوی ارنست مرکادیه یک جفت هدفون درون گوشی را توسعه داد، فناوری هدفون جهش بزرگی به جلو تجربه کرد. آنها شبیه به ایربادهای امروزی ما بوده، فقط کمی بزرگتر بودند. همچنین، برخلاف بلندگوهای بزرگی که در بالا به آنها اشاره شد، دو بلندگو وجود داشت و دستگاه بسیار سبک تر بود.
در اوایل دهه 1880، خطوط تلفن کاربردهایی فراتر از برقرار تماس داشتند. شرکت ها از خطوط تلفن برای پخش موسیقی استفاده می کردند و مردم می توانستند از طریق دستگاه های خود به موسیقی گوش دهند. الکتروفون، یک شرکت مخابراتی بریتانیایی، با معرفی دستگاه الکتروفون در سال 1895 در دنیای هدفون گام دیگری رو به جلو برداشت.
این مجموعه از هدفون بسیار شبیه به گوشی پزشکی بود و گوشی های آن به یک دسته Y شکل متصل می شد. این دسته زیر چانه آویزان بود. سیمی از پایین دسته مستقیم به خط تلفن متصل می شد. سپس، شرکت تلفن موسیقی را به طور مستقیم روی هدفون پخش می کرد. این نخستین باری بود که از هدفون برای گوش دادن به موسیقی استفاده شد.
هدفون در سال 1910 شکل آشنای خود را کسب کرد. مخترعی به نام ناتانیل بالدوین یک جفت بلندگوی روی گوشی ساخت و آن را برای آزمایش به نیروی دریایی آمریکا ارسال کرد. نیروی دریایی آمریکا تحت تاثیر هدفون بالدوین قرار گرفت و با کسب و کار مشترک با وی موافقت کرد. از آن نقطه، نیروی دریایی آمریکا از هدفون های بالدوین برای ارتباط استفاده کرد.
برخلاف الکتروفون، هدفون بالدوین درست مانند هدفون های مدرن روی سر قرار می گرفت. با این وجود، هر گوشی دارای سیم مخصوص به خود بود که به یک جک جداگانه متصل می شد. در شرایطی که این طراحی اساس چیزی بود که امروز در اختیار داریم، بالدوین هرگز پتنت آن را ثبت نکرد، حتی در شرایطی که نیروی دریایی آمریکا وی را به انجام این کار تشویق کرد.
صدای استریو در سال 1957 معرفی شد. تا آن زمان، حتی اگر دو بلندگو در هدفون وجود داشت، سیگنال یکسان از هر بلندگو عبور می کرد. صدای استریو در بازار بلندگوی های با اندازه کامل محبوبیت بیشتری پیدا کرده بود، اما هیچ هدفون استریویی برای استفاده از این فناوری وجود نداشت.
پس از شنیدن صدای استریوفونیک از طریق یک جفت هدفون درجه نظامی، جان کاس، موسیقیدان و کارآفرین، به شدت تحت تاثیر قرار گرفت. از این رو، پس از ایجاد یک گرامافون استریوفونیک، او و دوستانش هدفون استریو Koss SP/3 را معرفی کردند. از این نقطه، هدفون های استریوفونیک بسیار محبوب شده و به استانداردی در صنعت تبدیل شدند.
طی دهه های 60 و 70 میلادی، مردم برای نخستین بار طعم موسیقی قابل حمل را چشیدند. طی این دوران، شرکت ها تولید هدفون هایی که دارای گیرنده های رادیویی داخلی بودند را آغاز کردند. اگرچه این هدفون ها قابل حمل بودند، اما هنوز نسبتا بزرگ و حجیم محسوب می شدند. با این وجود، هدفون های رادیویی شنوندگان موسیقی را تا زمان معرفی واکمن به بازار سرگرم کردند.
محبوبیت فوق العاده دستگاه واکمن شرکت سونی رنسانس هدفون را آغاز کرد. سونی بیش از 400 میلیون دستگاه واکمن به فروش رساند و مقدار زیادی از این سرمایه وارد بازار هدفون شد. هر فردی باید یک واکمن می داشت، پس هر فردی باید هدفون می داشت.
تا پیش از آن زمان، هدفون ها نسبتا بزرگ و حجیم بودند. اما با معرفی واکمن، هدفون ها به واقع باریک و سبک شدند تا با قابلیت حمل دستگاه مطابقت داشته باشند.
با محبوب شدن دستگاه های پخش کننده موسیقی قابل حمل در دهه 1980 میلادی، جهان شاهد معرفی ایرباد بود. این هدفون ها به اندازه ای کوچک بودند که داخل مجرای گوش قرار می گرفتند. به دلیل اندازه جمع و جور ایربادها، شرکت ها طی دهه 90 میلادی آنها را همراه با دستگاه های پخش کننده موسیقی بسته بندی می کردند.
اگرچه در دهه 90 میلادی بازاری برای ایربادها ایجاد شده بود، اما تا اوایل دهه 2000 به شهرت نرسیدند. در سال 2001، اپل در کنار دستگاه بسیار موفق آی‌پاد خود فروش ایرباد را آغاز کرد. موفقیت آی‌پاد به عنوان بهترین دستگاه پخش کننده فایل های ام‌پی3 موجب شد تا افراد بیشتری از ایربادها استفاده کنند.
در اواسط دهه 2000 شاهد معرفی هدفون های بلوتوث بودیم. استفاده از فناوری بلوتوث برای هدست های بی سیم از اواخر دهه 90 میلادی آغاز شد، اما فقط برای یک گوش بود. در سال 2004، نخستین هدفون بلوتوث واقعی برای هر دو گوش معرفی شد. آنها مانند هدفون های رادیویی امکان بهره مندی از صدای بی سیم را فراهم کرده، اما اندازه ای بسیار کوچک تر دارند و استفاده از آنها آسان است.
فناوری بلوتوث به هدفون ختم نشد. سال ها پس از ورود هدفون های بلوتوث به بازار، ایربادها به این فناوری مجهز شدند. اولین نسخه از ایرباد بلوتوث دارای سیمی بود که هر دو گوشی را به هم متصل می کرد. سیم در جلو یا پشت گردن قرار می گرفت.
در سال 2015، ایربادهای بلوتوث فاقد سیم عرضه شده و ایرباد بی سیم واقعی شکل گرفت. شرکت ژاپنی اونکیو مدل اونکیو دبلیو 800 بی تی (Onkyo W800BT) را در سپتامبر 2015 معرفی کرد. در شرایطی که این شرکت راه را برای برندهای دیگر برای ساخت ایربادهای بی سیم واقعی هموارد کد، اما محصولشان دارای مشکلاتی بود. اتصال و عمر باتری ضعیف از آن جمله بودند.