قورباغه های مودار چیزی شبیه به کاراکترهای فیلم ترسناک هستند، اما در واقعیت زندگی، آنها بسیار جذاب تر از این هستند که بگوییم، ترسناک!
این قورباغه و رفتارش به شدت حیرت انگیز است از پنجه‌های استخوانی عجیب و غریبش گرفته تا فرآیند وحشیانه‌ای که خود را مجبور به سوراخ کردن پوست خود میکند و حتی برجستگی‌های عجیب و غریب «مودار» که بیشتر بدنش را پوشانده است.
قورباغه‌های مودار، که به «قورباغه گرگ» یا «قورباغه وحشتناک» نیز معروف است. شاید یکی از غیرمعمول ترین و از نظر بصری چشمگیرترین حیوانات در جهان باشد. اکنون باید نگاهی عمیق به قورباغه مودار، مکانیسم‌های دفاعی باورنکردنی آن، و آنچه می‌توانیم از شیوه زندگی نامتعارف آنها بیاموزیم، بیاندازیم.
قورباغه مودار که بومی جنگل‌های گرم و مرطوب کامرون و تعداد انگشت شماری از کشورهای آفریقایی اطراف است، گونه‌ای تنها در جنس خود، Trichobatrachus است. قورباغه های گوشتخوار برای مدتی «تا سال ۱۹۰۰!» به دلیل طبیعت منزوی خود ناشناخته ماندند.
اگرچه ماده‌های این گونه شبیه قورباغه‌های معمولی به نظر می‌رسند، اما نرها پاپیلاهای پوستی یا برآمدگی‌های مو مانند در پهلوها و پاهای عقب دارند. این پاپیلاها فقط در فصل تولید مثل قورباغه ها ظاهر می شوند. محققان اکنون معتقدند که پاپیلاها دارای شریان هایی برای کمک به تنفس هستند!
قورباغه های مودار بیشتر عمر خود را در خشکی می گذرانند، اما تخم های خود را در آب کم عمق می گذارند. نرهای این گونه به طور مشخص مقدار کمی از فرزندان خود مراقبت میکنند. نرها در آب می مانند و با استفاده از موهای خود برای کمک به جذب اکسیژن بیشتر، از تخم ها محافظت می کنند تا زمانی که از تخم خارج شوند.
در حال حاضر، این گونه در معرض خطر انقراض طبقه بندی نمی شود، اگرچه از دست دادن زیستگاه متأسفانه باعث کاهش تعداد آنها شده است. آنها همچنین معمولاً توسط افراد قبیله ای محلی خورده می شوند که معمولاً آنها را با نیزه شکار می کنند.
جالب اینجاست که قورباغه های مو دار پنجه دارند. جدای از بدن‌های مبهم نرها، قورباغه‌های مودار به خاطر پنجه‌های جمع‌شونده‌شان که برای دفاع از آنها استفاده میکنند، شهرت دارند. پنجه قورباغه های مودار به جای اینکه از کراتین ساخته شده باشند، مانند پنجه های بیشتر حیوانات، از استخوان واقعی ساخته شده اند! این برجستگی های تیز معمولاً در پوست پوشانده شده و توسط تکه های ضخیم کلاژن به گره های کوچک استخوانی متصل می شوند.
قورباغه در صورت لزوم برای دفاع، این برجستگی های استخوانی را نمایان میکند. بعداً پوست پاره شده را بازسازی می کنند و به آرامی پنجه ها را جمع می کنند و آنها را با یک لایه محافظ می پوشانند تا زمانی که دوباره به آنها نیاز پیدا کند. و جای تعجب نیست که آنها را قورباغه های ولورین می نامند! کلاژن و ندول استخوانی به تدریج اصلاح می شوند تا از پنجه ها محافظت کنند تا زمانی که قورباغه نیاز به استفاده مجدد از آنها داشته باشد.
ما در حال حاضر می دانیم که از پنجه های قورباغه مودار بیشتر برای دفاع شخصی استفاده می شود. با این حال، تئوری های دیگر نشان می دهد که قورباغه ها همچنین از آنها برای گرفتن صخره ها و سطوح دیگر برای بالا رفتن و شنا کردن استفاده می کنند. این همچنین می تواند برای قورباغه های نر مفید باشد در حالی که آنها از تخم های خود محافظت می کنند.
در حالی که بسیاری از گونه‌های دوزیستان دارای ویژگی‌های احیاکننده هستند، توانایی‌های بازسازی قورباغه‌های مودار واقعاً منحصربه‌فرد است. هر بار که از برجستگی های پنجه مانند استخوانی خود استفاده می کنند، باید بالشتک انگشتان خود را دوباره سوراخ کنند. با جمع شدن پنجه ها، بدن قورباغه برای ترمیم بافت آسیب دیده کار می کند. این یک غلاف محافظ پوست جدید برای پنجه ها ایجاد می کند، و رشته های کلاژن دوباره به هم می چسبند، تا زمانی که قورباغه دوباره احساس خطر کند، و کل روند دوباره شروع شود.
نیازی به گفتن نیست که این پنجه ها یک مکانیسم دفاعی غیرعادی در میان قورباغه ها هستند. قورباغه مودار می‌تواند شکارچیان خود را غافلگیر کند، زیرا چنگال‌هایش معمولاً در زیر پوست انگشتان پا قرار می‌گیرند. بیشتر گونه ها به کمک پوست سمی یا سادگی پاهای بلند و انعطاف پذیر خود متکی هستند تا از روی شکارچیان بپرند و شنا کنند.
قورباغه های مودار نام خود را به این دلیل گرفته اند که به نظر می رسد روی پوست خود مو دارند. با این حال، "موهای" قورباغه مودار به هیچ وجه موهای واقعی نیستند بلکه پاپیلاهای پوستی هستند. فقط نرهای این گونه به طور موقت آنها را در طول فصل تولید مثل قورباغه ها در اختیار دارند. این پاپیلاها دارای شریان های نازکی در داخل هستند که بسیاری از محققان معتقدند که به قورباغه ها در دریافت اکسیژن کمک می کند، به ویژه در حالی که نرها از تخم های ماده در نزدیکی سطح آب محافظت می کنند.
درست مانند پنجه های قورباغه مودار که در واقع استخوان هستند، موهای آن که اصلا از مو ساخته نشده اند، کمی پیچیده تر از آن چیزی است که در نگاه اول به نظر می رسد. برای سال‌های متمادی، «موهای» قورباغه نر برای زیست‌شناسان و محققان حیوانات معمایی بود.
پاپیلاهای پوستی به جای اینکه مانند مو عمل کنند، شریان های نازکی در خود دارند. قورباغه های نر از این رگ های خونی برای جذب اکسیژن بیشتر استفاده می کنند و در عین حال از تخم های ماده محافظت می کنند. شریان ها مانند اکثر آبشش های بچه قورباغه عمل می کنند. این برای نرها بسیار مفید است، زیرا آنها باید چندین روز در نزدیکی تخم ها در آب بمانند تا زمانی که از تخم خارج شوند.
قورباغه های مودار گوشتخوارانی هستند که عمدتاً حشرات و نرم تنان مانند راب و حلزون ها را می خورند. اگرچه آنها از پنجه های خود برای دفاع از خود استفاده می کنند، اما قورباغه های مودار معمولاً از آنها برای شکار طعمه خود استفاده نمی کنند. این احتمالاً به این دلیل است که طعمه آنها به اندازه‌ای کوچک و ضعیف است که قورباغه لازم نمی‌داند که فرآیند استخوان‌شکن، گرگ‌مانند و قورباغه‌ای را هر بار که نیاز به غذا دارد طی کند.
درست مانند اکثر قورباغه های گوشتخوار، قورباغه های مودار بیشتر حشرات کوچک و بندپایان را می خورند. قورباغه‌های پشمالو بلافاصله بعد از تولد خودکفا هستند. این بیشتر به لطف بدن قوی و عضلانی قورباغه ها و ردیف دندان های تیز آنها است.
همانطور که قورباغه ها بالغ می شوند، نحوه شکار و غذا خوردن آنها نسبتاً بدون حادثه و شبیه به اکثر قورباغه های دیگر است. به طور دقیق تر، آنها به طعمه خود کمین می کنند و تقریباً هر چیزی را که به دهانشان برسد می خورند. به جای استفاده از چنگال برای شکار طعمه، آنها می توانند تنها به دندان های خود تکیه کنند و طعمه را گاز بگیرند.
منبع: خبرآنلاین