از همان روزی که دست حضرت «قابیل»
گشت آلوده به خون حضرت «هابیل»
از همان روزی که فرزندان «آدم»
صدر پیغام‌آورانِ حضرتِ باریتعالی
زهر تلخ دشمنی در خون‌شان جوشید
آدمیت مرده بود
گرچه آدم زنده بود
از همان روزی که «یوسف» را برادرها به چاه انداختند
از همان روزی که با شلاق و خون «دیوار چین» را ساختند
آدمیت مرده بود
بعد دنیا هی پُر از آدم شد و این آسیاب
گشت و گشت
قرن ها از مرگ آدم هم گذشت
ای دریغ!
آدمیت برنگشت
قرن ما
روزگار مرگ انسانیت است
سینه ی دنیا ز خوبی‌ها تهی است
صحبت از آزادگی، پاکی، مروت ... ابلهی است
صحبت از «موسی»و «عیسی»و «محمد» نابجاست
قرن «موسی چمبه»* هاست
من که از پژمردن یک شاخه گل
از نگاه ساکت یک کودک بیمار
از فغان یک قناری در قفس
از غم یک مرد در زنجیر
حتی قاتلی بر دار
اشک در چشمان و بغضم در گلوست
وندرین ایام، زهرم در پیاله زهر مارم در سبوست
مرگ او را از کجا باور کنم؟
صحبت از پژمردن یک برگ نیست
وای، جنگل را بیابان می‌کنند
دست خون‌آلود را در پیش چشم خلق پنهان می‌کنند
هیچ حیوانی به حیوانی نمی‌دارد روا
آنچه این نامردمان با جان انسان می‌کنند
صحبت از پژمردن یک برگ نیست
فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست
فرض کن یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست
فرض کن جنگل بیابان بود از روز نُخست
در کویری سوت و کور
در میان مردمی با این مصیبت‌ها صبور
صحبت از مرگ محبت، مرگ عشق
گفت وگو از مرگ انسانیت است
پی نوشت:
* موسی چمبه فرمانده جدایی طلبان استان کاتانگا در کشور کنگو و دشمن قسم خورده ی پاتریس لومومبا بود.او سمبل خیانت به وطن در قرن بیستم نام گرفت چرا که روزگاری دوست و هم رزم لومومبا بود.
در نهایت زمانی که سرهنگ موبوتو سه‌سه‌سه‌کو و ژرار سئورت مامور نظامی بلژیک پاتریس لومومبا را در اختیار موسی چومبه گذاشتند او لومومبا و دو وزیر وفادارش را تیر باران کرد و پس از تکه تکه کردن اجساد آنها را در اسید سولفوریک انداختند.
سر انجام نیز چومبه در تیر ماه 1348 شمسی 1961 مبلادی در زندانی در الجزایر مرد./ kahlek
درود و رحمت خدا بر فریدون مشیری ؛
خدا را شکر می کنم بابت این که از هوا و اکسیژنی استفاده می کنم که شخصیتهای فرهیخته ایی به مانند آقای فریدون مشیری هم، از این هوا و اکسیژن استفاده کرده اند.
در پایان از سایت وزین و محترم عصر ایران بابت نشر مطالب بسیار ارزشمند به مانند این شعر استاد سپاسگزارم.
موفق و پاینده باشید.