عصر ایران؛ مجله تصویری سلاح - آلمان نازی طی جنگ جهانی دوم در تلاش بود تا با توسعه آنچه به نام "سلاح های شگفت انگیز" (Wunderwaffe) شناخته می شد، جریان جنگ را تغییر داده و از شکست خود جلوگیری کند.
دانشمندان و مهندسان نظامی آلمان نازی به طرز خطرناکی به اهداف خود نزدیک شده بودند. آنها نخستین جنگنده ها و بمب افکن های عملیاتی مجهز به پیشرانه های جت را توسعه دادند و همچنین نخستین موشک های بالستیک (V-2) و موشک های کروز (V-1) را معرفی کردند.
اما این پیشرفت ها در دوران پایانی جنگ جهانی دوم رخ داد. این زمانی بود که روند تولید محصولات جنگی در آلمان مختل شده بود و نازی ها با کمبود قطعات و سوخت مواجه بودند. از این رو، سلاح های فوق العاده آلمانی به تعداد کم و خیلی دیر وارد میدان نبرد شدند.
برخی از پروژه های تسلیحاتی آلمان نازی بسیار جسورانه و حتی رویایی بودند. زمانی که جنگ جهانی دوم به پایان رسید، بسیاری از دانشمندان نازی و همچنین پژوهش های علمی و نمونه های اولیه آنها به دست نیروهای متفقین افتادند. در آن زمان بود که نیروهای متفین تازه با میزان واقعی جاه طلبی های جنون آمیز نازی ها و سلاح هایی که قصد داشتند پیش از سقوط آدولف هیتلر بسازند، آشنا شدند.
خیلی زود مشخص شد که هواپیماهای جت و موشک ها تنها بخش کوچکی از زرادخانه ابرسلاح های بالقوه نازی ها بودند.
آنها همچنین روی سلاح هایی عجیب تر مشغول به کار بودند. در همین راستا، طرح هایی برای هواپیماهای دیسکی شکل با قابلیت برخاست و فرود عمودی، تانک های عظیم که معادل یک کشتی جنگی زمینی بودند، بمب افکنی که قادر به عبور از اقیانوس اطلس و حمله به آمریکا باشد و حتی یک بمب هسته ای وجود داشت.
بسیاری از این طرح ها هرگز از مرحله نمونه اولیه جلوتر نرفتند. در مورد بمب هسته ای، برخی نظرات وجود دارند که نازی ها تنها چند هفته پیش از سقوط برلین موفق به انفجار یک دستگاه هسته ای تاکتیکی کوچک شدند. اما هرگز از آن استفاده علمیاتی نشد.
تفنگ خورشیدی (the Sun Gun) که به نام هلیوبیم (Heliobeam) نیز شناخته می شود، یکی از عجیب ترین و جاه طلبانه ترین سلاح های طراحی شده توسط نازی ها بود. این سلاح می توانست امکان تسلط کامل بر کل جهان را به آلمان نازی بدهد و قدرت سوزاندن شهرها و آسیب رساندن جدی به کل یک کشور را فراهم کند.
مفهوم تفنگ خورشیدی به طرز شیطانی ساده بود: این سلاح قدرت خورشید را به شکل یک پرتو باریک از نور و گرما روی هدف متمرکز کرده و مرگ و نابودی را از فضا به ارمغان می آورد. اصول اولیه عملکرد این سلاح برای هر فردی که از ذره بین برای روشن کردن آتش استفاده کرده باشد، به خوبی شناخته شده است.
این طرح ابتکاری نازی ها شامل طراحی یک بستر مداری بود که پرتوهای خورشید را جمع آوری کرده و آنها را روی یک هدف در پایین متمرکز می کرد.
ایستگاه فضایی با گردش در مدار زمین امکان سوزاندن هر هدف روی سطح سیاره زمین را فراهم می کرد. لندن، مسکو، نیویورک و شهرهای دیگر همه می توانستند به میل آلمانی ها به تلی از خاکستر تبدیل شوند.
این در شرایطی بود که هیچ دیوار دفاعی در برابر تفنگ خورشیدی وجود نداشت. ستاره مرگ نازی بسیار دورتر از دسترس توپخانه های متفقین قرار می گرفت و با توجه به استفاده از خورشید، مهمات آن هیچگاه به اتمام نمی رسید.
در سال 1929، یک فیزیکدان آلمانی به نام هرمان اوبرت، طرح هایی را برای یک ایستگاه فضایی ارائه کرد که از یک آیینه مقعر برای بازتاب نور خورشید بر یک نقطه روی سطح سیاره زمین و سوزاندن نقطه تماس استفاده می کرد.
ایده اوبرث در حد یک گمانه زنی بود. در سال 1923، هنوز هیچ راکتی با قابلیت رسیدن به مدار زمین توسعه نیافته بود.
اما نازی ها در طراحی موشک پیشرفت چشمگیری داشتند. موشک های وی-2 توانایی رسیدن به لبه فضا را داشتند. همچنین طرح هایی برای ساخت موشک های چند مرحله ای وجود داشت که حتی برد بیشتری داشته و توانایی رسیدن به مدار زمین را فراهم می کردند.
با توجه به این که فضا به جبهه جدیدی در جنگ تبدیل می شد، دانشمندان نازی ایده قدیمی اوبرت را احیا کرده و به صورت جدی طراحی یک بستر سلاح مداری با استفاده از انرژی خورشید را آغاز کردند.
طی جنگ جهانی دوم، دانشمندان نازی طرح هایی را برای ایستگاه فضای توسعه دادند. آنها این نظریه را مطرح کردند که ایستگاه فضایی باید بیش از 8000 کیلومتر بالاتر از سطح زمین باشد و یک بازتابنده غول پیکر با قطر بیش از 9 کیلومتر مربع را مستقر کند.
بازتابنده باید از سدیم متالیک ساخته می شد. موتورهای راکت کوچک نصب شده روی بازتابنده به خدمه ایستگاه فضایی نازی اجازه می داد تا پرتو مرگبار را به سمت هدف نشانه بگیرند.
آلمانی ها در زمینه فناوری موشکی بسیار جلوتر از دیگر نقاط جهان بودند. در همین راستا، پس از پایان جنگ جهانی دوم، آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی دانشمندان نازی را برای کمک به پیشرفت سریع تر برنامه های فضایی خود به خدمت گرفتند.
اما با وجود برتری نسبی در این زمینه، حتی آلمانی ها نیز فاقد توانایی ساخت چنین ایستگاه فضایی بزرگی در مدار زمین بودند. ایستگاه های فضایی مانند سایوز روسی و اسکای‌لب آمریکایی که بعدا راهی فضا شدند در مقایسه با هیولایی که دانشمندان آلمان نازی تصور می کردند، بسیار کوچک بودند.
نازی ها به این زودی نمی توانستند این سلاح را بسازند. در واقع برنامه ریزی برای این پروژه ممکن بود منابع را از اهداف واقعی تر منحرف کند.
اما اگر نازی ها موفق به ساخت تفنگ خورشیدی می شدند چه اتفاقی رخ می داد؟ آیا ممکن بود شهرهای روی سیاره زمین را نابود کنند؟
بنابر مقاله ای که در 23 ژوییه 1945 در مجله لایف منتشر شد، چنین آینه ای فاقد فاصله کانونی لازم برای متمرکز کردن نور کافی از خورشید و سوزاندن اهداف زیرین بود.