عصرایران؛مصطفی داننده- دلخوش سخنگوی کمیسیون قضایی و حقوقی مجلس برای مدیریت بازار ارز و سکه پیشنهاد داده است که: «چند نفر را، چه دولتی و چه غیر دولتی، که در بازار ارز و سکه فساد ایجاد کردند، اعدام کنند و با آن‌ها برخورد جدی شود؛ زیرا آنان آب و نان را به روی مردم بسته اند و این باعث شده مردم لحظه به لحظه از بین بروند؛ وقتی در یک خانواده نان سر سفره نباشد چطور می‌خواهند زندگی خود را بچرخانند.»
خطاب به این نماینده مجلس که قریحه لطیف شاعرانه هم دارد باید گفت که کدام یک از اعدام‌های مربوط به سکه و دلار در این سال‌ها جواب داده است که حالا منتظر معجزه آن هستیم.
در سال 97 سلطان سکه اعدام شد. آن زمان سکه سه و نیم میلیون تومان قیمت داشت و حالا چهار سال بعد همان سکه از مرز 32میلیون تومان گذشته است. اگر اعدام برای مسائل اقتصادی جواب می‌داد که الان سکه یک میلیون تومان بود و دلار به زیر 3 هزار تومان رسیده بود و همه داشتیم شاد و خندان کنار یکدیگر زندگی می‌کردیم.
عجیب است که برخی از نمایندگان مجلس به جای ارائه راه‌حل‌های علمی و اتخاذ سیاست‌های غیرتنش‌زا برای اقتصاد کشور و کنترل بازار چنین نسخه‌هایی می‌پیچیند. کدام اقتصاد با اعدام درست شده است که تورم ایران دومی آن باشد.
بهتر نیست به جای اعدام در هنگام رای اعتماد دادن به وزرا دقت بیشتری کنید. یا راحت نیست به جای گره زدن طناب دار، وزرای مربوط را به پارلمان فرابخوانید تا بتوانید با سوال، جواب و یا استیضاح کمی شرایط کشور را کنترل کنید.
نمایندگان سلاح مهمی به عنوان طرح دارند که در آن می‌توانند ایده‌های اقتصادی خود برای بهبود شرایط کشور را تبدیل به قانون و برای دولت ریل گذاری کنند.
متاسفانه یک داستان غیرواقعی از به تنور انداختن یک نانوا شنیده‌ایم و فکر می‌کنیم که این راه، بهترین روش برای کنترل بازاری است که دیگر اختیارش دست کسی نیست و ساز خود را می‌زند.
اگر در این سال‌ها تصمیم‌های درستی در سیاست خارجی و داخل گرفته می‌شد، قطعا شرایط فعلی کشور اینگونه نبود. همانطور که در دهه 70 و 80 و البته 4 سال ابتدایی دولت روحانی، وضع بدین شکل نبود.
اقتصاد طوفان زده ایران، احتیاج به تدبیر داخلی و آرامش در سیاست خارجی دارد. تا این دو فراهم نشود، آش همین آش است و کاسه همین کاسه. هر چه اعدام کنید و یا مدام امضا پای کاغذ بیندازید و دستور دهید، اقتصاد ایران به سامان نخواهد شد.
بازار و معیشت مردم، تصمیمات درست و عقلانی می‌خواهد و با حلوا حلوا کردن، دهن مردم شیرین نمی‌شود.