عصر ایران؛ سیمین ثقفی ــ "سهند عقدایی" یکی از چند تورگردانی است که چندماه پیش، با دعوت دولت ونزوئلا به این کشور سفر کرده تا از نزدیک با جاذبه‌های گردشگری آن آشنا شود. او می‌گوید باوجود میهمان‌نوازی تمام و کمال میزبانان، تمام علاقه‌ای که به منطقه امریکای جنوبی دارد و سفرهای زیادی که به آن منطقه انجام داده، برخلاف میلش نتوانسته تا به حال توری را برای ونزویلا طراحی کند درحالیکه حتی پرواز مستقیمی هم بین تهران و کاراکاس وجود دارد! اما علت چیست و مشکل کجاست که این کشور زیبای پهلوگرفته در ساحل کارائیب با اقتصادی متکی به نفت که از دهه 70 میلادی پاگرفته و جاذبه های کم نظیرش حالا به جای آنکه از انتخاب های نخست گردشگران باشد، مقصدی پرخطر عنوان گرفت؟!
هرچند آمار دقیقی از این سالها در دست نیست اما اطلاعات منتشر شده از سوی بانک جهانی نشان میدهد در سال 2017 یعنی یک سال پس از آغاز تحریم های گسترده امریکا برعلیه این کشور، ونزوئلا میزبان 429 هزار گردشگر ورودی بوده که به نسبت 681هزار نفر ورودی سال قبلی، با کاهش مشخصی در ورود گردشگران روبرو شده!
حالا هرچند پس از اعمال تحریم، سفر به ونزویلا به شدت کاهش پیدا کرده اما آیا این تحریم ها که البته به تازگی بخش هایی از اون هم لغو شده، تنها عامل رکود گردشگری این کشور هستند؟
آنچنان که در این گزارش به آن می رسیم به نظر می‌رسد یک ساختار نفت محور، هرچند توانسته با درآمدهای نفتی، تا حدودی زیرساختهای فیزیکی مناسب را برای جذب گردشگر ایجاد کند اما آمیختگی شرکتهای بازیگردان صنعت گردشگری این کشور با رانت های دولتی و بخش نظامی، موجب ضعف شدید بخش خصوصی که باید بازیگردان اصلی صنعت باشد، شده است!