عصر ایران؛ سیمین ثقفی _ وقتی پای میراث طبیعی و فرهنگی درکار باشد، ردپای حیوانات را می توان در فهرست این میراث دید؛ از ثبت میراثی شاهین در کشورهای مختلف، آواز جیرجیرکها در چین یا عبور گله های گاو از رودخانه ها در افریقا تا حرکت گروهی وال ها یا گونه ای خاص از جغدها و حتی آوازی که به هنگام شترسواری در کشورهای عربی خوانده می شود.
اما این سالها در حالیکه دنیا بر سر ثبت میراثی همچون شکار بومی یا جشن ها و بازیهای خشن مرتبط با حیوانات که صدماتی به آنان وارد می کند، یونسکو را به چالش کشیده و انتقادات گسترده ای برآن وارد کرده، اینجا و در این سرزمین، به دور از نمایه های مدرن حیوان دوستی، مردمانی با فرهنگ، صدها سال است که رعایت حقوق حیوانات در زندگی روزمره شان ریشه دوانده است. شهری که مردمانش آمدن پرستوها را به فال نیک می گیرند و خانه را برایشان آماده می کنند و حتی در زمانه قحطی و خشکسالی مراقبند تا آزاری به گربه ها نرسد. اینجا بشرویه است...