دانشمندان پیش‌بینی جدیدی درباره پایان خورشید و زمان مرگ این ستاره انجام داده‌اند، پایانی که در زمان وقوعش انسانی وجود ندارد تا تماشاگر باشد.
به گزارش همشهری، اخترشناسان تا پیش از این تصور می‌كردند خورشید در زمان مرگش به یك سحابی سیاره‌نما تبدیل خواهد شد، حبابی درخشان از گاز و غبار، تا اینكه شواهد نشان دادند چنین پایانی باید عظیم‌تر از این باشد. اكنون گروهی بین‌المللی از اخترشناسان این پایان را دوباره بررسی كرده‌اند و دریافته‌اند سحابی سیاره‌نما یكی از محتمل‌ترین گزینه‌ها برای پایان خورشید است.
خورشید ۴.۶ میلیارد سال سن دارد، و براساس رصد‌هایی كه از دیگر ستارگان صورت گرفته است، محققان به این نتیجه رسیده‌اند كه خورشید در حدود ۱۰ میلیارد سال دیگر به پایان زندگی خود خواهد رسید. در این میان رویداد‌های دیگری نیز رخ می‌دهند، طی پنج میلیارد سال دیگر خورشید به یك غول سرخ تبدیل خواهد شد، هسته آن كوچك می‌شود و لایه بیرونی آن منبسط خواهد شد تا حدی كه به مدار مریخ خواهد رسید و در این مسیر سیاره زمین را خواهد بلعید، البته اگر تا پیش از آن انسان‌ها زمین را نابود نكرده باشند.
آنچه قطعی است این است كه تا آن زمان انسانی وجود نخواهد داشت تا قربانی چنین پدیده‌ای شود، در واقع بشر تنها یك میلیارد سال دیگر برای زندگی فرصت دارد مگر اینكه راهی برای خروج از زمین پیدا كند، زیرا درخشش خورشید هر یك میلیارد سال یكبار ۱۰ درصد افزایش پیدا می‌كند. شاید ۱۰ درصد زیاد به نظر نیاید، اما افزایش درخشش خورشید حیات روی زمین را نابود خواهد كرد، اقیانوس‌ها تبخیر خواهند شد و سطح زمین به حدی داغ می‌شود كه آبی در آن باقی نخواهد ماند.
آنچه حدس و گمان درباره آن دشوار است، رویدادی است كه پس از تبدیل شدن خورشید به غول سرخ رخ خواهد داد. مطالعات پیشین دریافته‌اند كه برای شكل‌گیری یك سحابی سیاره‌نمای درخشان، ستاره اولیه باید ابعادی دو برابر خورشید داشته‌باشد. محققان اكنون با استفاده از شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای تعیین كرده‌اند كه خورشید نیز مانند ۹۰ درصد دیگر ستارگان پس از تبدیل شدن به غول سرخ،كوچكتر شده و به كوتوله سفید تبدیل خواهد شد و در نهایت با تبدیل شدن به یك سحابی سیاره‌ای زندگی‌اش پایان خواهد یافت.
نمایی از سحابی چشم گربه
زمانی كه ستاره‌ای در حال مرگ است، توده‌ای از گاز و غبار را به بیرون پرتاب می‌كند، توده‌ای كه نیمی از جرم ستاره را تشكیل می‌دهد و نشان از آن است كه سوخت ستاره رو به پایان گذاشته است. این دوران كه برای ۱۰ هزار سال ادامه دارد، تنها دورانی است كه ستاره با نور زیادی خواهد درخشید و سحابی سیاره‌نما را مرئی خواهد ساخت.
سحابی‌های سیاره‌نما در جهان قابل مشاهده پدیده‌هایی رایج به شمار می‌روند، نمونه‌های مشهور آنها سحابی هلیكس یا مارپیچ، سحابی چشم گربه، سحابی حلقه و سحابی حباب است. دلیل اینكه به این سحابی‌ها سیاره‌نما گفته می‌شود آن است كه ویلیام هرشل اولین بار آنها را در قرن هجدهم میلادی رصد كرد و از دریچه تلسكوپ‌های آن‌زمان، این سحابی‌ها به شكل سیاره دیده می‌شدند. امروزه اخترشناسان با رصد این سحابی‌ها در دیگر كهكشان‌ها می‌توانند فواصل میان كهكشانی را محاسبه كنند. جزئیات بیشتر این پژوهش در نشریۀ Nature Astronomy منتشر شده است.
منبع: sciencealert.com