عصر ایران ؛ نهال موسوی - روز گذشته خبری منتشر شد که در تهران یک کوچه به اسم بازیگر فقید «خسرو شکیبایی» تغییر نام داده است اما این اقدام بسیار بی سر و صدا و حتی بدون اطلاع خانواده این هنرمند صورت گرفته است.
شورای شهر تهران تابستان سال گذشته نامگذاری کوچه «ماه» به نام خسرو شکیبایی را تصویب کرده بود ولی این موضوع به تازگی اجرایی شده است. هرچند کسی زمان دقیق اجرایی شدن آن را نمی‌داند.
نامگذاری بعضی از خیابان‌ها و کوچه‌های تهران به نام چهره‌های فرهنگی، هنری و علمی از دوره پیشین شورای شهر تهران در دستور کار بود. البته گاهی گله‌ها و انتقادهایی هم از بابت انتخاب بعضی از کوچه‌ها و خیابان‌ها وجود داشت. با این همه، روند کلی این نامگذاری‌ها برای هموطنانی که دغدغه فرهنگ و هنر دارند، خوشحال‌کننده بوده و هست.
حالا هم در ادامه این نامگذاری‌ها، کوچه «ماه» در حد فاصل میان خیابان فلسطین جنوبی (کاخ) و برادران مظفر (صبا) شهر تهران به نام خسرو شکیبایی نامگذاری شده است. از آنجاکه ساختمان شماره دو خانه تئاتر در این کوچه قرار دارد، در نگاه اول به نظر می‌رسد دلیل انتخاب این کوچه، این موضوع باشد. با این حال نه خانه تئاتر و نه خانواده خسرو شکیبایی از این نامگذاری خبری نداشتند.
خبرگزاری ایسنا اعلام کرد برای دریافت جزییات بیشتری در این زمینه با ایرج راد، رییس هیات مدیره خانه تئاتر و پوریا شکیبایی، پسر خسرو شکیبایی تماس گرفت ولی هر دو از این نام گذاری اظهار بی‌اطلاعی کردند.
پرسش این است، این اقدام پسندیده چرا تا این حد بی سر و صدا؟ چرا بدون هیچ اطلاع رسانی؟ مگر کار بدی است؟
آمریکائیها متخصص این هستند که از یک اتفاق هر اندازه کوچک، یک داستان بزرگ بسازند و آن را به عنوان یک رخداد قلمداد کنند، در صورتی که شاید واقعا تا این اندازه مهم نباشد اما آنها مهمش می‌کنند.
برای مثال در شهر لس آنجلس پیاده‌روی مشاهیر هالیوود را ساخته‌اند. پیاده روی مشاهیر هالیوود، یکی از نمادهای هالیوودی است که در سراسر دنیا آن را می‌شناسند. در پیاده‌روی بین بلوار هالیوود و خیابان وین برای ستاره‌ها و هنرمندان معروف و تاثیر گذار ستاره‌هایی با اسم آنها نصب می‌شود.
سالانه حدود 24 مراسم در این پیاده رو برگزار میشوند که اخبار آنها در سراسر جهان منتشر می‌شود. مراسمی که خود هنرمند، خانواده، دوستان و همکارانش را جمع می‌کنند و با عزت و احترام از این ستاره به اسم او در پیاده‌رو بلوار هالیوود رونمایی می‌شود.
توجه دائمی عموم نسبت به پیاده روی مشاهیر سبب شده تا این محل به یکی از برترین جاذبه های توریستی تبدیل شود. طبق آمارها، در سال ۲۰۰۳ بیش از ۱۰ میلیون نفر از این پیاده‌رو بازدید کردند.
حال منظور این است که آنها بلدند حتی از یک پیاده‌رو ساده یک اتفاق جهانی چند منظوره بوجود آورند. آنها بلدند از هر ظرفیتی استفاده کنند.
انصافا ما توقع تا این حد خلاقیت و ابتکار ازشهرداری و یا مسولان مربوطه نداریم ولی یک مراسم ساده هم نمی‌توانستند بگیرند؟ تغییر اسم یک کوچه در تهران به یاد و نام خسرو شکیبایی مانند یک کار عادی روزانه اداری انجام شده است، بدون هیچ خبر رسانی و هیچ اطلاعی! چرا؟
خسرو شکیبایی هنرمند مطرح و ماندگاری نبوده است؟ آیا مگر این عمل اتفاقی ساده و تکراری است؟ مگر هر روز در تهران چند خیابان و کوچه به اسم هنرمندان نام گذاری می‌شود؟
وقتی پی می‌بریم که چقدر اتفاق نادری است که همین کوچه 14 سال بعد از کوچ ابدی مرحوم خسرو شکیبایی به اسم او نام گذاری شده است. پس چرا با حضور خانواده، دوستان و همکاران او دوباره یاد و نام او را گرامی نداریم؟ حتی در حد یک مراسم یک ساعته و با کمترین هزینه!
شاید تنها دلیل آن این است که اهمیت و لزوم چنین مراسم‌هایی، زنده یاد نگه داشتن و ... را احساس نمی‌کنند. به همین دلیل است حتی برخی اخبار خوب را هم که می‌شنویم به جای خوشحال شدن، ناراحت می‌شویم که چه پتانسیل‌ها و امکاناتی برای شادی بخشی و تقدیر وجود دارد که هیچ کسی به آن فکر نمی‌کند. متاسفانه!
خود زنده یاد خسرو شکیبایی یا «عمو خسرو» سینمای ایران در معرفی خودش گفته بود:
«خسرو شکیبایی، زاده خاک پاک تهرون، بزرگ شده بازارچه قنات‌آباد، مخلص تمام عاشقای ایرون و همین حالای ایرون. متولد هفتم فروردین ۱۳۲۳٫ و الان هم آدمی هستم ساده و معمولی. از کرم خدا و لطف مردم یک تیمچه هنری داریم پیشکش همین مردم. نمی‌دانم شاید این یک بیوگرافی باشد بیوگرافی که نه؛ شرح حالی از ما باشد برای شما به یادگار»
حال باید گفت عمو خسرو در شهرت یک کوچه به اسم شما شد اما ...
قطعه خاطره انگیز « مادر من » با صدای زنده‌یاد خسرو شکیبایی